Χωρίς τον Αlbrecht Dürer, πιθανότατα, η Γερμανία δεν θα είχε γνωρίσει την Ιταλική Αναγέννηση και δεν θα είχε διαμορφωθεί η αντίστοιχη γερμανική αναγεννησιακή τέχνη. O Dürer δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός δημιουργός αλλά και ένας ικανός επιχειρηματίας. Κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό του κύκλο πελατών τόσο στη χώρα του όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, και υπήρξε ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που διεκδίκησε και πέτυχε την καταχώρηση των πνευματικών του δικαιωμάτων στα έργα του.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Πού θα κατοικούσε, τι θα επαγγελλόταν, πώς θα έμοιαζε ο Καρλ Μαρξ αν ζούσε στο σήμερα; Θα τον έλεγαν Μαρσέλ στο μικρό, θα ήταν ένας πρώην συγγραφές και νυν λούστρος, αυτοεξόριστος στο δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας, τη Χάβρη, απαντά ο Aki Kaurismäki. Πάνω απ’ όλα, όπως άλλωστε όλοι οι «καουρισμακικοί» ήρωες θα ήταν μποέμ, δυσβάσταχτα και απολαυστικά μποέμ, πιο μποέμ απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε και να αντέξουμε. Ο αδιόρθωτος Φινλανδός φτιάχνει μία ακόμη σωρεία μικρών θαυμάτων πατώντας στα πιο ταπεινά υλικά. Και αρθρώνει μία κινηματογραφική γλώσσα ικανή να αλλάξει κάθε κόσμο, οπότε (γιατί όχι;) και τον δικό μας.
Για το ποιητικό σύμπαν του Andrei Tarkovsky έχουν γραφτεί πολλά. Είτε επιπλέει ανάμεσα σε διαστημικά συντρίμια είτε πετάει λίγα μέτρα πάνω από το κρεβάτι, η κινηματογραφική αφήγηση είναι εκείνη που ορμάει μπροστά και η πραγματικότητα τρέχει με γρήγορο βηματισμό να την προλάβει. Ένα δωμάτιο που πλημμυρίζει και καταρρέει, τοίχοι που σαπίζουν, μια φωτιά που σιγοκαίει, ένας καθρέφτης που αντανακλά το χάος. Σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για διαστημική περιπέτεια είτε για κλειστοφοβικό αυτοβιογραφικό δράμα, το σινεμά του Tarkovsky περικλείει μέσα του τη σημαντική δύναμη ν’ ανακαλύπτει νέους τρόπους να εκφράσει την πραγματικότητα.
Είναι μια από τις δημοφιλείς φυσιογνωμίες του παγκόσμιου κινηματογράφου κι από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Ο Marlon Brando, που έχει χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος ηθοποιός που πέρασε ποτέ από τη μεγάλη οθόνη, πίστευε ότι στην καθημερινή μας ζωή όλοι υποδυόμαστε διαφορετικούς ρόλους. Υπήρξε ένας άνθρωπος ανεπιτήδευτος, όμορφος, αυτοκαστροφικός, ειλικρινής, αντισυμβατικός, ρεαλιστής, αδιάφορος για τη δόξα, πολιτικά ενεργός και κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, ανατρεπτικός.
“Any moment now, a last kick And the dark river will fold it away”. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Clio Barnard μετά το ντοκιμαντέρ “Arbor” (2010) και την ταινία μυθοπλασίας «Ο εγωιστής γίγαντας» (The Selfish Giant, 2013). Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει η ίδια η Barnard, η οποία αναφέρει ως πηγή έμπνευσής της το βιβλίο της Rose Tremain “Trespass”. Ο δε τίτλος της ταινίας προέρχεται από το φημισμένο ποίημα του Ted Hughes “Dark River”.
Αν στην ιστορία της Rock υπήρξε ποτέ στιγμή στην οποία η μουσική και οι στίχοι που τη συνοδεύουν συναντιούνται ολοκληρωτικά με τα φιλοσοφικά ερωτήματα και τις αγωνίες που ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει και να κατευνάσει, τότε η στιγμή αυτή είναι το “The Dark Side of the Moon”. Μια φιλοσοφική διάλεξη σχεδόν 43 λεπτών που αναμοχλεύει τον θάνατο, την ψυχική ασθένεια, την ματαιότητα, τον άκρατο καταναλωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας, την απληστία, την εγγενή ανθρώπινη ροπή προς την αντιπαράθεση και τον πόλεμο…
Οι Turbowolf είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ένα τυχαίο άκουσμα αρκεί για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον σου (όπως η περίπτωση των The Wytches, λίγα χρόνια πριν). Τους ακούς ευχάριστα καθώς αναζητάς νέα μουσικά «ευρήματα» στα ράφια του δισκάδικου, με τον ήχο του κουαρτέτου από το Bristol να αποτυπώνεται με περισσή ευκολία στο υποσυνείδητό σου.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το ιταλικό δίδυμο των Grassadoria και Piazza, μετά το “Salvo” (2013), ενώ αμφότερες οι ταινίες έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στις Κάννες, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής». Μετά τις Κάννες, το “Sicilian Ghost Story” έλαβε μέρος σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Πήρε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου.
Σε μια ακόμη προσπάθεια να σπάσει τη χολιγουντιανή κατάρα που θέλει όσες ταινίες βασίζονται σε video games να κινούνται ποιοτικά ανάμεσα στο μέτριο και στο ανεκδιήγητα κακό, η MGM ποντάρει στην εκμοντερνισμένη εκδοχή μιας εκ των δημοφιλέστερων πρωταγωνιστριών της βιομηχανίας του gaming.
“The Death of Stalin” λοιπόν. Τίτλος περιεκτικός, σαφής και ξεκάθαρος που επιχειρεί εκ προοιμίου να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και να μας βουτήξει χωρίς περιστροφές στην ουσία του θέματος. Γνωρίζετε ήδη πως γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες μέρες γύρω από τη συγκεκριμένη ταινία του συμπαθούς Σκωτσέζου Armando Iannucci κι ως εκ τούτου ήθελα οπωσδήποτε να τη δω και να σχηματίσω γνώμη. Μια ταινία για την οποία αξίζει να γνωρίζουμε πως είχε ως αφορμή το ομότιτλο graphic novel του Γάλλου Fabien Nury που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Οξύ σε εικονογράφηση του Thierry Robin και μετάφραση της Κατερίνας Φράγκου.