Η Θεσσαλονίκη συνεχίζει να κινείται στους ρυθμούς ενός Φθινοπώρου που βρίθει από καλλιτεχνικές εκθέσεις και προσφέρει πολλές ευκαιρίες στο κοινό για να δραστηριοποιηθεί στον χώρο των εικαστικών. Η 2η Art Thessaloniki που εγκαινιάστηκε στις 23 Νοεμβρίου και διαρκεί μέχρι τις 26 Νοεμβρίου έρχεται να πλαισιώσει την εικαστική σκηνή με ένα Art Fair που ενώνει γκαλερί από πολλές χώρες του κόσμου και φιλοξενεί ενδιαφέρουσες μουσειακές εκθέσεις στον χώρο της ΔΕΘ HELEXPO.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Έχεις τις μαύρες σου και θέλεις να δεις μια ταινία που θα σε κάνει να αισθανθείς όμορφα και θα σου φτιάξει τη διάθεση; Τσέκαρε αυτή τη λίστα!
“With limited perception we see – We learn, and we laugh, and we sleep, And we watch. Logic is worthless” Storm of Memories
Ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής Claude Monet είναι ένας ζωγράφος που συνέβαλε καθοριστικά στην αναθεώρηση της τέχνης που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στην απελευθέρωσή της από τους κανόνες της ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Η καλλιτεχνική παράδοση του παρελθόντος είχε πλέον εκφυλιστεί, καταλήγοντας ένας κούφιος απόηχος των μεγάλων δασκάλων των προηγούμενων αιώνων, ζήτημα που πυροδότησε την εμφάνιση νέων ριζοσπαστικών πρακτικών. Το έργο του Monet και γενικότερα ο Ιμπρεσιονισμός ήταν το απαραίτητο άλμα για τη μετάβαση στον μοντερνισμό και την εκρηκτική αλλαγή που σημάδεψε την τέχνη του 20ού αιώνα.
Καθώς το 2017 βρίσκεται περίπου ενάμιση μήνα πριν το φινάλε του, κάνει τους απολογισμούς του. Μια γεμάτη μουσική χρονιά. Σε ένα προσωπικό top 5 δε γίνεται να συμπεριληφθούν όλοι οι ωραίοι δίσκοι παρά μόνο οι ιδιαίτερα αγαπητοί σε μένα. Ωστόσο, υπάρχει μια ντουζίνα από τρομερά τραγούδια που αποτελούν κομμάτι δίσκων που δεν θα δούμε μέσα στην πεντάδα είτε γιατί οι δίσκοι ως σύνολο δεν έχουν προοπτικές είτε γιατί δεν γίνεται να εκτοπίσουμε τους 5 πολυαγαπημένους. Τα τραγούδια που θα ακούσετε στη συνέχεια μπορείτε να τα ακούτε συνέχεια και να σας ικανοποιήσουν περισσότερο και από το αν ακούγατε έναν άψογο δίσκο.
«Η Ιστορία δεν είναι το παρελθόν. Η Ιστορία είναι το παρόν. Τη φέρουμε μέσα μας. Είμαστε η Ιστορία μας. Αν προσποιηθούμε ότι αυτό δεν ισχύει, δεν είμαστε παρά κοινοί εγκληματίες.» Ο συγγραφέας και δοκιμιογράφος James Baldwin (1924-1987) παράτησε τη βολή της μεταπολεμικής παρισινής αυτοεξορίας, έχοντας πλέον αγγίξει ένα σημείο θραύσης, το δικό του ύστατο όριο. Δεν μπορούσε να αρκεστεί στον ρόλο ενός εξ αποστάσεως περισπούδαστου διανοούμενου, τη στιγμή που στην πατρίδα του το καζάνι ήταν ξέχειλο.
Πριν χρόνια, όχι και τόσο πολλά, η May θα ήταν το κοριτσάκι που προσπαθεί να τραγουδήσει έναν τυχαίο στίχο, όπως «Μέσα στη νύχτα, αααα, αααα», σε μια παιδική δυσαρμονία. Τα χρόνια πέρασαν, η διάθεση παρέμεινε ίδια και μεγαλύτερη, και η May κυκλοφορεί μια ιστορία φόβου και αγάπης, στοιχειωμένα ηλεκτρόνια, μελοποιεί Ντίνο Χριστιανόπουλο και αγγίζει νέα ψηφιακά επίπεδα έμπνευσης.
Ο Nick Cave είναι φίλος μου. Ο ίδιος δεν το ξέρει, αλλά είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Η φιλία μας είναι από αυτές που ονομάζονται «σχέση ζωής» και αντέχει σχεδόν 40 χρόνια. Και φυσικά έχει περάσει από όλες τις φάσεις από τις οποίες περνάει μια μακροχρόνια σχέση: μια πρώτη, μάλλον δυσάρεστη γνωριμία, την διαδέχτηκε η αποδοχή με επιφυλακτικότητα που τελικά ξεπεράστηκε για να διαμορφωθεί αυτή η σχέση πάθους που μας περπάτησε δεκαετίες ολόκληρες. Σήμερα, στην ωριμότητα των χρόνων, οι συναντήσεις μας δεν είναι το ίδιο πυκνές, αλλά όταν συμβαίνουν πλημυρίζουν από νοσταλγία, εκείνη που σε φέρνει στην κατάσταση να συνεννοείσαι πλέον χωρίς λόγια, απλά μόνον με την εκατέρωθεν ματιά που δηλώνει: «τι έχουμε περάσει μαζί εμείς οι δύο…». Αυτή τη νοσταλγία θα αισθανθούμε μεταξύ μας ξανά -οι δυο μας- στην επικείμενη συνάντηση μας: Πέμπτη 16 Νοεμβρίου στην Sports Arena (Tae Kwon Do), στη sold out συναυλία των Nick Cave and The Bad Seeds.
Η αυλαία του 58ου ΦΚΘ έπεσε προχθές, Κυριακή, στο κατάμεστο Ολύμπιον, σε μια από τις θερμότερες τελετές λήξης των τελευταίων χρόνων. Τη βραδιά άνοιξε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, φετινός καλλιτεχνικός διευθυντής και ταυτόχρονα ένας από τους πιο παλιούς φίλους του Φεστιβάλ, ενώ σύντομα παρέδωσε τη θέση του στον Ανδρέα Κωνσταντίνου, που έκλεψε τις εντυπώσεις ως Ναπολέων Σουκατζίδης στην τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τελευταίο Σημείωμα». Τα βραβεία της φετινής «πολυσυλλεκτικής» επιτροπής, με μέλη από την Παλαιστίνη, την Τσεχία, το Ιράν και τη δική μας Μαρία Ναυπλιώτου, μοιράστηκαν σε ταινίες που κέρδισαν κοινό και κριτικούς, αποδίδοντας ένα είδος καλλιτεχνικής δικαιοσύνης στους δημιουργούς που τίμησαν άλλη μια χρονιά με την παρουσία τους το Φεστιβάλ.
Με αφορμή την εμφάνισή του στην Αθήνα, θυμόμαστε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές του συνεργασίες.