Για πάνω από 30 χρόνια κανείς δεν γνώριζε την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου που ουσιαστικά έδωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γραφτούν τα περίφημα άρθρα στην Washington Post, ώστε να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Watergate και εντέλει να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ παραίτηση ενεργού Προέδρου από το αξίωμά του, ακριβώς λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου. Και μιλάμε βεβαίως για τον Nixon. Τελικά, ο Mark Felt, το 2005, αποκάλυψε πως αυτός ήταν ο ανώνυμος πληροφοριοδότης, μέσω ενός άρθρου στο Vanity Fair. Το έκανε σε ηλικία 91 ετών! Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να γραφτεί ένα βιβλίο και μέσω αυτού να μπορέσει να δώσει μια γερή «προίκα» στα εγγόνια του. Η ιστορία αγοράστηκε από την εταιρία Playtone του Tom Hanks και εντέλει αποτέλεσε την πρώτη ύλη για να γυριστεί τούτη η ταινία, στην οποία συμμετέχει και η Scott Free Productions του Ridley Scott.
Άλλαι Τέχναι
«Μετά τη μάχη της Ισσού ο Αλέξανδρος μπήκε μαζί με τον Ηφαιστίωνα στη σκηνή που κρατούσαν τις γυναίκες και τις κόρες του Δαρείου. Καθώς ήταν ντυμένοι με τα ίδια ρούχα, η μητέρα του Δαρείου έπεσε να προσκυνήσει τον Ηφαιστίωνα που ήταν ο ψηλότερος από τους δύο. Όταν ένας από τους ακολούθους της την τράβηξε στην άκρη και της έδειξε ποιος ήταν πραγματικά ο Αλέξανδρος, εκείνη ντράπηκε τόσο που ζήτησε να αποσυρθεί. Αλλά ο βασιλιάς της απάντησε πως δεν έκανε κάποιο λάθος, αφού ο Ηφαιστίωνας είναι κι αυτός Αλέξανδρος». «Αλεξάνδρου Ανάβασις» – Λούκιος Φλάβιος Αρριανός (ιστορικός του 2ου αιώνα μ.Χ.)
Χρονιά-κλειδί του 20ου αιώνα, το 1968 γέννησε επαναστάσεις, συγκρούσεις, όνειρα, απογοητεύσεις και ελπίδες, με βασικούς σταθμούς την εξέγερση στη Γαλλία τον Μάιο και την Άνοιξη της Πράγας. Μισό αιώνα μετά, το επετειακό 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επιστρέφει στην κρίσιμη εκείνη χρονιά και αποκαλύπτει ελάχιστα γνωστές εξεγέρσεις ανά τον κόσμο μέσα από το αφιέρωμα «Το ’68 πέρα από το ‘68», που παρουσιάζει 7 συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ παραγωγής από το 1968 ώς το 2017. Τα επτά αυτά ντοκιμαντέρ επανεξετάζουν το μήνυμα και το πνεύμα των ιδεών που επιχείρησαν να αλλάξουν τον κόσμο από την Κεντρική Ευρώπη ώς τις ΗΠΑ και από τη Λατινική Αμερική ώς την Άπω Ανατολή.
Φανταστείτε ένα εντυπωσιακό και λαμπερό βραδινό φόρεμα. Ένα κομψοτέχνημα που αρμόζει μονάχα σε ειδικές περιστάσεις. Φτιαγμένο στο χέρι, σπιθαμή προς σπιθαμή, από ακούραστες ράφτες που έχουν σκύψει πάνω από το ντελικάτο ύφασμα σαν εργάτριες μέλισσες. Σχεδιασμένο στην εντέλεια και με χειρουργική ακρίβεια, από ένα χέρι στιβαρό και αταλάντευτο. Το φόρεμα αυτό λειτουργεί σαν προστατευτικό κουκούλι που καλλωπίζει και περιθάλπει. Απαλύνει τα ψεγάδια, υπογραμμίζει τα πλεονεκτήματα, είναι το περίτεχνο κέλυφος που καλείται να φιλοξενήσει ένα κορμί ρευστό και ατελές. Ένα τέτοιο φόρεμα είναι εξ ορισμού θνησιγενές. Φοριέται σε ελάχιστες περιστάσεις, αν όχι και μονάχα σε μία και εξαιρετική. Αμέσως μετά, όταν τα φώτα χαμηλώσουν και τελειώσουν οι χειραψίες και οι υποκλίσεις, είναι καταδικασμένο να αποσυρθεί στην προθήκη μιας γκαρνταρόμπας. Η υπενθύμιση ενός φευγαλέου μεγαλείου, το έκθεμα μιας στιγμής δόξας.
«Δεν είχα καμία επιθυμία να σπάσω έναν ανδροκρατούμενο χώρο». H Ida Lupino πέρα από επιτυχημένη ηθοποιός της δεκαετίας του ‘40, είναι μια από τις πλέον πρωτοπόρες γυναικείες φυσιογνωμίες στον χώρο της σκηνοθεσίας και της παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών. Αρνήθηκε τη σίγουρη επιτυχία της μπροστά από τις καμέρες και τη λάμψη των κινηματογραφικών προβολέων, επιλέγοντας να ρισκάρει, να συγκρουστεί με ένα ανδροκρατούμενο χώρο και να «χαράξει» τη δική της ανεξάρτητη πορεία μακρυά από τις μεγάλες εταιρίες παραγωγής.
Η απίστευτη, αλλά εντελώς αληθινή, ιστορία πίσω από τη δημιουργία του “The Room”, της δημοφιλέστερης τόσο-κακής-που-είναι-καλή ταινίας της δεκαετίας (και βάλε) μετατρέπεται στα χέρια του σκηνοθέτη-παραγωγού-πρωταγωνιστή James Franco σε μια συγκινητική, άκρως ψυχαγωγική και ανά στιγμές εκκωφαντικά αστεία ιστορία για την αναζήτηση της επιτυχίας, τη δημιουργική ψευδαίσθηση μεγαλείου και την ανέλπιστη επιτυχία σε πείσμα όλων όσων στην αρνούνται.
Το μυρμήγκιασμα που διαπερνάει το σώμα, τρέχει απο τον σβέρκο μέχρι τα πόδια και αγκαλιάζει το κορμί σου, είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις πότε θα έρθει αλλά σε αφοπλίζει όταν εν τέλει έρχεται. Παρόμοια επίδραση έχουν και οι ταινίες του μοναδικού και απίστευτα δημιουργικού David Lynch· με έναν τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει, επιδιώκει, και με ελάχιστες αποκλίσεις πάντα καταφέρνει, να διαταράσσει τη μέχρι τότε ισορροπία σου. Οι ταινίες του είναι σίγουρα ηλεκτρικές, όπως και οι άγριοι ρυθμοί της μουσικής που σε προσκαλούν σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο το ίδιο σου το μυαλό. Το αποτέλεσμα δεν αποτελεί σημείο ενδιαφέροντος, μιας που νικητής ή χαμένος νιώθεις ήδη διαφορετικός, έχοντας βιώσει αυτή τη γλυκιά ανακατωσούρα που σου έχει απλόχερα προσφέρει ο Lynch. Η κάθε του ταινία αποτελεί μια αυτοδύναμη οντότητα, αλλόκοτα όμορφη, όσο και περίεργη.
Ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων, λοιπόν, χτες, και τα στοίχημα ήδη δίνουν και πέρνουν για τους νικητές της λαμπερής βραδιάς της 4ης Μαρτίου, που θα παρουσιάσει για δεύτερη σερί χρονιά ο Jimmy Kimmel. Μιλώντας με νούμερα, το “The Shape of Water” του Guillermo del Toro (έξοδος στις ελληνικές αίθουσες στις 15 Φεβρουαρίου), βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με 13 υποψηφιότητες, ενώ το “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri” του Martin McDonagh ακολουθεί με 9 και το “Dunkirk” του Christopher Nolan έπεται με 8.