Αυτή είναι η 21η (!) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών! Κι αυτό μέσα σε 20 χρόνια καριέρας, στην οποία γύρισε κι ένα ντοκιμαντέρ! Από τις ταινίες του, οι 10 βρήκαν διανομή στη χώρα μας –εννοείται πως τις έχω δει όλες!
Artcore
Η Katharine Hepburn είναι μέχρι σήμερα η μοναδική ηθοποιός που έχει βραβευτεί τέσσερις φορές με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Μία ηθοποιός που αποτέλεσε το πρότυπο της δυναμικής, ανεξάρτητης και ασυμβίβαστης γυναίκας σε μια εποχή που οι υπόλοιπες σταρ του Ηollywood πάλευαν να καθιερωθούν ως πρότυπα ομορφιάς και λάμψης. Η ίδια συνήθιζε να λέει στις συνεντεύξεις της ότι έζησε τη ζωή της σαν άνδρας και σίγουρα δεν έλεγε ψέμματα.
Αρχικά, ας δανειστούμε μερικά στοιχεία για τον Ιερώνυμο Μπος από τη Βικιπαιδεία:
Κύκνειο άσμα του αγαπημένου (και προσφάτως αδικοχαμένου) Bill Paxton και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του (σε ρόλο μυστακιοφόρου, βρώμικου μπάτσου και κακού πατέρα), τα Άγρια Όνειρα του Καναδού Nathan Morlando – γυρισμένα σε ένα εντυπωσιακό (και εντυπωτικό) σκηνικό στην περιοχή γύρω απ’ τις λίμνες του Οντάριο – θυμίζουν εντόνως (ιδίως με το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά τους) πρώιμο Terrence Malick. Η σκιά του “Badlands” δείχνει να τα ζώνει σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο διάστημα.
Η Οικονομική του Ζευγαριού. Μια Εξίσωση με δύο Αγνώστους. Ο Άγνωστος Α (Άντρας), η Άγνωστος Γ (Γυναίκα). Και μόνο που – στην έναρξη του φιλμ – ο Α βρίσκεται «εκτός κάδρου» (αρχικά ακούς μόνο φωνή, εν συνεχεία βλέπεις το σώμα δίχως πρόσωπο), αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο … ανεπιθύμητος της υπόθεσης. Ο Α εμφανίζεται σε μη προγραμματισμένη/συμφωνημένη μέρα και ώρα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και την ενόχληση της Γ. Φαντάσου μια ταινία με φυλακισμένους, όπου οι έγκλειστοι κρατούν οι ίδιοι τα κλειδιά των κελιών τους, αλλά προτιμούν να παραμένουν φυλακισμένοι.
Το Brighton κατά καιρούς μας έχει χαρίσει εξαιρετικά παραδείγματα της έντονης δραστηριότητας που παρουσιάζει στον τομέα της underground, indie, psych, garage μουσικής. Ένα ακόμα τέκνο αυτής της δραστηριότητας είναι και το powerduo των Skinny Milk. Οι Johnny Hart (μπάσο, κιθαριστικά εφέ, φωνή) και Tim Cox (τύμπανα) είναι δύο άτομα που γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και αυτό το δείχνουν στα (συχνά) lives τους, φανερώνοντας μια ενέργεια και έναν όγκο στον ήχο τους που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα και άλλα μέλη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής χρειάστηκαν μεγάλο, διαρκή αγώνα και πίστη σε ένα κοινό Όραμα για να οικοδομήσουν το Αύριο μιας χώρας που συνασπίστηκε πάνω από τα συντρίμμια ενός Πολέμου της Ανεξαρτησίας κι ενός Εμφυλίου, αλλά και τη διακύβευση μιας ετερόκλητης πραγματικότητας, ενός τρομακτικού ψηφιδωτού που έμοιαζε με αβυσσαλέο χωνευτήρι πολιτισμών και παραδόσεων, δυσκολοκατάβλητου, απειθάρχητου και αποξενωτικού.
Αν είσαι μέλος σε κάποια online φωτογραφική κοινότητα αποκλείεται να μην την ξέρεις. Η Brooke Shaden, πέρα από το να φέρει την conceptual φωτογραφία σε πολύ μεγαλύτερο κοινό, έχει αποφασίσει πλέον πως θέλει να περάσει τη ζωή της εμπνέοντας τους άλλους να κάνουν τα δημιουργικά τους πάθη τρόπο ζωής. Η συζήτηση που είχα μαζί της αποδεικνύει πόσο καλή είναι και σε αυτό.
Στο παρελθόν οι κυρίαρχες τάξεις αξιοποιούσαν την τέχνη ως μέσο αυτοαναπαράστασής τους. Η ριζική αλλαγή της χρήσης της πολιτιστικής κληρονομιάς ως κοινού αγαθού, συνδέθηκε με τις συνταγματικές αξίες. Σήμερα, εκμεταλλευόμενο την απόσυρση του κράτους από το πεδίο του πολιτισμού, το πολιτικo-επιχειρηματικό πλέγμα δείχνει να αμφισβητεί την παιδαγωγική λειτουργία των μνημείων. Πολιτιστικά αγαθά συντηρούνται πλέον με ιδιωτικές χορηγίες, με αντάλλαγμα τη χρήση τους ως φαντασμαγορικά σκηνικά πολυτελών γευμάτων ή επιδείξεων μόδας. Προϊόντα της υψηλής ραπτικής «συνδιαλέγονται» παιγνιωδώς με έργα τέχνης, στον απόηχο ενός ανιαρού δημόσιου λόγου περί πολιτιστικών αξιών, εμποτισμένου με τον αγοραίο κυνισμό του μάρκετινγκ.