Ο Pedro Almodóvar καταπιάνεται για ακόμα μια φορά με το αγαπημένο του θέμα: τη γυναίκα και τον ψυχισμό της. Η “Julieta” -άκρως αλμοδοβαρική και πολύπλευρη- αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Όταν το ίδιο πρόσωπο συγκεντρώνει τις ιδιότητες α) της νεότερης ηθοποιού στην ιστορία του θεσμού των Όσκαρ, με 4 υποψηφιότητες, β) της δεύτερης νεότερης (22 ετών και 193 ημερών) νικήτριας Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Marlee Matlin, η οποία δεν είχε καν συμπληρώσει τα 22 της χρόνια, όταν κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία “Children of a Lesser God”, το 1986, ενώ είναι και η μόνη κωφή ηθοποιός που έχει κερδίσει το βαρύτιμο αγαλματίδιο), γ) της υψηλότερα αμειβόμενης γυναίκας ηθοποιού στο Χόλιγουντ, για το τρέχον έτος, τότε μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει πως το συγκεκριμένο πρόσωπο πραγματοποιεί πολύ σωστές επιλογές καριέρας!
Memories for the Mountain…Κλείνουν δύο μήνες από το Φεστιβάλ Ζήρειας στο οποίο το Artcore είχε την χαρά να στηρίξει επικοινωνιακά. Θυμόμαστε τα μουσικά σχήματα που μας άρεσαν και ανυπομονούμε για το επόμενο φεστιβάλ του χρόνου!
Ο Chan-wook Park μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το "Fingersmith", το μυθιστόρημα της Sarah Waters, υπογράφοντας τη δεύτερη μεγαλύτερη στιγμή της φιλμογραφίας του και μια απο τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζουν πώς δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής, είναι συνηθισμένο να ακούς απαξιωτικά σχόλια όταν η κουβέντα φτάνει στις δισκογραφικές εταιρείες. Όχι άδικα∙ έχουν κι αυτές μερίδιο ευθύνης σε ό,τι πάει στραβά στη σύγχρονη μουσική. Από την άλλη, έχουν μερίδιο και σε ό,τι πάει καλά, έτσι δεν είναι; Ενδεχομένως ένας καλλιτέχνης που είναι media savvy να μην τις έχει ανάγκη για την προώθηση της δουλειάς του στην ψηφιακή εποχή μας. Αν ρωτάτε εμένα, πάντως, δεν είναι αυτή η χρησιμότητα ενός label. Πλέον δεν εξασφαλίζει στους μουσικούς δόξα, χρήμα και διψασμένες για έρωτα groupies. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι να χτίζουν ένα καταφύγιο, όπου θα μπορούν να μαζεύονται διαφορετικοί άνθρωποι, με κοινό σκοπό.
Ο Νίκος Αλιάγας είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για τη δραστηριότητά του στον χώρο των ΜΜΕ: δημοσιογράφος, παρουσιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και πολλά άλλα. Τελευταία, το όνομά του έχει αρχίσει να ταυτίζεται και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, πιο συγκεκριμένα του φωτογράφου. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται κυρίως σε πορτραίτα ανθρώπων (συχνότερα ασπρόμαυρα) που έχουν «κάτι να του πουν». Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι φωτογραφίες του μοιάζει να μας ψιθυρίζουν.
Το σκηνικό για την απόλυτη Rock ‘n’ Roll μονομαχία στήνεται πυρετωδώς στο Gagarin 205 για να υποδεχθεί την Παρασκευή 21/10 δυο μπάντες που δεν φοβούνται να κονταροχτυπηθούν και υπόσχονται ότι οι θεατές που θα μαζευτούν στη Λιοσίων θα αποζημιωθούν με δαιμονικά beats & riffs, ατελείωτο χορό και πολλά κιλά ιδρώτα, απολαμβάνοντας πολύ ανώτερο θέαμα από οποιαδήποτε ρωμαϊκή αρένα του παρελθόντος.
Οι Δανοί SVIN κυκλοφόρησαν το τέταρτο studio album τους “Missioner” και πλέον βρίσκεται διαθέσιμο από την Creative Eclipse PR για streaming. Οι ανορθόδοξες instrumental μελωδίες τους με τα πολυρυθμικά drums, το μανιασμένο σαξόφωνο και τις εκρηκτικές κιθάρες δημιουργούν μία βαθύτατα ατμοσφαιρική μουσική με παγανιστικές διαθέσεις. Στο παρακάτω link μπορείτε να απολαύσετε ολόκληρο τον δίσκο.
Ο Στάθης Λογοθέτης (1925-1997) ανήκει στην καλλιτεχνική πρωτοπορία της γενιάς του ’70 στην Ελλάδα. Η δημιουργικότητά του επηρεάστηκε από το έντονο κλίμα των πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων, με αποτέλεσμα τα έργα του να σπάνε τις παραδοσιακές συμβάσεις, χωρίς να απομακρύνονται από την ιστορία της ζωγραφικής τέχνης. Η καλλιτεχνική του παραγωγή ακολουθεί την τεχνική της καταστροφής και της (ανα) -δημιουργίας. Η συγκεκριμένη πρακτική είναι καρπός του φόβου που προκάλεσαν οι πολιτικές εξελίξεις στο μεταπολεμικό κόσμο θέτοντας νέα φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ερωτήματα σχετικά με την ουσία της ύπαρξης και τον ρόλο της τέχνης γύρω από τον άξονα του memento mori. Παρόλ΄αυτά, ο Λογοθέτης δεν υπηρετεί μία τέχνη της απελπισίας αλλά της αυτογνωσίας. Η αναπαράσταση του τραύματος ανοίγει στο θεατή τον δρόμο της συνάντησης με τον εαυτό του, γεγονός που οδηγεί στην κάθαρση – θεραπεία της ανθρωπότητας και κατά συνέπεια της κοινωνίας.
Ο Tom Hanks, για τρίτη φορά μετά το "The DaVinci Code" και το "Illuminati", ενσαρκώνει τον καθηγητή Robert Langdon, λύνει γρίφους και προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα.