Οι συντάκτες του Artcore Magazine μαζεύτηκαν από όλη την χώρα (τρόπος του λέγειν) και σας παρουσιάζουν τη λίστα με τα βιβλία που δεν θα χορταίνετε να διαβάζετε αυτό το καλοκαίρι! Και όχι μόνο…
Artcore
«Άσε με μόνη»: αυτή είναι η ανεξήγητη απόφαση της «γυναίκας» στην αρχή της νουβέλας του Χάντκε. Μια απόφαση καθαρά παραισθησιογόνα, αν συνυπολογίσουμε την κατάσταση εντός της οποίας λαμβάνει χώρα. Η αριστερόχειρη γυναίκα είναι σύζυγος ενός επιτυχημένου, self-made μεσοαστού αντιπροσώπου πωλήσεων, μητέρα ενός γιου και μπορεί να απολαμβάνει όλες τις ανέσεις που προσέφερε απλόχερα η Χρυσή Τριακονταετία της μεταπολεμικής Ευρώπης: ένα σπίτι στα προάστια, αυτοκίνητο, τηλεόραση, ηλεκτρικές συσκευές, βόλτες στο σούπερ μάρκετ, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Σαν baby boomers της δεκαετίας του ‘70 που ήταν, δεν φαίνονται να νοιάζονταν για το χρήμα, η καθημερινή επιβίωση δεν ήταν εμπόδιο για το κυνήγι της ευτυχίας τουλάχιστον όπως το διδάσκουν τα εγχειρίδια της ωφελιμιστικής φιλαργυρίας. Ο άντρας της, τής εκμυστηρεύεται πόσο πολύ την αγαπάει και πόσο πολύ δεμένος νιώθει μαζί της.
Οι 4 επιπρόσθετες βιβλιογραφικές επιλογές του Mark Manson που πρέπει να διαβάσεις…
Αν είσαι άνθρωπος κι έχεις μυαλό, τότε πιθανόν να σου αρέσει να το χρησιμοποιείς κιόλας. Κι αν σου αρέσει να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τότε τρελαίνεσαι για εκείνες τις στιγμές αποκάλυψης, όταν τα μαλλιά σου σηκώνονται προς τα πίσω και ψιθυρίζεις «Whoa» όπως ο Keanu Reeves στο “Matrix”, όταν μαθαίνει κουνγκ φου από ένα φλασάκι που έχει στο λαιμό του.
Πολλή δουλειά, μεγάλη αγάπη και όρεξη για δημιουργικότητα χαρακτηρίζουν τις Tururu, δηλαδή την Αφροδίτη Νικολάου και την Εύα Δήμου. Δυο φρέσκα κορίτσια έχουν γράψει το πρώτο τους τραγούδι με επιρροές μουσικής χιπ χοπ και στίχους γεμάτους χιούμορ..
Η αλήθεια είναι, πως όποτε ακούω για επανασύνδεση γνωστών και τρανταχτών ονομάτων μετά από χρόνια, τις περισσότερες φορές είμαι επιφυλακτικός και καχύ-ποπτος ότι πρόκειται για αρπαχτή˙ για να το πω κι αλλιώς: κρατάω μικρό καλάθι.
Με τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη γνωριζόμαστε απ’ το 1998. Ο ίδιος είχε μόλις κυκλοφορήσει «Τα Νερά της Χερσονήσου», ένα βιβλίο δύσκολο, το οποίο δεν περπάτησε εμπορικά όσο του άρμοζε, αλλά η αξία του φανερώθηκε, όταν συμπεριλήφθηκε στη λίστα ευρωπαϊκής λογοτεχνίας πανεπιστημίων του εξωτερικού. Εγώ τότε βρισκόμουν στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και, αν θυμάμαι, πρέπει να ήταν η πρώτη συνέντευξή μου με Έλληνα συγγραφέα για λογαριασμό μιας αθηναϊκής εφημερίδας. Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης μεγάλωσε στη σκιά του Παγγαίου, στην Καβάλα. Εκείνο που λατρεύω στα βιβλία του είναι η μεταφυσική προσέγγιση των πραγμάτων, το «δέσιμο» των ανθρώπων με τη γη στην οποία ζουν και δρουν.
Ο Réhahn Croquevielle ψάχνει αυτό το κάτι παραπάνω από την απλή σύσπαση των μυών του προσώπου που υποδηλώνουν το χαμόγελο. Εστιάζει στις λεπτομέρειες που του δίνουν σημασία ― στις ρυτίδες γύρω από τα μάτια που πέρα από την φτώχεια ή την ηλικία είναι οι εικόνες που αποκαλύπτουν πώς το πέρασμα της ζωής άφησε τα σημάδια του στο σώμα.
Ο Σταύρος Κυριακάκης, βλέποντας τα Κύθηρα, εμπνεέται και διασκευάζει τα τραγούδια που αγαπά. «Όλα τα τραγούδια που αγαπάω και παίζω στα live μου έχουν μπλουζ διάθεση που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Φαντάσου με μαύρη μπλουζ διάθεση το υπέροχο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «θα πάω εκεί στην αραπιά»…
Οι φωτογραφίες της Gail Albert Halaban προσφέρουν μια σπάνια ματιά στους προσωπικούς χώρους των κατοίκων του Παρισιού. Η τέχνη της εξερευνά την ένταση ανάμεσα στον δημόσιο βίο και την προσωπική ζώη, ανάμεσα σε όσα δείχνουμε και σε όσα κρύβουμε. Παίρνοντας την άδεια από τους γείτονες της απέναντι πολυκατοικίας, τους φωτογράφισε προκαλώντας μας να παραδεχτούμε πως όλοι στο βάθος, ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά και ίσως όχι μόνο, στους γείτονές μας.