Auditorium

Στην τηλέοραση από την άλλη, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ποιος για παράδειγμα θα ακούσει το “I'll be there for you” –The Rembrandts, και δεν θα σκεφτεί το “Friends” ή το “Who Are You?” –The Who και δεν θα δει να περνούν μπροστά του αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας από το “C.S.I.”; 

Στον κινηματογράφο όμως, κάτι τέτοιο είναι πολύ σπάνιο. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια τα soundtracks των ταινιών να έχουν μετατραπεί σε μουσικές συλλογές, σε σημείο μάλιστα που κάποια τραγούδια που περιέχονται στο soundtrack να μην ακούγονται πουθενά στην ταινία (τρανό παράδειγμα το “Du Hast” -Rammstein που κανείς μας ποτέ δεν άκουσε κι ούτε πρόκειται μέσα στο “Matrix”), η σύνδεση όμως μιας ταινίας με ένα και μόνο τραγούδι δεν είναι συχνό φαινόμενο, το αντίθετο μάλιστα. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που ένα τραγούδι μπορεί να μας θυμίσει μια ταινία, κυρίως γιατί το πρωτοακούσαμε εκεί. Δεν υπάρχει π.χ. γυναίκα σε όλη την πλάση που θα ακούσει το “La Caution” –Thé à la Menthe και δεν θα χαμογελάσει πονηρά οραματιζόμενη τον Vincent Cassel να χορεύει κάτι μεταξύ καποέιρας και τσάμικου για να αποφύγει τα laser στο χρηματοκιβώτιο του “κακού” στο “Ocean's 12”. 

Μια μεγάλη εξαίρεση σε όλα αυτά είναι το “Extreme Ways” του Richard Melville Hall, για τους φίλους Moby. Τραγούδι το οποίο κυκλοφόρησε το 2002 με το album “18”, έκανε συμπαθητική πορεία στα ραδιόφωνα και τα charts παγκοσμίως, μέχρι που γνώρισε, ερωτεύτηκε κι αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή του μαζί με τον Matt Damon και τον Jason Bourne του.

Το love story λοιπόν μεταξύ “Extreme Ways” και “Jason Bourne” πάει ως εξής: 

Το 2002 συναντιούνται για πρώτη φορά στο “The Bourne Identity”. Ο έρως είναι κεραυνοβόλος και μένει άσβεστος, ίδιος και απαράλλακτος μέχρι και το 2004 στο “The Bourne Supremacy”.

Όπως όμως κάθε ιστορία αγάπης, έτσι κι αυτή δέχεται σιγά σιγά τη φθορά του χρόνου. Έχουμε φτάσει ήδη στο 2007, και η ρουτίνα, εχθρός κάθε ερωτικής σχέσης, εγκαθίσταται, με αποτέλεσμα τα πράγματα να πρέπει να αλλάξουν, ή έστω να διαφοροποιηθούν λίγο. Κι επειδή ο Bourne είναι απασχολημένος στο να κυνηγάει και να τον κυνηγούν με διάφορα τελεσίγραφα (“The Bourne Ultimatum”), το βαρύ φορτίο της ανανέωσης της σχέσης τους πέφτει στο “Extreme Ways”. Αλλάζει λίγο την εμφάνιση και την ενορχήστρωση του, μεγαλώνει λίγο την εισαγωγή του και το αποτέλεσμα έχει ως εξής:

Τα χρόνια όμως περνάνε, οι σχέσεις εξελίσσονται, οι άνθρωποι ψάχνουν το κάτι διαφορετικό ή το κάτι παραπάνω. Το ημερολόγιο γράφει 2012, ο Bourne αποφασίζει να παίξει στο “The Bourne Legacy” μόνο σαν ιδέα (και σαν κορνίζα σε μία σκηνή), πρωταγωνιστής γίνεται ένας άλλος και το “Extreme Ways” βιώνει τα δύσκολα του χωρισμού. Και μπορεί στην Ελλάδα οι χωρισμένοι να το ρίχνουν στο αλκοόλ και τα λαϊκά, έξω όμως το επίπεδο είναι άλλο, η μουσική επιλογής στο χωρισμό είναι η κλασική. Ορχήστρα κλασικής λοιπόν με 110 όργανα, μαέστρος ο James Newton Howard και το “Extreme Ways” του πόνου και του χωρισμού γίνεται έτσι:

Επειδή όμως μας αρέσουν οι ιστορίες αγάπης με happy end, φτάνουμε στο 2016 και τα πιτσουνάκια μας τα ξαναβρίσκουν. Ο Jason Bourne επιστρέφει (μετανιωμένος;) στο franchise, κάνει μπάχαλο μεταξύ άλλων το Σύνταγμα και τη μισή Αθήνα και όλα (και η ταινία) τελειώνουν, με την καλύτερη ίσως εκδοχή του τραγουδιού, ως εξής:

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.