Το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν είχε μεγάλες συγκινήσεις, αν εξαιρέσει κανείς τη δυναμική επανεμφάνιση του Μικροδάχτυλου, τον αποχαιρετισμό του Τύριον στον Ποντ και την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη σκηνή του Τζέιμι και της Σέρσεϊ. Και προφανώς την Νταινέρυς.
Nick Pasx
Το δεύτερο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν επιβεβαίωσε τη ρήση που θέλει γάμο και θανατικό να πηγαίνουν μαζί στο Game of Thrones. Μετά το περσινό μακελειό του Red Wedding, που σόκαρε εκατομμύρια κόσμο, ήρθε η στιγμή για τον Purple Wedding, τον γάμο του βασιλιά Τζόφρυ δηλαδή.
Ξεκίνησε η 4η σεζόν του Game of Thrones. Χώρος για εισαγωγές και τα συναφή δεν υπάρχει. Πάμε κατευθείαν στο ψαχνό!
Το σινεμά όπως και κάθε μορφή τέχνης αντικατοπτρίζει διάφορες πτυχές της ανθρώπινης –και όχι μόνο- ζωής, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ προσθέτει και αυτή το λιθαράκι της μέσω της εξιστόρησης της ταραχώδους ζωής του Ρον Γούντραφ και της μάχης του με το AIDS.
«Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αν εσύ έχεις πειστεί πως είναι κάτι άλλο». Το συγκεκριμένο φιλμ του David O. Russell διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70 και πραγματεύεται το θέμα της απάτης. Ενώ η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ο σκηνοθέτης εστιάζει αλλού και στήνει ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι μηχανορραφίας και εξαπάτησης με αποτέλεσμα να παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και της φιλμογραφίας του.
Μου αρέσουν οι πολυσυζητημένες ταινίες. Αυτές που διχάζουν το κοινό και τους κριτικούς. Γεγονός είναι ότι μία τέτοια ταινία είτε θα τη μισήσεις είτε θα την αποθεώσεις είτε θα σου φανεί απλά μέτρια. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο. Θα τη συζητήσεις. Θα την αναλύσεις. Θα την υπερασπιστείς ή θα την ρίξεις στα τάρταρα. Το “The Wolf of Wall Street” του Martin Scorsese ανήκει σεαυτού του είδους τις ταινίες.
Εσύ, που βλέπεις τον τίτλο του κειμένου και ξινίζεις τα μούτρα, κάνε υπομονή. Δεν έχω κανένα σκοπό, να σπιλώσω το επικό σύμπαν του Τόλκιν, που από μικρός λατρεύεις. Στοχεύω σε μια ανάλυση -κουβέντα αν προτιμάς-, ώστε να εντοπίσουμε που «χάνει» η συγκεκριμένη επική(;) τριλογία της «μετά Άρχοντα» εποχής.
Δυσκολεύτηκα αφάνταστα, να ξεκινήσω να γράψω το άρθρο μου για το συγκεκριμένο φιλμ. Καλούμαι να αναμετρηθώ με μία ταινία, για την οποία δεν γνωρίζεις τι να πρωτογράψεις. Οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι αποθεωτικές, ο περισσότερος κόσμος παραμιλά γι' αυτήν και το boxoffice της ανήκει και με το παραπάνω. Κρατήστε λοιπόν την παραπάνω φλυαρία σαν εισαγωγή και πάμε να δούμε με ψύχραιμη ματιά μια ταινία «φαινόμενο» (γίνεται;).
Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο “Drive”, το δίδυμο Gosling – Refnξαναχτυπά. Αυτή τη φορά το σκηνικό μεταφέρεται στη Μπανγκόκ, σε μια ιστορία εκδίκησης, ωμής βίας και λύτρωσης.
Σοβαρά τώρα; Θα με βάλεις να γράψω την υπόθεση της ταινίας; Το ότι αποτελεί ένα επικό κλωτσομπουνίδι ανάμεσα σε ρομπότ και τέρατα δεν σου αρκεί; Όχι, ε; Για πάμε λοιπόν…