Στις 21 Αυγούστου 2015, τρεις νεαροί Αμερικάνοι που επέβαιναν στο τρένο που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Άμστερνταμ – Παρίσι, μετατράπηκαν, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, από απλοί καθημερινοί άνθρωποι σε ήρωες που απέτρεψαν ένα βαρβάτο μακελειό. Ο Spencer Stone, εκπαιδευόμενος διασώστης της Αμερικάνικης Αεροπορίας, ο Alek Skarlatos, μέλος της Εθνοφρουράς του Όρεγκον και ο σπουδαστής Anthony Sadler, που ουδεμία σχέση είχε με οτιδήποτε στρατιωτικό, εξουδετέρωσαν έναν πάνοπλο Μαροκινό φονταμενταλιστή, ακριβώς προτού αυτός ανοίξει πυρ και αρχίσει να σκορπά πτώματα δεξιά κι αριστερά.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
O Scott Cooper κάνει ταινίες για καλούς (κατά βάθος) άντρες. Συχνά πυκνά παραιτημένους-συμβιβασμένους ή παραστρατημένους (ή και τα δύο), εξαρτημένους απ’ τη βία, ηθικά χρεοκοπημένους, σύμφωνοι. Όμως ο έντιμος (ως προς τις αρχές του), βασανισμένος και παρεκκλίνων τύπος είναι το θέμα του (o Jeff Bridges στο “Crazy Heart”, o Christian Bale στη «Σκουριασμένη Πόλη», κείνο το «Ανίερη Συμμαχία» με τον Johnny Depp δε θέλω καν να το θυμάμαι). Είναι ενδιαφέροντες οι συγκεκριμένοι τύποι; Στο περίπου, θα ‘λεγε κανείς. Κυρίως εξ όσων συμβαίνουν γύρω τους (των καταστάσεων που τους περιβάλλουν) – λιγότερο (οι ίδιοι) ως χαρακτήρες, περισσότερο βάσει αντιδράσεων και συμπεριφοράς.
Ο Υπαρξισμός είναι μία φιλοσοφική επανάσταση που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα και γιγαντώθηκε τον 20ο, με τον απόηχό του να είναι ακόμη ζωντανός. Πρόκειται για μία γραμμή σκέψης που προβάλλει την ύπαρξη και τη συνείδηση του ανθρώπου, εστιάζοντας στο ότι το κάθε άτομο πρέπει να προσδιορίσει και να χαρίσει νόημα στον εαυτό του και τον κόσμο. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, που κυριάρχησαν στο τοπίο της Ευρώπης του 20ού αιώνα και η φρικαλεότητά τους ξεγύμνωσε το παράλογο της κοινωνίας του ανθρώπου, αποτέλεσαν ταφόπλακα για πολλές κοσμοθεωρίες, αλλά χάρισαν δυναμική πνοή στον Υπαρξισμό αναδεικνύοντάς τον σε μία από τις κυρίαρχες θεωρίες του 20ού αιώνα. Αναπάντεχα, εικαστικοί καλλιτέχνες εξέφρασαν με τη δική τους οπτική τις ιδέες του Υπαρξισμού και από αυτήν τη διαδικασία γεννήθηκαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του αιώνα που μας πέρασε, ενώ πολλοί συμπορεύτηκαν ακούσια από τα τέλη του 19ου αιώνα και έπειτα.
Για πρωινά που θέλουν χρώματα, για νύχτες που θέλουν άστρα, για πρόσωπα που φέρουν ανησυχίες και θέλουν διεξόδους, η Melentini βάζει ήχο στη ζωή και ελκύει τη ζωή μέσα από τον ήχο.
Διανύουμε αναμφισβήτητα μία από τις πλέον γόνιμες και δημιουργικές κινηματογραφικές περιόδους των τελευταίων ετών, η οποία και μας εφοδιάζει μ’ ένα συνεχώς αυξανόμενο πλεόνασμα αξιόλογων και ελκυστικών καλλιτεχνικών έργων. Η αφθονία φυσικά αυτή επεκτείνεται με ανάλογο τρόπο και στον κινηματογραφικό Τύπο (έντυπο και διαδικτυακό) κι ως εκ τούτου είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα έχετε διαβάσει πάρα πολλά σχετικά με την καινούργια ταινία του εκκεντρικού Μεξικανού Guillermo del Toro, το θαυμάσιο “The Shape of Water” που ξεκίνησε να προβάλλεται από την προηγούμενη εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη και με τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ψυχραιμία και νηφαλιότητα, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να τολμήσω να γράψω δυο τρεις κουβέντες γι’ αυτό το πραγματικά εξαίσιο έργο, με τη φιλοδοξία να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα για όσους τελευταίους δεν έχουν προλάβει να δουν την ταινία.
Η Liliana Porter τοποθετεί προσεκτικά επιλεγμένες μινιατούρες σε μονοχρωματικά πλαίσια, που «ελεύθερα» αφηγούνται παραμύθια και ιστορίες που πραγματεύονται μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα και συναισθηματικές καταστάσεις.
Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ανατρέχουμε στις ιστορίες αγάπης που μας έκαναν να δακρύσουμε ή να γελάσουμε μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά.
Στη σειρά Perspective, η Suzanne Saroff δημιουργεί κατακερματισμένες και ασύμμετρες εικόνες φαγώσιμων, όπως αυτά φαίνονται μέσα από δοχεία γεμισμένα με νερό και γυάλινα αντικείμενα.
Όταν μία μπάντα εύχεται για το νέο της δημιούργημα: «ελπίζουμε να το αγαπήσεις», αρχικά διαπιστώνεις ότι διατηρούν μία αίσθηση που ξεπερνάει την καθιερωμένη ελπίδα να σου αρέσει απλά η μουσική τους· και όταν η ευχή τους αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, τότε νιώθεις ότι μάλλον δύσκολα θα το αποχωριστείς. Ένας ωραίος δεσμός γεννιέται.
Εντάξει το ξέρω, η αισθητική μας, η στάση μας απέναντι στα πράγματα, το γεγονός ότι δεν περιμένουμε μια συγκεκριμένη ημέρα για να εκφράσουμε τα αισθήματά μας, η εναλλακτικότητά μας και γενικώς ο αντικομφορμισμός μας, μας ωθεί στο να σνομπάρουμε κάθε χρόνο την «ημέρα των ερωτευμένων». Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το «έτερον ήμισυ» διακατέχεται από ρομαντισμό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε; Και θέλουμε να του κάνουμε το χατίρι; Ιδού λοιπόν μια λίστα για την ημέρα του «Αγίου Βαλεντίνου» που αφενός θα ικανοποιήσει το ταίρι μας (βγάζοντας μας ασπροπρόσωπους!), αλλά θα ακουστεί εντάξει και για τα δικά μας «περίεργα» γούστα…