Η νοσταλγία και η ομορφιά του να πηγαίνεις σ’ ένα δισκάδικο και ν’ αναζητείς στα τυφλά κάτι που δεν είχες ιδέα ότι υπάρχει είναι κάτι μοναδικό. Προσωπικά, επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω, το αντικαθιστώ με το ψάξιμο μέσα στο band camp. Όσα θετικά ή αρνητικά κι αν του προσάψουμε, έχει κι αυτό την αίγλη του, καθότι ανακαλύπτεις νέες ή παλαιές μπάντες και δίσκους που μπορεί να σε απομονώσουν από άλλα κολλήματα. Κάπως έτσι ανακάλυψα και τους Twin River, τοποθετώντας τον indie ήχο ξανά στο προσκήνιο των μουσικών μου αναζητήσεων· ελπίζω και των δικών σας.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Την Παρασκευή που μας πέρασε, κυκλοφόρησαν τα 10 επεισόδια του δεύτερου κύκλου του "Narcos" και προτού καλά καλά χωνέψουν οι λάτρεις της σειράς τα όσα συμβαίνουν στο φινάλε, το Netflix ανακοίνωσε χτες πως θα υπάρξει τρίτη, αλλά και τέταρτη σεζόν, για την εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά.
Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, με το project του The Vagina Lips βρίσκεται πλέον εκεί έξω. Ο λόγος γίνεται για τον δίσκο “Athanasia” που αποτελεί μία άκρως αναζωογονητική σύνθεση από shoegaze κιθάρες και νοσταλγικά πλήκτρα τα οποία πλαισιώνουν την περιρρέουσα dream pop ατμόσφαιρα ενός δίσκου μοναδικού για την εγχώρια μουσική σκηνή.
Θυμάστε τον Jason Bourne; Εκείνη την baby-face, ψυχρή, υπολογιστική, άρτια εκπαιδευμένη μηχανή θανάτου που απέκτησε συνείδηση μετά από την αμνησία και έφερνε τα πάνω-κάτω στις πρώτες ταινίες; Ε, απουσιάζει από την καινούργια προσθήκη του Franchise η οποία μυστηριωδώς ονομάζεται “Jason Bourne”.
Φοβούμενη ότι μετά τον Superman ο επόμενος υπερ-άνθρωπος που θα εμφανιστεί μπορεί να μην έχει τόσο αγαθές προθέσεις, η Amanda Waller, αρχηγός της παραστρατιωτικής οργάνωσης Argus, αναλαμβάνει να μαζέψει μερικούς από τους πιο επικίνδυνους χαρακτήρες του υπερ-ηρωικού σύμπαντος της DC, για να αντιμετωπίσουν μια απόκοσμη απειλή (το promotion της ταινίας επέλεξε σοφά να μην την αποκαλύψει), που στοχεύει ─φυσικά─ στην καταστροφή του κόσμου.
Post Rock. Δύο λέξεις. Mόνο δύο λέξεις. Κι όμως, το περιεχόμενο και το νόημά του δεν μπορεί να απαριθμηθεί. Δεν είναι μόνο οι νότες. Είναι τα αλλεπάλληλα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από «ταξιδιωτικές» ακροάσεις. Είναι η μεγάλη απουσία των φωνητικών που σε κάνει κάποιες φορές να ξεχνάς μέχρι και τίτλους δίσκων ή τραγουδιών. Ανατρέχεις μονάχα στη μελωδία, στη στιγμή, στο ξέσπασμα της κιθάρας όταν το πόδι μένει κολλημένο στο πετάλι, και τα πλήκτρα «αρραβωνιάζονται» με jazzy τρόπο τα τύμπανα. Μπορεί να είναι και άλλα πράγματα αυτός ο ήχος. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει σαφή αρχή, και το τέλος του είναι άγνωστο. Με την πολύτιμη βοήθεια του Άλεξ (Waλves) σας παραθέτουμε δέκα πρότασεις που αξίζει να τσεκάρετε ή να θυμηθείτε κάποιες από αυτές.
Τζαζ μελωδίες στο φόντο, η γνωστή λευκή γραμματοσειρά σε μαύρο καμβά, στους εναρκτήριους τίτλους. Προτού φτάσουμε στο όνομα του σκηνοθέτη, γνωρίζουμε ήδη πως βρισκόμαστε σε μία ακόμη ταινία του Woody Allen. Τα υπόλοιπα γουντιαλενικά τερτίπια και χούγια θα δηλώσουν κι αυτά σύντομα την παρουσία τους.
Ο Sir Sean Connery γεννήθηκε σαν σήμερα το 1930, και δε λέει να χάσει ακόμα τη γοητεία του.
Από το blockbuster μέχρι το animation και το δράμα, ο Tim Burton ελίσσεται από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο με εξαιρετική ευκολία και μεγάλη επιτυχία. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης που σήμερα κλείνει τα 58 του χρόνια, έχει αγαπηθεί από κοινό και κριτικούς, αλλά κυρίως από τους ανθρώπους που μένουν για πάντα παιδία.
Ξεκίνησε γύρω στα 1910 από έναν πλανόδιο αυτοδίδακτο μουσικό στη Σμύρνη. Ηχογραφήθηκε στην Αμερική από τον Τίτο Δημητριάδη περίπου 20 χρόνια μετά. Λίγο αργότερα, πρωτοακούστηκε στην Αθήνα από την κομπανία του Δημήτρη Πατρινού, Σμυρνιού πρόσφυγα μουσικού, ο οποίος έγραψε και τους στίχους. Στη συνέχεια, κατοχυρώθηκε από τον Νίκο Ρουμπάνη (ο οποίος και άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία). Γύρω στις αρχές του ’60 έγινε δημοφιλές, όταν κάποιος θαμώνας του club προκάλεσε τον surf-rock κιθαρίστα Dick Dale να παίξει ένα τραγούδι με μία και μόνο χορδή της κιθάρας του. Και το έκανε. To 1994 γίνεται τραγούδι κατατεθέν στην περίφημη ταινία του Quentin Tarantino “Pulp Fiction”, ενώ 12 χρόνια αργότερα γίνεται σχεδόν αγνώριστο στην εκδοχή των Black Eyed Peas “Pump it”.