Άλλαι Τέχναι

Η Rachel (Emily Blunt) περνάει κάθε μέρα με το τρένο από την παλιά γειτονιά, στην οποία ζει ακόμα ο πρώην άνδρας της (Justin Theroux) με τη νέα του σύζυγο (Rebecca Ferguson) και τη λίγο μηνών κόρη τους. Παρατηρεί τα σπίτια κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών ένα-ένα, την προσοχή της όμως τραβάει κυρίως το σπίτι ενός παντρεμένου ζευγαριού (Haley Bennett και Luke Evans) που στα μάτια της φαντάζει να ζει την ιδανική ζωή, αυτή που θα ήθελε να ζούσε η ίδια και τη στερήθηκε. Μια μέρα, καθώς περνάει με το τρένο μπροστά από το σπίτι του ζευγαριού, παρατηρεί κάτι που θα ανατρέψει όλα όσα πίστευε για αυτούς και θα κινητοποιήσει μια σειρά γεγονότων που θα φέρει την ηρωίδα και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας αντιμέτωπους με κρυμμένους σκελετούς που θα αρχίσουν να βγαίνουν σιγά σιγά από τις ντουλάπες τους.

Αδιαμφισβήτητα, το υλικό που είχε ο σκηνοθέτης Tate Taylor στα χέρια του είναι εξαιρετικά αβανταδόρικο, αφού πρόκειται για μια καλοχτισμένη ιστορία με πολλές προεκτάσεις που έχει όλα τα εχέγγυα για να εξελιχθεί σε μια καθηλωτική ταινία γεμάτη σασπένς και ανατροπές. Μην έχοντας προηγουμένως διαβάσει το βιβλίο, παρακολούθησα την ταινία έχοντας μόνο μια αμυδρή ιδέα περί τίνος πρόκειται από το trailer που είχα δει. Το μόνο που ήξερα για το βιβλίο της Hawkins ήταν ότι κυκλοφόρησε μετά την επιτυχία του “Gone Girl” («Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») της Gillian Flynn και του David Fincher και έτσι περίμενα ότι θα ακολουθούσε την ίδια γραμμή: περίπλοκη πλοκή, ενδοοικογενειακή βία, μυστήριο, ανατροπές, ισχυροί γυναικείοι χαρακτήρες. Σε αυτό το επίπεδο θεωρώ ότι επιβεβαιώθηκα, καθώς η ταινία διαθέτει αρκετά από αυτά τα στοιχεία. Ωστόσο, το απότελεσμα είναι αρκετά μέτριο, αφού σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα βάθη της φιντσερικής σκηνοθεσίας. Ο Taylor δημιούργησε μια εύπεπτη ταινία που δηλώνει με απόλυτη σαφήνεια τις προθέσεις της, με έντονα στοιχεία μελοδραματισμού και κουραστικό ενίοτε διδακτισμό που αφαιρεί από τον θεατή τη δυνατότητα να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Θυμίζει το “Gone Girl”, χωρίς βέβαια να μπορεί να σταθεί αντάξιο της σύγκρισης και εκεί είναι που χάνει την αξιοπιστία του.

Η Emily Blunt στο ρόλο της Rachel σώζει τα προσχήματα, αφού για άλλη μια φορά κατορθώνει να δημιουργήσει μια πολύ δυνατή ηρωίδα. Το εμφανές πρόβλημα του αλκοολισμού της Rachel αποδίδεται από την Blunt με αφοπλιστική φυσικότητα χωρίς περιττές υπερβολές. Η μόνη ένστασή μου έγκειται στην εξωτερική εικόνα της ηθοποιού, που αν και τσαλακωμένη σε σημεία, δεν με έπεισε για το πρόβλημα που θεωρείται ότι αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα κόκκινα μάτια, οι κύκλοι κάτω από αυτά και ορισμένα αδέξια τρεκλίσματα δεν είναι αρκετά για να πείσουν ότι κάποιος καταναλώνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ σε καθημερινή βάση επί σειρά ετών. Θα έλεγα ότι εδώ θυσιάστηκε η αληθοφάνεια της ταινίας στο βωμό της αισθητικής, αφαιρώντας πόντους από την κατά τ’ άλλα αξιόλογη ερμηνείας της ηθοποιού. 

The Girl on the Train, του Tate Taylor
Είδος: Δράμα, Μυστήριο
Διάρκεια: 112’