Θυμάμαι τον γέρο να περνά έξω από το μπαλκόνι, και να σε κοιτάζει να φοράς τις ψηλές σου κάλτσες. Λίγο πριν παρατηρούσα το ημίφως να σε γλύφει όσο κοιμόσουν. Θυμάμαι να κοιτάω όσο δεν με έβλεπες. Θυμάμαι να σκίζω την σάρκα μου στα δύο, να φύγει από μέσα της η λάσπη, άπλυτο να μην με δεις. Να ταξιδεύω σε βουνά θεόρατα, λαξευμένα από αρχαία θάλασσα, που τώρα τα πνίγει η ομίχλη. Και δίπλα εσύ. Να σκέφτομαι τις θάλασσες και τον αέρα που θα διανύσω και να σε κοιτάω. Να σε βλέπω.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Mustafa Kara, οχτώ χρόνιαμετά την πρώτη του, το “Umut adasi” (2015). Η ταινία «Το κρύο της Τραπεζούντας», αν και παραγωγή του 2015, ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Τουρκίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ του 2016, δεν μπόρεσε όμως να μπει στις τελικές υποψηφιότητες και να διεκδικήσει το αντίστοιχο βραβείο που δόθηκε πριν περίπου ένα μήνα. Η ταινία προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως του Τόκιο, της Αντάλια, της Ανζέ, του Αμβούργου, της Χάιφας. Και στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης βραβεύτηκε με την Χρυσή Τουλίπα καλύτερης σκηνοθεσίας, αλλά και με τα βραβεία καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας, μοντάζ και α’ ανδρικού ρόλου (στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα).
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σακαρίδης, μετά το “Wild Duck” (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Μπουσάν. Ακολούθησε η παρουσία της στο φεστιβάλ του Σικάγο. Κατόπιν, ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με Ειδική Μνεία για την ερμηνεία του Βασίλη Κουκαλάνι, αλλά και με το βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας από τη FIPRESCI. Πήρε μέρος και στο φεστιβάλ της Τεργέστης και η φεστιβαλική της πορεία συνεχίζεται.
Ο Γιάννης Κουνέλλης είναι ίσως ο πιο αναγνωρισμένος διεθνώς Έλληνας εικαστικός του 20ού αιώνα. Η μακρόχρονη πορεία του στις εικαστικές τέχνες του χάρισε πολλές επιτυχίες, κυρίως στην Ιταλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου αναδείχθηκε σε κεντρική φυσιογνωμία της μεταμοντέρνας τέχνης.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του John le Carre, η ταινία αφηγείται την ιστορία του μυστικού πράκτορα George Smiley (Gary Oldman) και σκιαγραφεί τα ανώτατα κλιμάκια των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών στη μέση του Ψυχρού Πολέμου. Ο Smiley, αφού αποσύρεται από την ενεργό δράση, καλείται να επιστρέψει για να διερευνήσει την ύπαρξη ενός διπλού πράκτορα, καθοδηγούμενου από τη Σοβιετική Ένωση, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται σε εξέχουσα θέση στην ιεραρχία της αγγλικής αντικατασκοπείας.
Η ώρα είναι κάπου γύρω στα μεσάνυχτα, το σώμα ζητά λίγη ξεκούραση και τα βλέφαρα ικετεύουν να απομακρυνθούμε από οποιαδήποτε στάλα φωτός για να βυθιστούν στο σκοτάδι. Η ψυχή μας επιθυμεί κάτι τελευταίο από τη μέρα που μόλις τελείωσε, κάτι που θα την αναπαύσει, χωρίς να την προετοιμάζει απαραίτητα για την επόμενη που ακολουθεί. Ένα τραγούδι που κλείνει ένα δίσκο έχει πολλά να προσφέρει και δίχως να έχω καταλάβει ακόμη τον λόγο, εκείνα τα βράδια μου άρεσε να ακούω μόνο τα φινάλε ορισμένων δίσκων: συγκεκριμένες μπάντες, συγκεκριμένοι ήχοι και μία αδυναμία να εξηγήσω τον λόγο που τα επέλεξα, αν και θα τα παρομοίαζα με «ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα».
O γεννημένος στη Νέα Ζηλανδία, αλλά με αμερικανικές ρίζες, σκηνοθέτης Andrew Dominik δεν συγκαταλέγεται στα ονόματα πρώτης γραμμής (και αναγνωρισιμότητας) του Χόλιγουντ. Εντούτοις, ό,τι έχει σκηνοθετήσει μέχρι τώρα, δεν φείδεται ποιότητας, στιλ και προσωπικής ματιάς. Από το καλτ προδιαγραφών ντεμπούτο του “Chopper” (2006) και το λυρικό γουέστερν “The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford” (2007) μέχρι το αεράτο και σαρκαστικό νεό-νουάρ “Killing Them Softly” (2012) και το πρόφατο ντοκιμαντέρ για τον “Νικ Κέιβ One More Time With Feeling” (2016).
Το 2003, στη Βαρκελώνη, έγινε η όμορφη αρχή. Δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα του In-Edit Festival και το παροπλισμένο genre του μουσικού ντοκιμαντέρ βγήκε από την αφάνεια και ήρθε στο προσκήνιο. Έκτοτε, το In-Edit έχει διοργανωθεί σε περισσότερες από δεκαπέντε πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο, μετατρέποντας τη μουσική σε είδος πρώτης κινηματογραφικής ανάγκης.
Στις 10 Οκτωβρίου του 1985, ο θάνατος επισκέφτηκε το κατώφλι του Orson Welles, στερώντας του μια για πάντα τη δυνατότητα να ολοκληρώσει οποιοδήποτε από τα πολλά ημιτελή πρότζεκτ, που είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, συνήθως για λόγους ελλιπούς χρηματοδότησης ή αγεφύρωτων διαφωνιών με τους παραγωγούς. Μία ταινία στην οποία ο Welles είχε δοθεί ολόψυχα, και η οποία δεν κατόρθωσε να βρει ποτέ τον δρόμο προς τις σκοτεινές αίθουσες υπήρξε και το “The Other Side of the Wind”, το οποίο ο Welles γύριζε επί έξι ολόκληρα συναπτά έτη, μεταξύ 1970 και 1976!