Είναι πολύ δύσκολο όταν μπαίνεις στην σκοτεινή αίθουσα για να παρακολουθήσεις ένα φιλόδοξο biopic που ξεδιπλώνει τη ζωή και την καριέρα ενός από τα λαμπερότερα μουσικά ινδάλματα που σφράγισαν με το χνάρι τους τον προηγούμενο αιώνα (και μίας από τις πιο αγαπημένες σου τραγουδίστριες όλων των εποχών), να πειθαρχήσεις και να παραμείνεις στο αμιγώς ζητούμενο που είναι το κινηματογραφικό (για το μουσικό δεν κουβαλάς τον παραμικρό ενδοιασμό – και δικαιώνεσαι) αποτέλεσμα του εγχειρήματος.
Artcore
Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι τούτη η ταινία των Gastón Duprat και Mariano Cohn. Μια ταινία, που φέρνει στο νου κάτι από το «Κυνήγι» του Thomas Vinterberg αλλά και από τον «Βασιλιά» του Νίκου Γραμματικού, σε πιο χαλαρούς τόνους πάντως, όπως και να έχει. Μια σπουδή πάνω στην καλλιτεχνική δημιουργία, τα δάνεια από την πραγματικότητα, την ίδια την τέχνη της αφήγησης, εντέλει, το ίδιο το σινεμά!
Η Justine είναι μία νεαρή βίγκαν που ξεκινάει τις σπουδές της στην Κτηνιατρική, στο κολέγιο όπου σπουδάζει η αδερφή της και σπούδαζαν παλαιότερα οι γονείς της. Όταν στην πορεία αναγκάζεται να φάει ένα ωμό νεφρό λαγού, στο πλαίσιο μίας τελετής μύησης που οργανώνουν οι συμφοιτητές της, αισθάνεται την όρεξή της για το κρέας να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη, ικανά να την ωθήσουν μέχρι και στη βρώση ανθρώπινων μελών.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Mustafa Kara, οχτώ χρόνιαμετά την πρώτη του, το “Umut adasi” (2015). Η ταινία «Το κρύο της Τραπεζούντας», αν και παραγωγή του 2015, ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Τουρκίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ του 2016, δεν μπόρεσε όμως να μπει στις τελικές υποψηφιότητες και να διεκδικήσει το αντίστοιχο βραβείο που δόθηκε πριν περίπου ένα μήνα. Η ταινία προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως του Τόκιο, της Αντάλια, της Ανζέ, του Αμβούργου, της Χάιφας. Και στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης βραβεύτηκε με την Χρυσή Τουλίπα καλύτερης σκηνοθεσίας, αλλά και με τα βραβεία καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας, μοντάζ και α’ ανδρικού ρόλου (στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα).
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σακαρίδης, μετά το “Wild Duck” (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Μπουσάν. Ακολούθησε η παρουσία της στο φεστιβάλ του Σικάγο. Κατόπιν, ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με Ειδική Μνεία για την ερμηνεία του Βασίλη Κουκαλάνι, αλλά και με το βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας από τη FIPRESCI. Πήρε μέρος και στο φεστιβάλ της Τεργέστης και η φεστιβαλική της πορεία συνεχίζεται.
Το σκηνοθετικό δίδυμο των Kristina Grozeva και Petar Valchanov μας συστήθηκε πριν τρία χρόνια. Η πρώτη τους ταινία, το εξαιρετικό «Μάθημα» (“Urok”, 2014), είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε τιμηθεί με βραβείο καλύτερου σεναρίου και χάλκινου Αλεξάνδρου. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια για να προβληθεί εκείνη η ταινία στους κινηματογράφους της χώρας μας. Στις 31 Μαρτίου του 2016, λοιπόν, βγήκε σε περιορισμένο κύκλωμα, μόνο στην Αθήνα! Αυτό δεν εμπόδισε τον γράφοντα να συμπεριλάβει την ταινία στη δεκάδα του με τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας για το 2016. Κι όσοι την έχετε δει είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε μαζί μου.
Το πέρας και του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε κάτι προφανές εδώ και καμιά δεκαετία (και πλέον). Το να φτιάξει ο Έλληνας δημιουργός αξιόλογη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους παραμένει το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα της εγχώριας κινηματογραφίας. Τόσο στη μικρού μήκους όσο και στο ντοκιμαντέρ (με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ) τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους.
Το καλοκαίρι του 1962, ο Φινλανδός Πρωταθλητής Ευρώπης, ο ερασιτέχνης πυγμάχος, Όλλι Μάκι, είναι έτοιμος να αγωνιστεί για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού απέναντι στον έχοντα τον τίτλο Αμερικάνο Πρωταθλητή, Ντάεβι Μουρ. Ο δρόμος από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι στρωμένος για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζεται ο Όλλι Μάκι είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση, υπό την επίβλεψη του πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας Έλις Άσκ. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα… Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια!
Όμορφοι και ζεστοί χώροι, με ιστορία στον χώρο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, μάγεψαν την λογοτεχνική ομάδα του Artcore και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Πρόκειται για βιβλιοπωλεία που δεν ανήκουν σε μεγάλες αλυσίδες, αλλά πορεύονται μαχητικά για να εξυπηρετήσουν τον φίλο αναγνώστη και να αφήσουν το δικό τους στίγμα. Cozy γωνιές για να χαθείτε στα ράφια τους, να πάρετε γνώμες από ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο, να προμηθευτείτε βιβλία και δώρα.