Έξι περίπου μήνες έχουν περάσει από την 10η Ιανουαρίου, ημερομηνία κατά την οποία ο Ziggy ανελήφθη στους ουρανούς, αυξάνοντας επικίνδυνα τα επίπεδα κανονικότητας και χλιαρότητας στον πλανήτη. Και ο θάνατος ενός θρύλου του μεγέθους του Ντέιβιντ Μπόουι είναι αναμενόμενο πως θα δώσει ιδανικές αφορμές για πάμπολλες μεταθανάτιες δεήσεις. Με τη συμπλήρωση, λοιπόν, σαράντα ετών από την πρώτη προβολή του "Man Who Fell to Earth" του Νίκολας Ρεγκ (σκηνοθέτη του εκπληκτικού "Don’t Look Now"), το ντεμπούτο του Μπόουι στον κόσμο του κινηματογράφου θα επανακυκλοφορήσει στις αγγλικές κινηματογραφικές αίθουσες, τον Σεπτέμβριο.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Η ταινία “A Hologram for the King”/«Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά» φαίνεται να μην έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Σκηνοθέτης είναι ο Γερμανός Tom Tykwer, που η επιτυχία του "Run Lola Run” μοιάζει να στοιχειώνει τη μετέπειτα καριέρα του.
Ένα μικρό λαγουδάκι, μια πονηρή αλεπού, ένα πρόβατο, ένας αρουραίος και ένα λιοντάρι. Μια ακόμη παιδική ταινία της Disney, θα πείτε. Κι όμως, το “Zootopia” είναι κάτι παραπάνω από μια απλή «παιδική» ταινία.
Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2011, όταν κυκλοφόρησε το “I'm With You” album, είναι πολύς καιρός. Υπάρχουν και άλλοι που δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη μετριότητα εκείνου του δίσκου και δεν ένιωσαν να τους λείπει απολύτως τίποτα. Το “The Getaway” είναι η απάντηση και στους μεν και στους δε. Σε κάθε περίπτωση, οι Red Hot Chili Peppers είναι και πάλι εδώ.
Ο Χιλιανός Roberto Matta υπήρξε μια πολύπλευρη φυσιογνωμία. Η πολυπολιτισμική θεώρησή του για την τέχνη προέκυψε ως σύνθεση της ευρωπαϊκής, αμερικανικής και λατινοαμερικανικής κουλτούρας. Η βαθιά προσωπική και κοινωνική συνειδητοποίηση αλλά και η επίμονη προσπάθεια εξερεύνησης του ασυνειδήτου σφράγισαν τη μακρά του καλλιτεχνική καριέρα.
Το ρομαντικό γαλλικό φιλμ που μας συγκίνησε το 2003 με τη φρεσκάδα του και τα απίστευτα παιχνίδια των πρωταγωνιστών του, προβάλλεται ξανά στους κινηματογράφους και μας καλεί να το δούμε στα θερινά σινεμά κάτω από τα άστρα.
Σαράντα πέντε χρόνια πριν, 3 Ιουλίου 1971: O Jim Morrison, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Rock μουσικής, πεθαίνει σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι. Από εκείνη τη μέρα θα μπει στο Πάνθεον της Μουσικής και θα αγιοποιηθεί από εκατομμύρια νέους σε όλον τον πλανήτη. Η μουσική του και οι στίχοι του θα γαλουχήσουν, θα εμπνεύσουν, θα συγκινήσουν, θα εκστασιάσουν γενιές και γενιές μουσικών και ακροατών και θα έχουν καταλυτική επίδραση στη διαδικασία εκείνη που, κάποια μακρινή στιγμή στο παρελθόν, μας μεταμόρφωσε από μαλθακά σχολιαρόπαιδα σε σκληροπυρηνικούς rockers. Η ιστορία αυτή συνεχίζεται ακόμα και σήμερα και στο Artcore θυμόμαστε εκείνα τα λόγια που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε και να εξακολουθούμε να τον θαυμάζουμε.
Παρά τον εμφανή προσωπικό χαρακτήρα των έργων της, η Tracey Emin προβάλλει έναν ηθικό υποκειμενισμό που θα ήταν ανεπαρκές να ερμηνευτεί απλοϊκά, με αυτοβιογραφικούς όρους, επειδή η τέχνη της υπερβαίνει τέτοιους περιορισμούς. Τα νέον έργα της εξετάζουν τους συναισθηματικούς και σωματικούς δεσμούς που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Η ταινία “Εl Clan'' («Η Φαμίλια») ήταν η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για τη συμμετοχή της στις υποψηφιότητες για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, που αν και απορρίφθηκε, απέφερε, τελικά, στο σκηνοθέτη του έργου, Pablo Trapero, τον «Ασημένιο Λέοντα» στο φεστιβάλ της Βενετίας. Περιγράφει την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που διαλύθηκε από τη ματαιοδοξία και τον τυχοδιωκτισμό των μελών της.
Μεγάλωσα στα 90s και όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία “Independence Day” ήμουν 7 χρονών. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, πως μέχρι σήμερα την έχω δει σχεδόν δέκα φορές. Μία ταινία σταθμός για εκείνη την δεκαετία, προσδιόρισε στο μυαλό μου και άλλων θεατών που ήταν τότε παιδιά, το είδος του sci-fi και, ακόμη περισσότερο, τα επικά μεγέθη που μπορεί να αγγίξει μία αφήγηση με τη βοήθεια των οπτικών εφέ. Ξεπερνώντας την άκρατη αμερικανιά που έρεε άφθονη καθόλη τη διάρκεια του φιλμ, επρόκειτο για μία στιβαρή και εντυπωσιακή ταινία με καθηλωτική δράση, πρωτοποριακή τεχνοτροπία, διαλόγους που συγκινούσαν (ή προκαλούσαν απέχθεια) και με χαρακτήρες που εξελίσσονταν.