In a Cinemanner of Speaking

Εκτός από τις αναμνήσεις, τη μορφή της πόλης συνέθεταν μες στο μυαλό μου εικόνες από ταινίες και σειρές, βιβλία και αρχιτεκτονικά project. Περίμενα πολλά από αυτήν την πόλη και ήταν μία από εκείνες τις σπάνιες, τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, τις ευτυχείς φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά σε ομορφιά την φαντασία.

Το Empire State Building δεσπόζει στο νυχτερινό skyline της πόλης και είναι ένα από τα σημεία αναφοράς της που εντοπίζει κανείς εύκολα κοιτώντας από το παράθυρο, προτού το αεροπλάνο προσγειωθεί στο αεροδρόμιο JFK. Δύο η ώρα νύχτα Κυριακής και το Μανχάταν μοιάζει παράξενα ήσυχο καθώς κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο. Κοιμάμαι με ανοιχτές τις κουρτίνες των παραθύρων γιατί μου αρέσει να βλέπω τα φωτισμένα παράθυρα από τα άδεια γραφεία των απέναντι ουρανοξυστών.

Το ξημέρωμα της καινούριας βδομάδας, τα πεζοδρόμια της πόλης είναι γεμάτα ζωή. Το πλήθος που περνάει παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον κι είναι ωραία να κάθεσαι σταθερός σε ένα σημείο και απλά να το παρατηρείς, η χαρά του flaneur. Έχουμε όμως πολλά να κάνουμε. Από τη Lexington Avenue, στην Columbus και στο Upper West Side για να δούμε το Lincoln Center, στέγη ανάμεσα σε άλλα της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης. Ανεβαίνοντας όλο και ψηλότερα, στην Central Park West και 72nd st, περνάμε έξω από το κτίριο Dakota, τόπο κατοικίας του John Lennon στη ΝΥ καθώς και τόπο δολοφονίας του στις 8/12/1980. Ένα σύντομο πέρασμα, ακριβώς απέναντι, στο Central Park και στo Strawberry Fields. Ένα νοτιοκορεάτικο κανάλι γυρίζει ακόμα ένα αφιέρωμα για τους Beatles. Ξαναβγαίνουμε στη Central Park West και περνάμε μπροστά από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Ανεβαίνουμε κι άλλο και φτάνουμε στην όχθη του ποταμού Hudson για να επισκεφτούμε το μνημείο του στρατηγού Grant, αγαπημένη ιστορική φιγούρα για τις Βόρειες Πολιτείες, μισητή για τις Νότιες. Λίγο ακόμα πιο ψηλά και βρισκόμαστε στο διαβόητο Harlem. Τον τόπο των κοινωνικών αναταραχών, της εγκληματικότητας, των speakeasies της jazz και της ποτοαπαγόρευσης και του θρυλικού Apollo Theater. Το Harlem ούτε είναι, ούτε μοιάζει πια τόσο απειλητικό. Τη διαδοχή κτιρίων κατοικίας με εξωτερικές σκάλες κινδύνου διαταράζουν μικρά αλσύλλια και αστικές πισίνες για τους πολίτες που θέλουν να ανακουφιστούν από την καλοκαιρινή ζέστη. Περιπολικά παντού, όπως και σε όλο το Μανχάταν. Δύο αστυνομικοί κάνουν στάση για κολατσιό μπροστά από ένα μαγαζί που πουλάει –τι άλλο;- ντόνατς.

Η υπερβολική αστυνομική παρουσία μπορεί να είναι μεν υπεύθυνη για το γεγονός ότι μπορείς να κυκλοφορείς πολύ ασφαλής σε όλη την πόλη στις 3 η ώρα το πρωί, αλλά από την άλλη η καθόλου διακριτική της παρουσία είναι κάπως πνιγηρή. Εκτός από την αστυνομία, τα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά οχήματα φαίνεται πως έχουν πολύ δουλειά στην ΝΥ. Συνέχεια πέφταμε πάνω σε επείγοντα περιστατικά της πυροσβεστικής, οι σειρήνες ακούγονταν συχνά μες τη νύχτα και οι ειδήσεις ανέφεραν συχνά πυρκαγιές σε κτίρια διαμερισμάτων στις διάφορες συνοικίες της πόλης.

Η συνέχεια μας βρίσκει στην άλλη μεριά του Πάρκου, στο Upper East Side, να κατεβαίνουμε την 5th Avenue. Στα αριστερά μας το μουσείο Guggenheim, το Frick Collection και πιο κάτω το κεντρικό κατάστημα της Apple στο οποίο γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Στα δεξιά μας το Metropolitan Museum of Art. Κανένα από τα παγκάκια μπροστά από το Central Park δεν είναι άδειο. Διψασμένοι τουρίστες κάνουν ένα διάλειμμα από τις περιηγήσεις τους τρώγοντας χοτ ντογκ και γρανίτες από τις καντίνες, βυθισμένοι μέσα στους χάρτες και τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, παππούδες και γιαγιάδες κάνουν ψιλοκουβέντα, εργαζόμενοι με κουστούμια και χαρτοφύλακες τρώνε σαλάτα και ανοίγουν τα λάπτοπ τους, ένας άστεγος κοιμάται έχοντας δίπλα το καρότσι του.

Ο Roger Ebert σε ένα από τα βιβλία του για τον κινηματογράφο αναφερόταν με χιουμοριστικό τρόπο στα στερεότυπα διαφόρων ταινιών και τις εμμονές κάποιων σκηνοθετών. Ένα από αυτά ήταν τα συχνά πλάνα που δείχνουν σύννεφα ατμού να καλύπτουν τους δρόμους της ΝΥ στις ταινίες του Scorsese. Πράγματι, είδαμε πολλούς αγωγούς ατμού τοποθετημένους στη μέση δρόμων, ακόμα και στη μέση της 5ης Λεωφόρου και είναι μια ωραία εικόνα να βλέπεις το πλήθος, τα αυτοκίνητα και τα κτίρια ανάμεσα από σύννεφα ατμού που στροβιλίζονται μπροστά στα μάτια σου.

Ο δρόμος μας στη συνέχεια μας οδήγησε μπροστά από το κοσμηματοπωλείο Tiffany and Co. Δυστυχώς η Holly Golightly δεν ήταν εκεί… Σειρά είχε ο πύργος του Donald Trump με τον εσωτερικό χώρο που μοιάζει με κρεμαστό κήπο της Βαβυλώνας που ατυχώς μόλις άγγιξε ο Μίδας. Πιο κάτω, στην 49th και 6th Avenue, περάσαμε από τα στούντιο του NBC και μετά φτάσαμε στο Rockefeller Center, εκεί που τοποθετείται το κεντρικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης και το παγοδρόμιο. Τώρα στη θέση του δέντρου βρίσκονταν ένα αρκουδάκι του Jeff Coons, φτιαγμένο από φυτά, που δέχονταν τις περιποιήσεις του κηπουρού. Στη γωνία ένα τεράστιο κατάστημα Lego γεμάτο παιδάκια! Η πρώτη μας βόλτα στο Μανχάταν θα ολοκληρωνόταν στην Times Square. Πολύχρωμη και φασαριόζικη, η Time Square γίνεται ένας ακόμα μεγαλύτερος καλειδοσκοπικός πονοκέφαλος, όταν πέφτει η νύχτα και ανάβουν τα φώτα της Broadway. Τεράστιες οθόνες και αφίσες, διαφήμιζαν εκτός των άλλων, τα διάφορα showτου Broadway, όπως για παράδειγμα το rock musical “Hedwig and the Angry Inch” στο οποίο μέχρι ένα μήνα πριν πρωταγωνιστούσε ο Neil Patrick Harris (o Barney από το “How I Met Your Mother”) και το μεγάλο hit της σεζόν, το “Book of Mormon”.

Ανοίγοντας τις πόρτες του το 1929 και με το νεότερό του κτίριο να εγκαινιάζεται το 2002, το ΜΟΜΑ, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, προσέφερε ένα συναρπαστικό απόγευμα σε όλους εμάς τους επισκέπτες του. Δεν ξέρω με τι ενθουσιάστηκα πάνω από όλα. Με την τεράστια συλλογή έργων μοντέρνας τέχνης, (Van Gogh, Picasso, Dali, Mondrian, Monet, Matisse, DeChirico, Frida Kahlo, Warhol, Francis Bacon, Max Ernst, Duchamp και πάρα πολύ άλλοι); Με την τύχη μου που η παραμονή μου στην πόλη συνέπεσε με τρεις πολύ ενδιαφέρουσες προσωρινές εκθέσεις του ΜΟΜΑ ( Την έκθεση με σκίτσα και ολοκληρωμένα έργα του Toulouse – Lautrec, “The Paris of Toulouse-Lautrec: Prints and Posters”, την έκθεση “Sites of Reason: A Selection of Recent Acquisitions” με τίτλο που αποτελεί παραφθορά της φράσης της Gertrude Stein, “the sight of a reason” και την έκθεση “Conception sof Space: Recent Acquisitions in Contemporary Architecture” που περιλαμβάνει 20 projectsαπό διεθνείς αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα οι Herzog and DeMeuron, Alvaro Siza, Kengo Kuma, που παρουσιάζονται με τη μορφή σχεδίων, μακετών, βίντεο, φωτογραφιών και εγκαταστάσεων-δωματίου); Ή με την αρχιτεκτονική του ίδιου του κτιρίου, τον τρόπο που καδράρει την πόλη μέσα από τα ανοίγματά του και την υποδειγματικά διαμορφωμένη αυλή του που σφύζει από ζωή;

Το πρώτο 24ωρο στη Νέα Υόρκη ολοκληρώθηκε παρακολουθώντας το μιούζικαλ «Το Φάντασμα της Όπερας» στο υπέροχο (και παγωμένο σαν ψυγείο) Majestic Theatreτου Broadway.