Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε το φετινό φεστιβάλ για μένα: κρύο, πρωινό ημίφως, κίνηση στους δρόμους και παραλίγο να χάσω και την προβολή. Όμως από την πρώτη κιόλας ταινία, το 57o Φεστιβάλ Κινηματογράφου μου χάρισε μία αξέχαστη εμπειρία.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βαβάτσης μιλά στο Artcore Magazine για την ταινία του «Σαρκοβόρος» (“Carnivore”) .
57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: 30 ταινίες που αξίζουν την προσοχή σας!
Αυτές οι στιγμές φαντάζουν πλέον μακρινές, αλλά υπήρξε μία εποχή κατά την οποία ο Ινδό-Αμερικανός σκηνοθέτης M. Night Shyamalan θεωρούταν ένα από τα πλέον καυτά ονόματα του Χόλιγουντ. Από την τεράστια επιτυχία του “Sixth Sense” (1999) και τη διατήρηση σε υψηλά επίπεδα κριτικής αποδοχής και εισπράξεων με τα “Unbreakable” (2000) και “Signs” (2004), ώς τους πρώτους κλυδωνισμούς με την αποτυχία του “Lady in the Water” (2006) και την πλήρη απαξίωση που γνώρισε το “Visit” (2015), ο Shyamalan είδε το άστρο του να ανατέλλει τάχιστα και να δύει ιλιγγιωδώς.
Αν οι Θεσσαλονικείς βλέπουν τα νερά ν’ αγγίζουν τον ουρανό, τότε κι εγώ βλέπω μία μπάντα ν’ αγγίζει κορυφές με την έμπνευση και την προοδευτικότητα που φανερώνουν οι συνθέσεις της. Δεν αλλάζουν πλεύση, δεν χάνουν την ηχηρή προσωπικότητά τους και στον τρίτο τους δίσκο ακούγονται πιο σίγουροι από ποτέ.
Δεν είμαι σίγουρος αν ο Ben Affleck άρεσε γενικά ως Batman (προσωπική άποψη: φοβερός!), αλλά σίγουρα είναι θαυμάσιος ως Christian Wolf στο ″The Accountant″. Οι επιλογές ρόλων του Affleck ήταν πάντα δυνατές, αλλά ο ίδιος κουβαλάει έναν αέρα φυσιολογικότητας που σε κάνει να τον νιώθεις πιο πολύ σαν φιλαράκι σου παρά σαν έναν χαρακτήρα στην οθόνη. Τα τελευταία χρόνια, το στυλ του ηθοποιού, ενώ δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, έχει ωριμάσει και λειτουργεί πλέον υπέρ του. Στο ″The Accountant″, ο Affleck παίζει το πνευματικό παιδί των διασημότερων ρόλων του κολλητού του (Matt Damon): μία αυτιστική μαθηματική ιδιοφυία, που χειρίζεται αριθμούς όσο εύκολα σπάει κόκκαλα, πραγματικά ένα κράμα του Good Will Hunting με τον Jason Bourne (με μία σταγόνα Rain Man).
Ο Winfried, ένας ανώριμος πενηντάρης που τρελαίνεται να κάνει πλάκες σ” όλο τον κόσμο, αποφασίζει να επανασυνδεθεί ετεροχρονισμένα με την κόρη του, μια τριαντάρα, ψυχρή καριερίστρια που δουλεύει ως σύμβουλος στρατηγικής μιας μεγάλης εταιρίας στο Βουκουρέστι. Μετά τον θάνατο του σκύλου του, ο Winfried θα ακολουθήσει το σπλάχνο του στη Ρουμανία, όπου η υπερβολικά σοβαρή και φιλόδοξη, Ίνες, ξοδεύει τις ώρες της ημέρας της σε συνεχόμενα επαγγελματικά ραντεβού και meeting στελεχών.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι σαν κάθε διανοούμενο ψιλοαριστερίζοντα φίλο σου: χαλαρός και συνάμα δυναμικός, από φτωχή οικογένεια αλλά με μεγάλα όνειρα, πολιτικά προβληματισμένος αλλά και η καλύτερη παρέα για μία χίπστερ βόλτα στην πόλη. Η Μισέλ Ομπάμα αποτελεί την πεμπτουσία της ιδανικής γυναίκας στη Δύση: δυναμική, έξυπνη, μορφωμένη, όμορφη και ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες ενός ανδροκρατούμενου κόσμου. Και οι δύο είναι καθημερινοί άνθρωποι, μεγάλωσαν σαν εμάς, είχαν παρόμοια προβλήματα με τα δικά μας. Η γνωριμία των Ομπάμα θυμίζει τη δική σου γνωριμία με το έτερόν σου ήμισυ. Δεν είχαν το τέλειο ειδύλλιο, δεν είχαν το ιδανικό πρώτο ραντεβού και χρειάστηκε να προσπαθήσουν για τη σχέση τους και τη μεταξύ τους επικοινωνία, θυμίζοντας δηλαδή το χρονικό των δικών σου σχέσεων.
Το σεξ και ο ερωτισμός αποτελούσαν ανέκαθεν κομβικές έννοιες στη φιλμογραφία του Ingmar Bergman, ακόμη κι όταν δεν διατυπώνονταν με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο. To 1969, ο τότε 51χρονος Bergman, επηρεασμένος και από το γενικότερο κλίμα σεξουαλικής απελευθέρωσης της εποχής, συνέγραψε ένα ιδιαίτερα τολμηρό σενάριο που επικεντρωνόταν σε ακριβώς αυτά τα θέματα.
Η θρυλική ταινία τρόμου “Son of Frankenstein” (1939) αποτελεί την τρίτη κατά σειρά ταινία της Universal Studios που είχε ως πρώτη ύλη το διάσημο μυθιστόρημα Frankenstein ή “The Modern Prometheus” (1818), της Mary Shelley (Μέρι Σέλεϊ ή Μαίρη Σέλλεϋ αν είστε της old school ορθογραφίας).