Άλλαι Τέχναι

Ο 83άχρονος συνταξιούχος μηχανικός Anthony, ζει στο ευρύχωρο μεγαλοαστικό διαμέρισμά του στο Λονδίνο. Λόγω της άνοιας που τον ταλαιπωρεί, τη φροντίδα του έχει αναλάβει η κόρη του An (Olivia Colman), μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να ακολουθήσει τον σύντροφό της στο Παρίσι, συνεχίζοντας εκεί τη ζωή της. Πριν την αναχώρησή της, η An, μεριμνώντας για την περίθαλψη του υπερήλικα πατέρα της, προσλαμβάνει νοσοκόμες, τις οποίες, όμως, ο Anthony απορρίπτει τη μία μετά την άλλη, υπενθυμίζοντας συνεχώς στην κόρη του, ότι δεν χρειάζεται τη βοήθεια κανενός και καμίας.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ’ το διαμέρισμα του Anthony. Γνωστοί και άγνωστοι. Η κόρη του, ο πρώην άντρας της, ο νυν σύντροφός της, η νοσοκόμα που μοιάζει εκπληκτικά με τη μικρή του κόρη, κάποια άλλη νοσοκόμα. «Ποιοί είναι όλοι αυτοί και τί θέλουν στο διαμέρισμα μου; Ή μήπως αυτό δεν είναι το δικό μου διαμέρισμα, αλλά της An; Μα εκείνη δεν έχει χωρίσει; Θα πάει τελικά στο Παρίσι ή όχι; Εκεί δεν μιλούν καν αγγλικά. Η μικρή μου Lucy; Είχαμε κανένα νέο από αυτή; Και που βρίσκεται επιτέλους το ρολόι μου;».

Ερωτήματα που απαντώνται, απαντήσεις που αναιρούνται, αναιρέσεις που αντικρούονται. Βιώματα, πεποιθήσεις και συναισθήματα θρυμματίζονται και όλα μοιάζουν τόσο συγκεχυμένα, που από τα θραύσματα αυτά απορρέουν ανασφάλεια, θυμός, φόβος, αδυναμία, απόγνωση και μοναξιά. Ο Anthony, άλλοτε ήρεμος και εύθυμος αναζητά την άκρη του νήματος, άλλοτε ιδιόρρυθμος και καυστικός εξαπολύει αλόγιστα προσβολές στους γύρω του.

Το βλέμμα του πρωταγωνιστή, η στάση του σώματός του, η αλλαγή των σκηνικών, των προσώπων και το περίτεχνο μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού, συμβάλλουν, χωρίς αμφιβολία, στην ταύτισή μας με τον πρωταγωνιστή και συνεπώς στην αμφισβήτηση της πραγματικότητας από μέρους μας. Κατά τη διάρκεια μιας μη γραμμικής αφήγησης, βιώνουμε ως θεατές το στροβίλισμα των σκέψεων και των συναισθημάτων του Anthony, καθώς η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της προβάλλει τη ματιά του ίδιου του ασθενή με άνοια. Η μουσική του Ludovico Einaudi, όπως και η επιλογή του μουσικού κομματιού “Bizet: Les pêcheurs de perles”, WD 13 / Act 1 – “Je crois entendre encore”, συνάδουν απόλυτα με τη συνολική ατμόσφαιρα της ταινίας.

Ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Florian Zeller, μετά τη μεταφορά δύο θεατρικών έργων στη μεγάλη οθόνη (“Don’ t Disturb”, “The Other Woman”), κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε μια ταινία που αποτελεί μεταφορά του βραβευμένου ομώνυμου θεατρικού του έργου (“Le Pere”). Στην συγκεκριμένη ταινία, η συνεργασία του με τον πολυβραβευμένο σεναριογράφο Cristoffer Hamton, αποφέρει ένα οσκαρικό δράμα μεγάλων διαστάσεων.

Σε αυτό σίγουρα συμβάλλουν και οι επιτυχημένες υποκριτικές ερμηνείες, καθώς πέραν του ασυναγώνιστου πρωταγωνιστή Anthony Hopkins, η Olivia Colman (An) και ο Rufus Sewell (Paul) υποδύονται εξαιρετικά τους ρόλους τους. Η An, μία κόρη που παρατηρεί ακούσια τη φυσική φθορά του γονιού της, το χάσμα ανάμεσα στην πρότερη και την παροντική του εικόνα· μια κόρη θυμωμένη, θλιμμένη και ενοχική. Ο Paul, σύζυγος της An, αντικατοπτρίζει την απόγνωση των ατόμων που βρίσκονται στον ευρύτερο περίγυρο των ασθενών με άνοια. Ατόμων που βιώνουν έμμεσα τις συνέπειες της ασθένειας, κυρίως μέσα από την ψυχική κόπωση και τα αδιέξοδα των φροντιστών τους.

Ο πρωταγωνιστής είναι ακόμη ζωντανός, αλλά αργοσβήνει. Τα φύλλα του έχουν πέσει και έχει απομείνει μονάχα ο κορμός. Ο άλλοτε ισχυρός άνδρας μετατρέπεται τώρα σε αδύναμο και ανυπεράσπιστο μωρό. Ποιος είναι, όμως, προετοιμασμένος για την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής;

Το “The Father”, δεν είναι ακόμη μια συγκινητική ταινία που αγγίζει τα όρια του εύκολου μελοδραματισμού. Πρόκειται για μία τρυφερή ταινία με τραχιά μεν, αλλά ρεαλιστική θεματολογία, που περιστοιχίζεται από ανατριχιαστικές ερμηνείες, κυρίως αυτήν του πρωταγωνιστή της.

The Father, του Florian Zeller
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: '97