Τα πάλλευκα τοπία της Σκανδιναβίας φιλοξενούν τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες σαγηνευτικές ταινίες, φεστιβαλικού ή μη χαρακτήρα. Έργα όπως το "Kraftidioten" ή το "Force Majeure", που διαθέτουν κοινά στοιχεία τόσα ώστε να μας επιτρέπουν να μιλήσουμε, έστω καθ’ υπέρβαση, για μια νέα εποχή Σκανδιναβικού Σινεμά, συναντούν την αγάπη του σινεφιλικού κοινού ανά τον κόσμο, με κυρίαρχα στοιχεία το μαύρο χιούμορ σε ποικίλες δόσεις, τη μαγευτική φωτογραφία και την άρτια παρουσίαση των συγκρούσεων ανάμεσα στους χαρακτήρες, που επιτρέπει και στην κοινωνική κριτική να κάνει την εμφάνισή της. Φέτος, ήταν η σειρά της Ισλανδίας να καταπλήξει τον κόσμο του σινεμά.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι οσκαρικές υποψηφιότητες, στην κορυφή των οποίων φιγουράρει το "The Revenant" του Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου με 12, ακουλουθούμενο από το "Max Max: Fury Road", που συγκέντρωσε 10. Τα μεγαλύτερα snubs ήταν ο πενιχρός αριθμός υποψηφιοτήτων για το έβδομο "Star Wars", καθώς και για το "The Hateful Eight" του Κουέντιν Ταραντίνο. Το “The Hateful Eight» δεν βρίσκεται σχεδόν πουθενά, επειδή ο Ταραντίνο δήλωσε ότι το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου πρέπει να μετονομαστεί και να πάρει το όνομα του;
Έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Γιάννης Μόραλης δε χάνει τον τίτλο που του έχουν αποδώσει οι κριτικοί τέχνης, αυτόν του «αιώνιου έφηβου». Φημισμένος καλλιτέχνης της γενιάς του ’30, γεννήθηκε στην Άρτα το 1916 και πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου του 2009. Ο σπουδαίος εικαστικός έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών. Το έργο του σφράγισε ανεξίτηλα τα τελευταία και πλέον χρόνια ζωγραφικής στην Ελλάδα.
Πάντα γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο πόσο σημαντικοί είναι ο πρώτος και ο τρίτος δίσκος μιας μπάντας, θεωρώντας ότι ο δεύτερος θα είναι απλά μια συνέχεια του προκατόχου, χωρίς να προσφέρει κάτι το ανατρεπτικό. Το “Journey Blind” γελοιοποιεί τον όρο «πρωτοδισκάκιας».
Ο κόσμος κράτησε για λίγο την αναπνοή του, όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Bowie. Αυτός ο κόσμος, o οποίος εξαιτίας του έμαθε να κοιτάει προς τον ουρανό μήπως και δει τον Major Tom να περνάει χαιρετώντας μέσα από την άτρακτό του. Αυτός ο κόσμος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που η αλλόκοτη και θετικώς προκλητική φιγούρα του Bowie άγγιξε τα ραδιοφωνικά Hertz, φοβόταν λιγότερο τη διαφορετικότητα. Αυτός ο κόσμος ο απροσάρμοστος, ο ιδιαίτερος, αυτός που βρήκε καταφύγιο στις μουσικές ενός εξωγήινου που δεν του καιγόταν καρφάκι για την κοινή γνώμη. Αυτά ήταν τα 70s. Αλλά ο κύριος Αστερόσκονη δεν έμεινε εκεί. Μεταλλασσόταν ομαλά και αβίαστα από δεκαετία σε δεκαετία φέρνοντας πάντα μουσική από το μέλλον στο μουσικό μας παρόν. Έδειχνε τον δρόμο, προκαλούσε τη σκέψη μας, ηρεμούσε τα πνεύματα αλλά και έσβηνε παράλληλα φωτιές με τα πιο εύφλεκτα οκτάνια.
Όταν ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα βυθίστηκε στις παθογένειές του και κατέστρεψε μαζί με τον εαυτό του και τους πάντες στο πέρασμα του, μια ομάδα ανθρώπων βρέθηκε στο σωστό σημείο, την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθεί.
Το πρώτο live της χρονιάς, παρά το γεγονός ότι δεν είχε ηλεκτρικό ήχο, έθεσε ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων για τη συνέχεια. Όχι τυχαία, καθώς στη σκηνή ήταν οι Last Drive, ούτε όμως και βέβαια, γιατί κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς περίμενε να ακούσει. Ας δούμε πως οι Alex K, Γιώργος Καρανικόλας και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος κατάφεραν να συνεπάρουν το κοινό που γέμισε το Τριανόν επί δύο συνεχόμενες βραδιές.
H εμβληματικότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας έγινε σήμερα αστερόσκονη. Ενστικτωδώς και με τρομερή συγκίνηση για όλα αυτά που μας χαρίστηκαν από τον καλλιτέχνη David Bowie, δημιουργήσαμε μία playlist με κομμάτια που έλιωσαν τα ακουστικά μας επί πολλά χρόνια. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Thin White Duke.
Το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου προβάλλεται για μια ακόμα φορά στην κινηματογραφική οθόνη, μέσα από τον φακό του David O. Russell.