Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος δεόντως κινηματογραφικό. Διαστέλλεται και συστέλλεται, συμπιέζεται και απλώνεται, βιώνεται και υπονοείται, προσωποποιείται και διαχέεται, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της κάθε ταινίας. Ο Τσάι Μινγκ Λιανγκ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εξωθεί τον φιλμικό χρόνο στα άκρα όριά του, σε σημείο που τα Αδέσποτα σκυλιά καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με δοκιμασία αντοχών παρά με κινηματογραφική ταινία. Υπό μία έννοια, μπορεί να ειπωθεί πως τα Αδέσποτα σκυλιά δομούνται σαν μία αρχιτεκτονική κατασκευή, με κάθε παρατεταμένη σεκάνς να λειτουργεί σαν ένας ακόμη όροφος που χτίζεται. Ο Λιανγκ αφήνει την κάμερα να αγκυροβολήσει στους πρωταγωνιστές του για τόσo πολλή ώρα που νομίζει κανείς πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο παρά τα πρόσωπά τους.
Άλλαι Τέχναι
-I won’t cry, I won’t cry, no, I won’t shed a tear. Just as long as you stand, stand by me-
SPOILER ALERT Το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν μας ενθουσίασε στο βαθμό που το έκαναν τα τρία πρώτα. Μας απογοήτευσε, για να θέσουμε το ζήτημα σε σωστότερη βάση. Αυτό οφείλεται στις αλλαγές που παρατηρήσαμε σε σχέση με τα βιβλία και στο ότι δόθηκε έμφαση εκεί που δεν υπήρχε λόγος να δοθεί. Εξηγούμεθα: προτού ξεκινήσει η σεζόν, δεν είχαμε δει με καλό μάτι τις επερχόμενες αλλαγές. Μετά τα τρία πρώτα επεισόδια αναθεωρήσαμε. Οι αλλαγές έκαναν κατά βάση καλό στη σειρά, έδωσαν γρηγορότερο ρυθμό και έκαναν τις εξελίξεις ακόμα πιο συναρπαστικές. Η παραπάνω επεξήγηση είναι απαραίτητη για να μην νομίζετε ότι είμαστε book fans που, στην πρώτη αλλαγή που θα δουν σε σχέση με τα βιβλία, ξινίζουν τη μούρη τους. Το επεισόδιο αυτό λοιπόν, εκτός από το τελευταίο κομμάτι της Νταινέρυς, τα έκανε μαντάρα.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας υπήρξε ένας διορατικός συλλέκτης και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της παγκόσμιας τέχνης. Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1907, ταξίδεψε και έζησε ανά διαστήματα σε όλες τις καλλιτεχικές μητροπόλεις.
Το Collection Appareils μπορεί να υπερηφανεύεται πως διαθέτει τον πιο ενημερωμένο κατάλογο από όσες φωτογραφικές μηχανές έχουν κυκλοφορήσει παγκοσμίως.
SPOILER ALERT Τρίτο σερί δυνατό επεισόδιο. Μπορώ με ασφάλεια να πω ότι πρόκειται για το καλύτερο ξεκίνημα σεζόν “Game of Thrones”. Ποτέ ξανά δεν είχαμε τόσες πολλές μαζεμένες εξελίξεις από νωρίς. Συνήθως περιμέναμε στην αρχή να χτιστεί η πλοκή και στη μέση περίπου να συμβεί κάποιο σπουδαίο γεγονός που θα καθορίσει τη μετέπειτα κορύφωση της σειράς. Φέτος, αυτό αλλάζει. Τα πιόνια κινούνται. Η σειρά έχει συνοχή, σφιχτό πλάνο και τρέχει γρήγορα. Το τελευταίο δεν είναι πολύ καλό αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Ο Daniel Mirante γεννήθηκε το 1977 στη Βόρεια Αγγλία, στα σύνορα με την Ουαλία και σήμερα, μετά από πολλή προσωπική δουλειά και μαθητεία κοντά σε δασκάλους που ο ίδιος θαύμαζε, διδάσκει κι ο ίδιος στην Ακαδημία της Βιέννης, τη λεγόμενη Τέχνη του Οραματισμού. Ο Daniel θριαμβεύει μέσω της δραματικής τονικής του παλέτας, παράγοντας έργα που πλημμυρίζουν από ιδιαίτερο συμβολισμό και έντονη ψυχεδέλεια.
Για την Mihaela Noroc, ομορφιά σημαίνει διαφορετικότητα. Για τον λόγο αυτό ταξιδεύει σε όλη τη γη προκειμένου να φωτογραφίσει φυσικά, ειλικρινή, αυθεντικά πρόσωπα, χωρίς αυτά να ανήκουν απαραίτητα στον χώρο του μόντελινγκ ή να έχουν αψεγάδιαστο δέρμα. Κατά τη γνώμη της, ομορφιά σημαίνει η δυνατότητα να διατηρηθούν ζωντανές οι ρίζες και η κουλτούρα κάθε γυναίκας, κάθε ηλικίας από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Σε κάθε ιστορική ανασκόπηση του rock ‘n’ roll, η εισαγωγή είναι η ίδια. Ποιοι ήταν αυτοί που τα ξεκίνησαν όλα; Ο Little Richard, o Elvis Presley, ο Chuck Berry, o Jerry Lee Lewis, o Johnny Cash. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Αν κοιτάξεις όμως, για να βρεις μια κοινή επιρροή όλων αυτών και αφού σκάψεις λίγο, θα βρεις τη Rosetta Tharpe. Ο φεμινισμός όμως, που κουμπώνει με όλα αυτά;
Η φωτογραφία δρόμου παραμένει διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα θέματα των φωτογράφων παγκοσμίως. Όταν μερικοί από αυτούς συνεργάζονται για τη δημιουργία ενός project, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αρκετά ενδιαφέρον.