Ο Κολομβιανός συγγραφέας Santiago Gamboa, δύο χρόνια μετά το τέλος της οκταετούς θητείας (2002-2010) του ακροδεξιού προέδρου Álvaro Uribe Vélez στη γενέθλια χώρα του, κυκλοφόρησε το 2012 τις «Νυχτερινές Ικεσίες». Το μυθιστόρημα, με κεντρικό αφηγηματικό του άξονα μία «ιστορία αγάπης» ανάμεσα σε δύο αδέλφια, ξετυλίγει ξανά το κουβάρι αυτής της περιόδου, χρωματίζοντάς την με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις. Το μυθιστόρημα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε φέτος στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, και εμείς είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον συγγραφέα για τις «Νυχτερινές ικεσίες» και τους ήρωές του, τη λατινοαμερικανική λογοτεχνική παράδοση και τον Márquez, την πολιτική και τη σημερινή εικόνα της Κολομβίας.
Artcore
Επιστήμη, τέχνη, πολιτική, έρωτας. Ο Φάνης Παπαγεωργίου αναζητά μια συνεκτική ενότητα και η ποίηση γίνεται το έδαφος, ο χώρος στον οποίο καταθέτει τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις βεβαιότητες και αβεβαιότητές του. Αφορμή για τη συζήτησή μας ήταν η «Θάλασσα με τα 150 επίπεδα», η δεύτερη ποιητική του συλλογή μετά το «Πλυντήριο Άστρων» (2013, εκδ. Λογότεχνον) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκούτσι. Μια συλλογή πλούσια και γενναιόδωρη σε ιδέες και συναισθήματα, αναπόφευκτα θα δρομολογούσε μια αναλόγως πλούσια κουβέντα. Στην ποίησή του και στον λόγο του, ο Φάνης Παπαγεωργίου επιχειρεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα αφού πρώτα καταδυθεί σε επαρκή βάθη για να βρει τα στερεώματά της. Ακόμα και αν αυτά τα βάθη έχουν 150 (ή και παραπάνω) επίπεδα, ο Φάνης τάσσεται αισιόδοξος για τη δυνατότητα της γενιάς μας να διασχίσει την (τρικυμισμένη) θάλασσα της εποχής…
Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του, ο Gregory Peck δεν απασχολήσε πότε τον Τύπο με σκάνδαλα και περίεργες συμπεριφορές. Κρατούσε «αποστάσεις ασφαλείας» από τα μεγάλου κινηματογραφικά στούντιο, ήταν οικογενειαρχής, εργατικός, πειθαρχημένος, κομψός, αγαπητός στους συνεργάτες του και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιώματων.
Bruno Dumont. Ένας σκηνοθέτης που δεν έχει το θεό του! Που έχει χαράξει τη δική του, ιδιαίτερη πορεία, και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το αν οι ταινίες του θα έχουν έστω κι έναν θεατή!
«Είμαι πια πεπεισμένη ότι η γνώση της κοινής μνήμης, της κοινής ρίζας, μπορεί να μας οδηγήσει στην αυτογνωσία που, με τη σειρά της, μας βοηθά να απελευθερωθούμε από φόβους και ατελέσφορες μνησικακίες. Μ’ άλλα λόγια, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για τους εαυτούς μας, τους δικούς μας, τη χώρα μας». Αυτά είναι τα λόγια της Αλίζας, της ηρωίδας της Έλενας Χουζούρη στο μυθιστόρημά της «Ο θείος Αβραάμ μένει πάντα εδώ»· μίας κοπέλας που μένει στο Ισραήλ, σπουδάζει Ιστορία και ανήκει στην τρίτη γενιά των Εβραίων του Ολοκαυτώματος. Η Αλίζα, μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης Θεσσαλονικιάς γιαγιάς της Λούνας, θα ανακαλύψει τρεις φωτογραφίες και ένα χειρόγραφο με τις χρονολογίες 1931, 1939, 1941-1944, και θα αποφασίσει να επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη για να ανακαλύψει το κρυφό παρελθόν της οικογένειάς της, χρησιμοποιώντας ως αφορμή τη μεταπτυχιακή της εργασία με θέμα τη ζωή και το έργο του Αβραάμ Μπεναρόγια.
Τον περασμένο Μάρτιο, οι Αθηναίοι Allochiria κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο “Throes”. Ένας δίσκος γεμάτος από φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, οι οποίες εξόπλισαν τη μουσική δημιουργικότητα των μουσικών του για να παραδώσουν κάτι πολύ δυνατό και ασυναγώνιστο.
Το λογοτεχνικό biopic έχει αποδειχθεί δύσκολο και πλειστάκις (παγιδευτικά) αυτοκαταστροφικό είδος. Το να παρακολουθείς έναν συγγραφέα (για την ακρίβεια το – σχεδόν – πανομοιότυπό του σε επίπεδο λειτουργού του Θέσπιδος) με πρόσωπο αυλακωμένο και φρύδι ανασηκωμένο πάνω από μια γραφομηχανή ή μια σελίδα χαρτί, δεν θα σου διδάξει περισσότερα (για τον ίδιο και τη λογοτεχνική του κληρονομιά) απ’ όσα θ’ αποκόμιζες διαβάζοντας τα έργα του. Τα καλύτερα δείγματα του είδους είναι εκείνα που ακολουθούν μια (εσκεμμένα) επιλεκτική παρά ευθύγραμμη ή ολιστική προσέγγιση και – απ’ αυτή την άποψη – το “Stefan Zweig: Farewell to Europe” («Stefan Zweig: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη») της Maria Schrader είναι τέτοιο, καθώς καταγράφει στιγμιότυπα των στερνών του βίου του διάσημου αυστριακού συγγραφέα αποκλειστικά από την περιπλάνησή του στην εξορία, που αναδεικνύουν έναν ευρύτερο ιστορικό και πολιτικό προβληματισμό.
Ο Άνθιμος Ντάγκας είναι ένας εξαιρετικός φωτογράφος δρόμου που έχει το χάρισμα να αιχμαλωτίζει με τον φακό του τους καθημερινούς ανθρώπους της Αθήνας και να αποτυπώνει με το δικό του ιδιαίτερο στυλ τις εκφράσεις και τα συναισθήματά τους χωρίς να τους αδικεί ή να τους εξιδανικεύει.
Το “A Subtler Kind of Light” είναι ο καλύτερος metal δίσκος που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Συνδυάζει μέσα του πράγματα που πιθανόν λίγες μπάντες να τολμούσαν να εντάξουν ως σύνολο στη μουσική τους. Θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το βάθος μιας άλλης εποχής, αλλά γεννήθηκε στο τώρα, και ο Helm ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από πολλά πράγματα που είναι οι Locust Leaves, όπως και το ντεμπούτο τους.
