Auditorium

Σε κανονικές συνθήκες, δεν θα καρπωνόμουν τον ψηφιακό χώρο του Artcore για χάρη του καινούριου album των Metallica. Θα αρκούμουν στην πρώιμη εκτίμησή μου και θα φρόντιζα να εγκατασταθεί στο iPod για προσωπική χρήση. Πιθανότατα δεν ενδιαφέρει κανέναν, όμως πιστεύω ότι είναι πραγματικά αξιόλογο, απρόσμενα φρέσκο και ξεκούραστο εν μέσω της προφανούς ασήκωτης μεταλλοσύνης του. Θέλω να πω ότι δεν είναι η μουσικολογία του που με ενδιαφέρει. Αλλά η κοινωνιολογική του διάσταση, κι εδώ υπάρχει ψωμί. 

Λίγο καιρό πριν, ένας καλός φίλος από το εξωτερικό μού ζήτησε να του δώσω ιδέες για ερωτήσεις, καθώς υπήρχε το ενδεχόμενο να τους πάρει συνέντευξη. Τον πρώτο ενθουσιασμό μου ακολούθησε μια περίεργη αμηχανία. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα ουσιώδες. Οι Metallica είναι απομακρυσμένοι εδώ και πολύ καιρό από αυτό που θα λέγαμε σύγχρονη metal σκηνή. Έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο εδώ και 25 χρόνια, έχουν φτάσει σε ύψη δημοφιλίας και επιτυχίας άπιαστα για σχεδόν όλους τους υπόλοιπους, και αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι δεν έχουν κάτι να πουν που να αφορά έναν working class μουσικό του 2016. Την ίδια στιγμή, δεν έχουν μουσικολογικά σχέση με το τι παίζεται γύρω τους∙ το στυλ τους είναι χαρακτηριστικό και αναλλοίωτο. Την οριστική ταφόπλακα στην προσπάθεια σύνδεσης με το σήμερα έβαλε η εύλογη διαπίστωση ότι μιλάμε για 50άρηδες εκατομμυριούχους, που δεν θα έχουν κάτι κοινό να μοιραστούν με τον μέσο rock αναγνώστη. Οι Metallica του 2016 μού φαίνονταν αποκομμένοι, απρόσιτοι και εννοιολογικά αδιάφοροι. Σωστά; 

Λάθος. Πανηγυρικά λάθος.
Και συμβαίνει εύκολα, όταν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει. Η δική μου αστοχία ήταν ότι επικεντρώθηκα στο τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι Metallica στον κόσμο γύρω τους. Ενώ το point είναι στο τι έχει να πει ο κόσμος για τους σημερινούς Metallica. 

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στις οθόνες μας το βιντεοκλίπ του “Hardwired”, η απήχηση ήταν σαρωτική. Ακολούθησαν πολλές τέτοιες πρεμιέρες, καθώς σε μια επίδειξη έξυπνου χειρισμού των media, κυκλοφόρησαν βίντεο για όλα τα κομμάτια του δίσκου, σε διαφορετικό ύφος και σκηνοθετική οπτική. Το αποτέλεσμα όμως ήταν σε όλα το ίδιο. Για περισσότερες από 15 μέρες, η προσοχή ολόκληρου του online κόσμου ήταν στραμμένη πάνω τους. Η είδηση έφτασε σε όποιον συνδέει το τηλέφωνό του με το internet, και ο κάθε ένας από αυτούς είχε κάτι να πει.

Η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν μεγαλειώδης. Οι Metallica του 2016 βρίσκονταν σε κάθε, μα κάθε, site του παγκόσμιου ιστού. Ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ασχολήθηκε και εξέφρασε τη γνώμη του, στα φυσικά καταστήματα δίσκων οι προπαραγγελίες απέκτησαν status τεράστιου εμπορικού project, οι αφοσιωμένοι fans ανυπομονούσαν, και –την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές– η παρέα των Hetfield, Ulrich, Hammett και Trujillo έχει κατακτήσει τα charts του πλανήτη. 

Αυτοί, βέβαια, έκαναν απλώς αυτό που κάνουν όλη τη ζωή τους. Μάζεψαν τα καλύτερα κομμάτια που μπορούσαν, τα ηχογράφησαν με άκρως επαγγελματικό τρόπο και τα κυκλοφόρησαν. Προφανώς, η ίδια η ποιότητα έπαιξε τον ρόλο της, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος που γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας επιτυχίας. Ο λόγος που κάθε website σαν το δικό μας ουσιαστικά υποχρεώνεται (τραβάτε με κι ας κλαίω) να δημοσιεύει μερικές αράδες για αυτό το album είναι ότι το “Hardwired…” αφορά τους πάντες. Είναι η πεμπτουσία της pop μουσικής∙ όλοι μιλάνε γι' αυτό, όλοι φωνάζουν την άποψη τους, έτσι που το metal είναι τόσο cool όσο ίσως δεν ήταν ποτέ. 

Ξεκίνησαν ορμητικοί νεανίες, αναδείχθηκαν σε λαμπρή ελπίδα, βίωσαν την απώλεια, κατέκτησαν εμπορικά τον κόσμο, άλλαξαν πορεία και λοιδορήθηκαν ως ξεπουλημένοι, σχεδόν καταστράφηκαν κοιτώντας το τέρας μέσα τους, στάθηκαν στα πόδια τους με πατερίτσες και, τώρα, στην 6η πια δεκαετία της ζωής τους βρίσκουν αποθέματα φρεσκάδας, δύναμης και έμπνευσης, δίνοντας το μήνυμα πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. 

Αν λοιπόν αυτοί το έχουν ακόμα μέσα τους, γιατί να μην το έχεις κι εσύ;