SPOILER ALERT Ένα σήμα κατατεθέν της σειράς όλα αυτά τα χρόνια είναι το επεισόδιο 9. Κάθε χρόνο, σε κάθε σεζόν, το 9 ήταν αυτό το ξεχωριστό επεισόδιο που μας έστελνε τα σαγόνια στο πάτωμα. Για πρώτη φορά φέτος, το επεισόδιο με το συγκεκριμένο αριθμό δίχασε. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τους άρεσε πολύ. Άλλοι καθόλου. Κάποιοι δεν τρελάθηκαν, αλλά ούτε και τους χάλασε. Παρακολουθούμε όλες τις απόψεις (το μόνο που δεν έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής είναι να το χαρακτηρίζει κάποιος αριστούργημα). Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι το εξής: Ίσως φέτος να είχαμε το πιο αδύναμο 9 στην ιστορία των επεισοδίων με αυτό τον αριθμό. Η γνώμη μας λοιπόν είναι ότι το επεισόδιο είναι καταστροφικά κακό. Εξηγούμε το γιατί:
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Η αλήθεια είναι, πως όποτε ακούω για επανασύνδεση γνωστών και τρανταχτών ονομάτων μετά από χρόνια, τις περισσότερες φορές είμαι επιφυλακτικός και καχύ-ποπτος ότι πρόκειται για αρπαχτή˙ για να το πω κι αλλιώς: κρατάω μικρό καλάθι.
Ο Denis Andernach είναι κατά κύριο λόγο αρχιτέκτονας, που με εφαλτήριο τις σπουδές του, χρησιμοποιεί το σχέδιο για να δημιουργεί ιδανικές κατοικίες που ανήκουν σε ιδεατά περιβάλλοντα. Καθώς η αρχιτεκτονική βασίζεται τόσο στο ελεύθερο όσο και στο γραμμικό σχέδιο, δεν είναι παράλογο που αποφάσισε να συνδυάσει και τα δύο για το σχεδιασμό των δικών του φανταστικών οικημάτων.
Medellin 1983. Ο Nick φτάνει από τον Καναδά στην Κολομβία αναζητώντας αυτόν τον παράδεισο: την πιο υπέροχη παραλία που μπορεί να ονειρευτεί ένας σέρφερ.
Ο σαρανταδυάχρονος Γιώργος Λάνθιμος, μέχρι να βρει τον δρόμο που οδηγούσε στις μεγάλου μήκους ταινίες, καταπιάστηκε με βίντεο κλιπ, διαφημίσεις, σκηνοθεσία θεατρικών έργων, ενώ συμμετείχε και στη δημιουργική ομάδα σχεδιασμού των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
SPOILER ALERT. Το όγδοο επεισόδιο ήταν εκείνο που χρειαζόταν η φετινή, ταλαιπωρημένη σεζόν. Γρήγορο, συναρπαστικό, αγωνιώδες, μεγαλεπήβολο. Επανέφερε την πίστη των απανταχού φαν στο πρόσωπό της και απέδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι γιατί από τη μία η σειρά βγήκε από τον βούρκο της μετριότητας και από την άλλη (σαν αρθρογράφοι μιλώντας) μπορούμε να σταματήσουμε το κράξιμο και να αποθεώσουμε το επεισόδιο. Ανάσταση, λοιπόν, για δύο λόγους. Αφενός, ανάσταση για την 5η σεζόν. Αφετέρου, (κάτι σαν) ανάσταση στο τέλος του επεισοδίου, όταν ο Night’s King σηκώνει τους νεκρούς και τους προσθέτει στον στρατό του. Πόσο καιρό είχαμε να δούμε τόσο συγκλονιστική σκηνή στη σειρά;
Στον αριθμό 86 της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα προς Καλλιμάρμαρο, βρίσκεται το κτίριο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Όπως (είμαι βέβαιος) το 95% των Αθηναίων, έτσι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος απέναντι από το Παγκράτι, μέχρι που μερικά χρόνια πριν συνόδευσα μια φίλη μπαλαρίνα στις εξετάσεις που θα έδινε εκεί. Από τη μεριά του πολυσύχναστου δρόμου, υπάρχει αυτή η σεμνή προτομή, ενός ανθρώπου που ελάχιστοι παρατηρούν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν. Ενός από τους σημαντικότερους μαέστρους της σύγχρονης ιστορίας.
Ο Βρετανός μηχανικός αεροσκαφών Mervyn Joseph Pius O'Gorman ήταν από τους πρωτοπόρους της έγχρωμης φωτογραφίας. Το 1913 φωτογράφισε την κόρη του και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την τεχνική Autochrome προκειμένου να εμφανίσει τις φωτογραφίες του. Η παραπάνω τεχνική χρωματισμού είχε πατενταριστεί από το 1903 και ήταν η πρώτη τετραχρωμική παλέτα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ.
SPOILER ALERT: Τρία επεισόδια έμειναν για το τέλος της 5ης σεζόν. Μέχρι στιγμής η σειρά δεν πατάει καθόλου καλά στα πόδια της. Παρακολουθούμε λανθασμένες αποφάσεις, αδύναμα storylines και προκλητικές, άνευ ουσίας σκηνές. Το επεισόδιο 7 συνέχισε σε αυτό το μοτίβο, με εξαίρεση τα γεγονότα του Κινγκς Λάντινγκ.
Μυθιστορηματικά σκηνικά σαν τα νωχελικά μονοπάτια που περιδιάβαινε ο δικηγόρος Κλεμένς, δίπλα από τα κανάλια του Άμστερνταμ, στην «Πτώση» του Αλμπέρ Καμύ. Εικόνες, άλλοτε βγαλμένες από τα μπαράκια και τα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης που πλημμύριζαν απο τις νότες της τζαζ και μπλούζ μουσικής, καθώς μπεκρόπινε ο Τσάρλς Μπουκόφσκι και άλλοτε βγαλμένες από τις γέφυρες της Αγίας Πετρούπολης, τις οποίες διέσχιζε ο φοιτητής Ρασκόλνικοφ στο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι, «Έγκλημα και Τιμωρία». Φιγούρες που χάνονται στην αχλή του χρόνου και μαζί με αυτές και τα αισθήματα μας.