Πότε τελειώνει αυτό το ρημαδιασμένο ημερολόγιο των Μάγια;
Κρίμα τα πάρτυ και τα ποτάμια πολύτιμης σαμπάνιας που έρρεαν το βράδυ της Τρίτης, για τελευταία φορά. Ναι, όπως το ακούτε, η νύχτα αυτή διαφημίστηκε από club και διοργανωτές, ως η τελευταία του κόσμου, και οι προσκλήσεις έγραφαν περίπου ότι αφού θα τα τινάξουμε όλοι, χαλαρώστε για τελευταία φορά, πιείτε, φάτε, κι ό,τι αρπάξει ο αυτός που κάθεστε πάνω του. Πολλοί έσπευσαν. Εγώ ουχί.
Εξηγώ. Δεν έχω τίποτα κατά των νυχτερινών διασκεδάσεων. Αλλά δεν είναι το ίδιο από τότε που απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους. Τα παιδικά, αποστειρωμένα, baby proofed πάρτυ δεν μου αρέσουν.
Και καταλήγω στις ταράτσες και τα πεζοδρόμια σε απόσταση δύο μέτρων από την είσοδο ενός μαγαζιού για να μην παρανομήσω, δηλαδή καπνίζω μέσα στη βροχή, που είναι πολύ ατμοσφαιρικό αν πρωταγωνιστείς σε ταινία του Κισλόφσκι, αλλά όταν δεν, απλώς παραμονεύει πνευμονία και παπαριάζει και το τσιγάρο που κοστίζει έκαστο μια ολόκληρη περιουσία. Μέχρι λοιπόν να δημιουργηθούν παράμονα speakeasy καπνιστών όπως στην Αμερικάνικη ποτοαπαγόρευση, εγώ δεν βγαίνω.
Θα κάνω όμως μια εξαίρεση, επειδή είναι ο μήνας των εξαιρέσεων, των εκπτώσεων (ηθικών κτλ), της επιτρεπόμενης πολυτέλειας και της αύξησης του άγχους (και όχι μόνον) των ευτραφών. Έτσι αποφάσισα να δεχτώ μια από τις προσκλήσεις που μου έγιναν (δυόμιση) α) γιατί το πάρτυ θα γινόταν σε σπίτι (λέμε τώρα), και β) θα ήταν μια ευκαιρία για γνωριμίες (του νόου ας μπετα) πιθανόν επαγγελματικώς χρήσιμες και με λίγη συναστρία (βλ. αντώνυμο της δισαστρίας (=disaster) ευχάριστες.
Το πάρτυ είχε προγραμματιστεί για τις 13 Δεκεμβρίου δηλαδή την επομένη της επερχόμενης καταστροφής του κόσμου δηλαδή ο οικοδεσπότης, ένας γνωστός μου συλλέκτης Ναπολεωνικής τέχνης, είχε αίσθηση του χιούμορ και την πεποίθηση ότι οι Μάγια δεν ήξεραν τι τους γινόταν, κι ότι αν είχαν δεί το τέλος του κόσμου να έρχεται, θα είχαν δει και το τέλος του πολιτισμού τους και θα είχαν μετακομίσει εγκαίρως (στη Μύκονο, όπου συνήθως καταλήγουν όλοι αυτοί που τους έχει τελειώσει ο πολιτισμός).
Το θέμα, ενδυματολογικά και μουσικά ήταν ο μεσοπόλεμος, (τέλεια!) αλλά με κάποιο twist (χμμμμ…). Από tweed και ρούχα του 1920 δεν είχα πρόβλημα αφού τέτοια φοράω συνήθως, έβαλα και το μάλλινο κασκέτο μου και στις 9 ακριβώς χτυπούσα το κουδούνι κρατώντας στο δεξί μου χέρι ένα μπουκάλι τζίν και στο αριστερό μια έκδοση του Oliver Τwist του 1936 (τόμος 1).
Η πρόσκληση έγραφε 7.45, οπότε ήμουν στα όρια μεταξύ γαϊδουριάς και κομψής καθυστέρησης.Συστάσεις, τζίν και τόνικ, συστάσεις, αλληλοθαυμασμοί, τζίν, φιλοφρονήσεις, κάποιον πάτησα, συστάσεις, α, ο Χ! τι καλά, τουαλέτα, χμμμ, ουρά, κάτω τουαλέτα, κουζίνα, νερό, συστάσεις, δεν το πιστεύω ότι καπνίζουμε παντού, κάποιος παίζει τζάζ στο πάνω σαλόνι, μα τι καλώδιο είναι αυτό στο πάτωμα, γαμώτ…,κάπου μακριά το στολισμένο έλατο παραπαίει, η τζάζ σταματάει και το πιάνο βρίσκεται κάτω από τα κλαδιά, πνιχτά γελάκια, τζίν, κοιτάζω τον Ronald, όλοι τον κοιτάζουν για να αποφασίσουν αν είναι αστείο αυτό που έγινε ή τραγικό, ο Ρόναλντ αδιαφορεί και συνεχίζει να εξηγεί στην Γιαπωνέζα που ντύθηκε σερβιτόρος του 1920 για την στήριξη του J. L. David στον Ναπολέοντα αδιαφορώντας για το γεγονός οτι η Μορίκο δεν μιλάει Γαλλικά και δεν είναι καν καλεσμένη, το πάρτυ συνεχίζεται, τζίν, το δέντρο ξαναστήνεται όπως όπως, συστάσεις, βαριέμαι, να βρω κάπου να καθήσω, α, μια πόρτα, ματιά αριστερά-ματιά δεξιά, το πόμολο γυρίζει…
Μάλιστα, ένα άδειο δωμάτιο, την τύχη μου. Στην άκρη μια άλλη πόρτα με μια επιγραφή: "Καταφύγιο για το τέλος του κόσμου". Είναι ξεκλείδωτη. Ώστε έτσι Ρόναλντ, έχεις κάνει την καβάντζα σου σε περίπτωση που οι Μάγια δεν είχαν κάνει λάθος με τις ημερομηνίες! Στο καταφύγιο δεν υπήρχε τίποτα χρήσιμο. Στο πάτωμα ένα περσικό χαλί. Μια μεγάλη πολυθρόνα-ανάκλιντρο σε άσπρο δέρμα με τρέσες από μινκ, ένα μπουκάλι Romanée Conti δίπλα σ'ένα κρυστάλλινο ποτήρι. Πάνω στο ανάκλιντρο μια φωτογραφία σε ασημένια κορνίζα: O Ronald, η Alison και τα τρία τους παιδιά τα Χριστούγεννα του1985. Πριν χωρίσουν και εκείνη πάρει τα παιδιά πίσω στο Βανκούβερ. A, ναι, και ένα άθικτο πούρο ανακεκλιμένο σε σταχτοθήκη από καθαρό ασήμι.
