Auditorium

Οι No Brain Cell είναι ένα συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που κινείται στα όρια του σκληρού ήχου και ειδικότερα σε αυτά του progressive rock, επηρεαζόμενου, όμως, και από πολλά άλλα είδη, όπως alternative rock, ambient, post rock κλπ. Βασικό μέλος και συνθέτης του γκρουπ είναι ο εξαιρετικός μουσικός Θωμάς Πέτρου. Αν και τα μέλη της μπάντας έχουν αλλάξει κατά καιρούς, βασικοί συνεργάτες του Θωμά στο project των No Brain Cell είναι ο Ηλίας Παπαδόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα) και ο Αλέσιο Κοντοδήμος, που γράφει στίχους και είναι στα φωνητικά τεσσάρων τραγούδιων του δίσκου.

Με το πρώτο άκουσμα του σχεδόν εξηντάλεπτου “Monuments” (που είναι και η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του γκρουπ) βιώνεις μια μοναδική μουσική εμπειρία. Υπέροχα φωνητικά, απίστευτες κιθάρες, συνθέσεις που εκπλήσσουν και μελωδίες σπάνιας ηχητικής ομορφιάς. Οι στίχοι είναι αρκετά εσωστρεφείς και εκφράζουν πληθώρα συναισθημάτων και προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου. Η προσεγμένη παραγωγή ανήκει στον ιθύνοντα νου, Θωμά Πέτρου (σύνθεση, πλήκτρα, programming), με βασικότερο συνεργάτη του, τον παραγωγό Dani Joss, τον άνθρωπο πίσω από την κονσόλα. Ο Dani υπογράφει και κάποιους από τους στίχους του άλμπουμ.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα intro κομμάτι, που αποτελεί τον πρόλογο για το ομώνυμο “Monuments”, που με τη σειρά του μας δίνει κατευθείαν μια ιδέα για τον ηχητικό προσανατολισμό της μπάντας. Ακολουθεί το “Man Of Silence” με το χαρακτηριστικό άρπισμα της ηλεκτρικής κιθάρας στην αρχή και την σχεδόν εννιάλεπτη ηχητική σκηνοθεσία, που αλλάζει διαρκώς ‘θέσεις’ στα όργανα, τους ρυθμούς και τα συναισθήματα. Τέταρτο τραγούδι στον δίσκο είναι το “Take Me Far Away”, που θα τολμούσαμε να πούμε πως θυμίζει την αισθητική των Porcupine Tree. Εδώ να σημειώσουμε, ότι οι No Brain Cell είχαν την ευκαιρία να είναι η support μπάντα των Porcupine Tree στη Θεσσαλονίκη το 2010. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός της θετικότατης εντύπωσης που έκαναν οι No Brain Cell στον ίδιο τον Steven Wilson. Η συνέχεια έρχεται με το “Hero Condition”, ένα απίστευτο τραγούδι, κανονικός μουσικός λαβύρινθος. Κιθαριστικά σόλο, φουτουριστικά συνθεσάιζερ και δυνατά κρεσέντα. Το “Don’t Cry” είναι το έκτο τραγούδι του δίσκου. Εξαιρετικό πιάνο από τον Θωμά Πέτρου και νωχελική ατμόσφαιρα, ενώ δεν λείπει μια περίεργη jazz πινελιά κάπου στο έκτο λεπτό. Τα δύο επόμενα τραγούδια “You And Me” και “Child” προσωπικά μου έκαναν τρομερά θετική εντύπωση. Ειδικά το “Child” μετά το τέταρτο λεπτό ‘εκρύγνεται’ με την αλλαγή του ρυθμού και την υπέροχη μελωδική γραμμή της φωνής. Ο δίσκος κλείνει με την εννιάλεπτη πανδαισία του “Intermission” και του “Fable Of The Dreamers”, για το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι έχει δημιουργηθεί ένα εξαιρετικό animation video clip από την Αλίκη Ιωσαφάτ.

Το “Monuments” δεν είναι ένας εύπεπτος δίσκος, ούτε μπορεί να βρει κανείς τα πιασάρικα ρεφραίν που βρίσκει στην ποπ μουσική, αλλά άλλωστε δεν ήταν αυτός ο σκοπός της δημιουργίας του. Αντιθέτως, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος και όχι μεμονωμένα. Πολλοί και εξαιρετικοί μουσικοί συμμετείχαν στη δημιουργία του, ενώ οι No Brain Cell ακούγονται σίγουρα ισάξιοι των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών συγκροτημάτων ανάλογου ύφους.

Αυτή τη στιγμή ο δίσκος κυκλοφορεί ηλεκτρονικά από τη Melissa Music στα Itunes και Amazon.