Δεν ξέρει κανείς πώς να ξεκινήσει ένα κείμενο για τον Andrei Tarkovsky. Είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να προσεγγίσεις, έστω και ακροθιγώς, τα έργα και τις ημέρες ενός εκ των ιδεολογικών πατέρων της σύγχρονης κινηματογραφικής θεωρίας, χωρίς ταυτόχρονα να διακινδυνεύεις την αντικειμενικότητα των λεγομένων σου και να εκθέτεις το γραπτό σου στο ρίσκο μιας εγκωμιαστικής κενολογίας. Ο Tarkovsky ήταν χωρίς αμφιβολία οραματιστής και πνευματικά αεικίνητος, ορθόδοξος τω πνεύματι και τη ψυχή, δεκτικός με το παρελθόν και ζηλωτής της τάξης· μα ταυτόχρονα κι ίσως περισσότερο εμφατικά ήταν βαθιά ανατρεπτικός και ρηξικέλευθος. «Λογοπλάστης» και θεμελιωτής νέων κόσμων κατά τον Bergman, ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης έζησε με ορμητικές ανησυχίες για το επέκεινα και ήταν ακριβώς αυτή η βιαιότητα του οντολογικού ερωτήματος που τον κατέτρυχε πνευματικά η οποία στιγμάτισε ανεξίτηλα το έργο και τις ιδέες του.
Άλλαι Τέχναι
Τρίτο στούντιο άλμπουμ από τους Φιλανδούς psych-heavy rockers και η σκανδιναβική παράδοση καλά κρατεί! Έχοντας προηγηθεί το ομώνυμο (2012) και το “Second Psychedelic Coming: The Aquarius Tapes” (2015), η Jess και οι Ancient Ones επιστρέφουν στα μουσικά δρώμενα της χώρας (αλλά και της ευρύτερης, revived ψυχεδελικής σκηνής της Ευρώπης) με ένα bluesy άλμπουμ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από τους προκατόχους του.
Ακόμα μια χρονιά έφτασε αισίως στο φινάλε της. Πολλές μουσικές, πολλές ευχάριστες στιγμές, ελάχιστες εκπλήξεις και, ως είθισται, κάποιες απογοητεύσεις. Το να συγκεντρώσεις όλα τα όμορφα που άκουσες και να φτιάξεις μια μικρή λίστα είναι ίσως το πιο ψυχαναγκαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Κι όμως, εμείς το κάναμε. Καθένας μας συγκέντρωσε την αγαπημένη του πεντάδα εκλεκτών δίσκων, και σας τις παρουσιάζουμε. Φέτος, έχουμε και την τιμή να φιλοξενούμε δύο πεντάδες επιπλέον, τριών ανθρώπων που ζούνε ανάμεσα σε δίσκους: του Άρη Τσικρικέ από τα Public και των Σοφίας Γεωργιάδου και Αναστάση Πετρέλλη από τη Velona Records. Και του χρόνου με υγεία!
Ο Sean Baker έχει από καιρό ανακηρυχθεί το νέο τρομερό παιδί του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά. Το προπέρσινο “Tangerine” εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν το προσωπικό του στίγμα στον σύγχρονο κινηματογράφο. Γυρισμένο αποκλειστικά με τη χρήση iphone, το αναιδές αυτό αριστούργημα τάραξε τα νερά του indie κόσμου, με την ασύγκριτη αμεσότητά του και την γενναιότητα με την οποία προσέγγιζε τα δύσκολα κοινωνικά θέματά του.
Εσύ τα ξέρεις όλα για την πιο επιτυχημένη χριστουγεννιάτικη ταινία; Μάλλον όχι! Διάβασε 17 πληροφορίες που δε θα φανταζόσουν ποτέ!
Δύο χρόνια μετά την μεγάλη επιστροφή του franchise που συγκίνησε τρεις γενιές, δημιούργησε μία θρησκεία και προσέφερε μία υπέροχη σύνταξη στον George Lucas, ο Πόλεμος των Άστρων επιστρέφει με τους «Τελευταίους Jedi». Δύο χρόνια μετά το «Force Awakens» που ακόμα διχάζει το κοινό για το αν ήταν αντιγραφή ή φόρος τιμής το Falcon επιστρέφει. Και ο ενθουσιασμός είναι διπλός, διότι η ταινία έκανε πρεμιέρα στην ώρα της, μιας και δε γύρισε νέα ταινία ο Παπακαλιάτης. Μία όμως παράκληση. Επειδή, ο «Πόλεμος των Άστρων» είναι ένα πάθος και κάθε πάθος πρέπει να βιώνεται προσωπικά αιτείται να επιτραπεί η χρήση του α΄προσώπου. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Και κάπως έτσι, ανέλαβα καθήκοντα ανταποκριτή για τον πιο αγαπημένο «πόλεμο» όλων των εποχών, προκαλώντας τη ζηλοφθονία των φίλων μου, που έχουν στρατευτεί από χρόνια με την Επανάσταση. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι φαν της σειράς. Προφανώς, αγαπάω τις ταινίες και απολαμβάνω τις διαστημικές ιστορίες που αφηγούνται, αλλά στη περίπτωση του “Star Wars” είναι πιο εύκολο να γίνεις Τζεντάι απ’ ό,τι φαν. Επίσης, ενίσταμαι κατά της επιλογής του Artcore για την απαίσια γραμματοσειρά. Αιτούμαι κίτρινων, πηχυαίων γραμμάτων που ταξιδεύουν στο σύμπαν.
Ο Edvard Munch είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους ζωγράφους στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης και, αναμφίβολα, ένας καλλιτέχνης που επηρέασε όσο λίγοι τη μετεξέλιξη της δυτικής ζωγραφικής και οπτικής κουλτούρας. Το έργο του, πλούσιο και βαθύ, προσφέρει στον θεατή πολλαπλά ερεθίσματα τόσο αισθητικά όσο και νοηματικά, πλάθοντας μία προσωπική θέαση για την τέχνη και τον κόσμο.
Είτε μπορεί να γίνει πιστευτό είτε όχι, μία μπασογραμμή μπορεί να είναι ενίοτε καλύτερη και από τρία στρώματα κιθάρας. Μα το θέμα δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά το ότι ο ζητούμενος ήχος μπάσου μπορεί να στηρίξει όλα τα υπόλοιπα όργανα, να δημιουργήσει τις καλύτερες γέφυρες και να εξυψώσει συνθέσεις. Μπορεί να αποδωθεί σαν ένας καλπασμός, αλλά και ως ένα μελωδικό μουρμουρητό σαν αυτό του Mikael Akeferldt στο “The Moor” των Opeth. Παρακάτω υπάρχουν μερικές, μόνο, από τις άπειρες συνθέσεις με αξιολάτρευτο ήχο μπάσου.