Στο prog metal το κύριο λόγο έχουν πάντα οι δαιδαλώδεις συνθέσεις που ξεπερνούν τα 7 λεπτά και κάνουν τον κόσμο να παραμιλάει. Ωραία αυτά, αλλά άλλη η χάρη των συνθέσεων που είναι κάτω από 6 λεπτά και θα μπορούσαν να κάνουν πολλούς κατόχους δισκογραφικών να κυκλοφορούν επτάιντσα μόνο για πάρτη τους. Τραγούδια με επικές εισαγωγές, επικά κλεισίματα, ρεφρέν που δε σταματούν να ακούγονται ποτέ, vibratos φωνητικών που έχουν εύρος και ευφραίνεται η καρδία ημών, κιθάρες που είναι prog, αλλά είναι rock. Prog metal λοιπόν; Ας μας πούνε τα τραγούδια.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Η μουσική είναι μία Σειρήνα. Που είναι ικανή να απαλύνει τον πόνο. Που βρίσκει ενίοτε τον τρόπο να ρίχνει ένα πέπλο πάνω από τα βάσανα. Που γλυκαίνει την πίκρα και παρηγορεί το κουρασμένο μυαλό. Που έχει τη δύναμη να αναπαύει και επιταχύνει την ούτως ή άλλως ασταμάτητη ροή του χρόνου. Που κατορθώνει, έστω και φευγαλέα ή ακόμη και απατηλά, να εξανθρωπίζει το κτήνος που αποδεσμεύει κάθε λίγο και λιγάκι ο άνθρωπος.
Το φαγητό. Ως ύψιστη απόλαυση. Ως βιομηχανία εκμετάλλευσης. Ως εκλεπτυσμένη απόλαυση. Ως το βασικότερο των αγαθών, που βρίσκεται σε δραματική έλλειψη. Το φαγητό ως ο ολοκαίνουργιος πρωταγωνιστής του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μέσα από το νεοσύστατο τμήμα “Food vs. Food”.
Η ουτοπία και η ατέρμονη αναζήτησή της από τον άνθρωπο αποτελεί ένα διαχρονικό ζήτημα της τέχνης. Είναι ένα ζήτημα που αφορά την τέχνη τόσο σε κοινωνικό όσο και φιλοσοφικό επίπεδο και πάντα βρίσκει γόνιμο έδαφος σε εποχές κρίσης για να ανθίσει και να αποτελέσει την κινητήριο δύναμη για αλλαγές με ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Εδώ ακριβώς έρχεται να τοποθετηθεί η ομάδα 13 Ελλήνων και Γάλλων εικαστικών που παρουσιάζουν τα έργα τους στην πτέρυγα περιοδικών εκθέσεων «Κυριάκος Κρόκος» του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης.
Το 2010, ο Jack Nicholson πρωταγωνίστησε στη ρομαντική κομεντί “How Do You Know”, στο πλευρό των Owen Wilson, Reese Witherspoon και Paul Rudd. Η ταινία υπήρξε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία, ενώ κατακρεουργήθηκε και από τους κριτικούς. Εντούτοις, μέχρι πρότινος είχε περιβληθεί με μία ιστορική αξία.
2017: στο underground καιροφυλακτεί η σωτηρία, και οι Allochiria είναι η καιόμενη βάτος.
Post Tenebras Lux… Πέρασε το 2016, μέσα από κρότους, σκόνες, χτυπήματα και προσπεράσεις. Ήρθε το 2017 με αρκετή άσφαλτο, λίγο χιόνι, λίγη βροχή, έναν αρχαίο ναό, ένα μισοβυθισμένο εμπορικό πλοίο, ένα πρόβατο σε σήψη και μια αυλή γεμάτη κατάμαυρα κουτάβια. Η μνήμη δεν είναι ικανή να συγκρατήσει αναλλοίωτες τις εικόνες, αντίθετα μια φωτογραφική μηχανή μπορεί να αποτυπώσει εικόνα-μνήμη και συναίσθημα. Τίποτα πιο κατάλληλο για soundtrack από τους πιο «παράξενους» της indie σκηνής να περικυκλώνουν τους διόλου παράξενους, με εικόνες υψηλής τέχνης και ποιότητας και συμβολισμούς δύναμης, ευθύτητας, μετάνοιας και έρωτα.
Ο Louis, πάμπλουτος εργοστασιάρχης ο οποίος βρίσκεται σχεδόν απομονωμένος στο νησί Ρεουνιόν, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, ψάχνει για νύφη μέσα από τις αγγελίες των εφημερίδων. Μετά από μήνες αλληλογραφίας με την Julie Roussel φτάνει η στιγμή που θα τη συναντήσει. Η νεαρή γυναίκα φτάνει στο νησί με το πλοίο La Sirène du Mississipi (Η Σειρήνα του Μισισιπή), αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα, δεν μοιάζει καθόλου με τη φωτογραφία που είχε στείλει στον Louis: απλούστατα είναι μια άλλη γυναίκα, πολύ πιο όμορφη, πολύ πιο μυστηριώδης (ξέρετε, του επικίνδυνου είδους). Ο Louis θα την παντρευτεί αμέσως και θα αφεθεί στον πιο δυνατό, ανεπιφύλακτο έρωτα. Μέχρι που η Julie θα του αδειάσει τον τραπεζικό λογαριασμό και θα εξαφανιστεί με τα χρήματά του.
Οκτώ (8) υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας και πολλά πολλά ακόμη βραβεία, στην πιο απροσδόκητα ανθρώπινη και ρεαλιστική δραματική ταινία της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου.