Η Δάφνη Ζουρνατζή είναι μια νέα μουσικός και ερμηνεύτρια που χτίζει βήμα το βήμα τη μουσική της διαδρομή. Από την Πάτρα στην Κέρκυρα και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, από εκεί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός μουσικής και από εκεί τελικά στην Αθήνα. Συνεργάτης του Γιάννη Μαρκόπουλου αλλά και με πολλές ακόμα συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής, η Δάφνη είναι για πολλούς που την έχουν ακούσει μια πολύ ξεχωριστή φωνή, σπάνιας ζεστασιάς. Μια μουσικός που σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο άμεσο μέλλον!

Μέσα στο καλοκαίρι κυριαρχεί μια σιωπηλή ομορφιά που την κατακτάς μέσα από τη χρήση ενός ποδηλάτου. Καθώς ο ήλιος πέφτει, ανεβαίνεις επάνω του και τριγυρνάς στους δρόμους, στα στενά, δίπλα σε πράσινα τοπία. Και αυτό το κάνεις μόνος σου, χωρίς συνοδοιπόρο. Χρειάζεσαι απλά την κατάλληλη μουσική, και σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, την ίδια χρονική στιγμή δεν οδηγάς εσύ το ποδήλατο, αλλά εκείνο εσένα κι εσύ απολαμβάνεις απλά τη στιγμή... μόνο βλέπεις και ακούς, χωρίς να μιλάς. Αρκεί να έχεις δεκατέσσερα μάτια.

Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν διαβάζω για/ακούω μουσικούς οι οποίοι, έχοντας εδραιώσει κάποια στιγμή το όνομά τους στο μουσικό τομέα που δραστηριοποιούνται, συνεχίζουν ακάθεκτοι και παράγουν τη μουσική που τους εκφράζει, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αθηναϊκό σχήμα των New Zero God (NZG), των οποίων ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής και συνθέτης είναι ο Μιχάλης Πούγουνας. Ο εν λόγω κύριος αποτέλεσε βασικό στέλεχος των θρύλων της ελληνικής post-punk/goth σκηνής, The Flowers of Romance και συν τοις άλλοις είναι ιδιοκτήτης των δισκογραφικών εταιρειών Nexus και Cyberdelia.

Για τη δισκογραφική Fuzz Club με έδρα το Λονδίνο τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο review (βλ. The Underground Youth): πρόκειται μάλλον για το καλύτερο και πιο δραστήριο label στον τομέα της νεο-ψυχεδέλειας αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με ένα εξαιρετικό roster (The Underground Youth, Sonic Jesus, Singapore Sling, Lola Colt κ.α.) συμπεριλαμβανομένων και δύο ελληνικών συγκροτημάτων (A Victim of Society, Acid Baby Jesus). Εδώ λοιπόν, τα «γεράκια» της Fuzz Club ανακάλυψαν, αγάπησαν και υπέγραψαν συμβόλαιο με την πιο απομακρυσμένη (γεωγραφικά μιλώντας) μπάντα του ενεργητικού της. Κυρίες και κύριοι, without further ado, οι Las Cobras από την Ουρουγουάη! 

“Until the spirit new sensation takes hold, then you know / I've got the spirit, but lose the feeling / I've got the spirit, but lose the feeling / Feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling.” Joy Division, Unknown Pleasures, “Disorder”

1η Ιουνίου 1967 ξεκινούσε και επίσημα, με όρους ημερολογιακούς το «καλοκαίρι της αγάπης», ένα γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως το αποκορύφωμα του εορτασμού της hippie κουλτούρας. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι της εποχής με επίκεντρο τη συνοικία Haight-Ashbury του San Francisco και το φεστιβάλ του Monterey της California, αλλά και με παράλληλες εκδηλώσεις στις υπόλοιπες ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Βρετανία και την Ευρώπη, μαζεύονταν από την άνοιξη ως τις αρχές του Οκτώβρη του 1967, με μόνο σκοπό να γιορτάσουν, να χορέψουν, να αγαπηθούν και να νιώσουν ελεύθεροι από κάθε συμβατικότητα και υποχρέωση. Στις αποσκευές τους οι περισσότεροι είχαν και το soundtrack που συνόδευσε κατά κύριο λόγο τις συγκεντρώσεις τους εκείνο το καλοκαίρι, που δεν ήταν άλλο από το “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”, που κυκλοφόρησε την 1η Ιουνίου του 1967.

Τον περασμένο Μάρτιο, οι Αθηναίοι Allochiria κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο “Throes”. Ένας δίσκος γεμάτος από φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, οι οποίες εξόπλισαν τη μουσική δημιουργικότητα των μουσικών του για να παραδώσουν κάτι πολύ δυνατό και ασυναγώνιστο. 

Η μπάντα-φαινόμενο της δεκαετίας που διανύουμε καταφτάνει στην Αθήνα για το μεγαλύτερο συναυλιακό πάρτι της χρονιάς. Το γαλλικό «πανηγύρι» των La Femme θα στηθεί στην Τεχνόπολη το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017.

Μερικές φορές είναι απλά το soundtrack της εβδομάδας σου. Κάποιες άλλες, όπως αυτήν, οι λίστες μουσικής έχουν λίγο περισσότερο ζουμί μέσα τους. Ένα από τα περασμένα βράδια έβλεπα την ταινία για τη ζωή του Claude Francois, όταν μου χτύπησε καμπανάκι για το περιεχόμενο της λίστας στο σημείο που δείχνει την καριέρα του να απογειώνεται, δηλαδή την περίοδο που ο Frank Sinatra έπιασε στα χέρια του το "Comme d' Habitude", το μετέτρεψε στο αθάνατο "My Way" και το τραγούδι πέρασε στην αιωνιότητα. Πλέον είναι αδύνατον να ξεφύγεις από αυτό, είτε ήσουν fan του Claude στη Γαλλία των 60s, είτε του Sinatra (σε όλες τις δεκαετίες) είτε είσαι νέος γονιός εν έτει 2017 και βλέπεις με το βλαστάρι σου το "Sing", όπου ο Seth McFarlane το ερμηνεύει καταπληκτικά στο ρόλο του τσαμπουκαλή ποντικού Mike· όπως και να το κάνουμε, είναι ένα τραγούδι που θα θυμάσαι για πάντα.

Την Τετάρτη 31 Μαΐου η Lia Hide και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Foam ανεβαίνουν στη σκηνή του six d.o.g.s για να παρουσιάσουν τα νέα τους EPs.

Στις 25 Μαΐου 1967 οι Procol Harum μαθαίνουν ότι το single που κυκλοφόρησαν λίγες μέρες νωρίτερα, στις 12 του μήνα, μπαίνει στα βρετανικά charts. Εντελώς απροσδόκητα γι αυτούς, θα ακολουθήσει μια μυθική πορεία και μόλις δυο βδομάδες αργότερα θα γίνει νούμερο 1 στη Βρετανία. Θα ακολουθήσουν μια δεκάδα χώρες στις οποίες το “A Whiter Shade of Pale” θα πιάσει την κορυφή και αρκετές άλλες στις οποίες θα μπει στο top 10. Πενήντα χρόνια αργότερα και με πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, ξανακοιτάμε την ιστορία πίσω από το τραγούδι.

Η Καναδή Tommy Genesis θα βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Σάββατο 27 Μαΐου στο six d.o.g.s, για να ξεσηκώσει με το «φετιχιστικό ραπ» της. Τη συναυλία ανοίγει ο Tosin Martyns.

Desert blues, Afro jazz / funk, Zulu Rock… 12+1 διαμαντάκια που επανατοποθετούν την αφρικανική ήπειρο στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Από την καυτή έρημο της Σαχάρας μέχρι και τα στενά του Soweto, η αφρικανική ήπειρος έχει να επιδείξει εξαίρετα δείγματα μουσικής κουλτούρας και εμείς δεν έχουμε παρά να τους ακούσουμε.

Δεύτερη ηλεκτρονική στροφή για τους Ulver με ξεκάθαρες progressive αναφορές.

Το “A Subtler Kind of Light” είναι ο καλύτερος metal δίσκος που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Συνδυάζει μέσα του πράγματα που πιθανόν λίγες μπάντες να τολμούσαν να εντάξουν ως σύνολο στη μουσική τους. Θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το βάθος μιας άλλης εποχής, αλλά γεννήθηκε στο τώρα, και ο Helm ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από πολλά πράγματα που είναι οι Locust Leaves, όπως και το ντεμπούτο τους.

Για πρώτη φορά, η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών, η ορχήστρα που ιδρύθηκε για να προβάλει την ελληνική έντεχνη μουσική δημιουργία, θα επισκεφτεί το κέντρο της Αθήνας, για μια ανοιξιάτικη συμφωνική συναυλία υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της, μαέστρου Νίκου Μαλιάρα. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών την Παρασκευή 19 Μαΐου 2017 στις 20:30, και τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Με την συμπλήρωση δέκα χρόνων ζωής, οι Θεσσαλονικείς Homo Σάπιοι, κυκλοφορούν φέτος την δεύτερη δουλειά τους με τίτλο «Τούμπα Libre». Με το γνωστό σατυρικό τους στυλ κι άφθονο κέφι, μας κερνάνε ρετσίνα με κόλα και μας αφηγούνται ιστορίες καθημερινής τρέλας, ξορκίζοντας τα κακώς κείμενα της ζωής μας με δυνατή ροκ μουσική και… μπόλικη τρέλα! 

Υποτίθεται ότι έχουμε τις κεραίες μας τεντωμένες. Καυχιόμαστε ότι παρακολουθούμε την ποπ κουλτούρα του δυτικού κόσμου και στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας, την επηρεάζουμε κιόλας. Βλέπουμε, ακούμε και γράφουμε, όσο μας επιτρέπει ο περιορισμένος χρόνος του 24ώρου και το καταριόμαστε που τελειώνει τόσο γρήγορα. Θα έλεγε κανείς ότι δε μας ξεφεύγει τίποτα· και θα έκανε πανηγυρικά λάθος. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να εξηγήσω πως μου διέφυγε η ύπαρξη του “Re:Generation” πίσω στο 2011...

Γιατί το απόλυτο καλοκαιρινό φως σε τυφλώνει και καθώς κλείνεις τα μάτια για να προστατευθείς, εμφανίζονται μπροστά σου οι πιο περίεργοι δαίμονες…

“I pledge allegiance to the burning flag of the United States of Horror” ακούμε το παιδάκι να λέει στο intro του νέου άλμπουμ των hip hop/punks Horror και θαρρώ πως οποιαδήποτε άλλη εισαγωγή είναι περιττή!

To “IV” είναι από τους δίσκους για τους οποίους δεν πρέπει να σε απασχολεί αν είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τώρα ή αν θα μπει στη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς. Διότι είναι από εκείνους τους δίσκους που σε ανταμείβει με ένα και μόνο χάρισμά του: τα τραγούδια του.

Στις 13 Ιουλίου, ο Yann Tiersen θα πραγματοποιήσει μια μοναδική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. «Δεν είμαι κλασικός συνθέτης, δεν έχω κλασική μουσική παιδεία, χώρος μου είναι τα στούντιο και η σκηνή». 

Ταξιδεύοντας νύχτα, διασχίσαμε βιομηχανικές περιοχές. Φάνταζαν σαν δυτικές μεγαλουπόλεις, με τον όγκο και τα φώτα τους να αντανακλώνται στη θάλασσα δημιουργώντας νέους κόσμους. Περάσαμε από εγκαταλελειμμένα λατομεία και γκρεμισμένες αποθήκες, παλιά βενζινάδικα και ξεχασμένες εθνικές οδούς. Και ακούσαμε τους ήχους της ησυχίας και τους κρότους του θορύβου να διαπερνούν το σκοτάδι. Και ακόμα και τώρα, όταν περπατώ στα μέρη αυτά, σκέφτομαι πως το άγνωστο υπάρχει μόνο χωρίς εσένα.

Αλχημιστές πίσω από μισοσκότεινες σκιές κάνουν αιφνιδιαστική έφοδο και κλείνουν σπίτια.

Μουσική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Ηλία Πούλου «Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες» και στο αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη «Πόλεμος Τοπίων», σε σκηνοθεσία της Irène Bonnaud.

Πόση ώρα χρειάζεται για ν’ αγγίξεις την αιωνιότητα; ή τουλάχιστον, για να στην προσφέρει κάποιος; Μερικά δεύτερα είναι αρκετά. Είτε κρύβεται στη μπασογραμμή που θα εμφανιστεί από το πουθενά, σπάζοντας τον προηγηθέντα ήχο, είτε στη φωνή, είτε απλά σ’ εκείνο το σημείο που απογειώνει το τραγούδι και που δεν ξαναεπαναλαμβάνεται. Δε βρίσκω να γράψω κάτι άλλο, δεν είναι αρκετές οι λέξεις μου για να περιγράψω αυτό που συμβαίνει και μπορεί κανείς να μην καταλάβει.

Οι Dirty Granny Tales παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα το “Telion’s Garden” μετά τις επιτυχημένες και sold out παραστάσεις τους στο Θέατρο Χώρα, αυτή τη φορά για τέσσερεις διαδοχικές εμφανίσεις στο Fuzz Live Music Club.

Το Brighton κατά καιρούς μας έχει χαρίσει εξαιρετικά παραδείγματα της έντονης δραστηριότητας που παρουσιάζει στον τομέα της underground, indie, psych, garage μουσικής. Ένα ακόμα τέκνο αυτής της δραστηριότητας είναι και το powerduo των Skinny Milk. Οι Johnny Hart (μπάσο, κιθαριστικά εφέ, φωνή) και Tim Cox (τύμπανα) είναι δύο άτομα που γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και αυτό το δείχνουν στα (συχνά) lives τους, φανερώνοντας μια ενέργεια και έναν όγκο στον ήχο τους που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα και άλλα μέλη.

Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν κυκλοφόρησε ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow”. Αυτό βέβαια είναι αναληθές, καθώς ξεκίνησαν όλα πολύ πιο πριν, το 2006, όταν μία νεαρή ακόμα Chelsea Wolfe έγραψε τον δίσκο “Mistake in Partying” σε μία περίοδο της ζωής της κατά την οποία ξεπερνούσε έναν χωρισμό. Τυχαίνει όμως η ίδια η Wolfe να αντιπαθεί φοβερά, όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις της, αυτόν τον δίσκο και να μην αναγνωρίζει καθόλου τον εαυτό της μέσα σ’ αυτόν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε επίσημα ποτέ. Από σεβασμό στην αποστροφή της για τον δίσκο αυτό, επιλέγω κι εγώ να τον προσπεράσω. 

Ύστερα από 9 χρόνια απόστασης από τη δισκογραφική της πορεία, η Diamanda Galas επέστρεψε με δύο άλμπουμ για τη φετινή χρονιά, που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το Σάββατο 20 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο δίσκος με τίτλο ″All The Way″ περιέχει διασκευές και επανεκτελέσεις jazz και παραδοσιακών κομματιών, ενώ ο δεύτερος δίσκος με τίτλο ″At Saint Thomas The Apostle Harlem″ περιέχει κομμάτια σε διάφορες γλώσσες, ηχογραφημένα από τη συναυλία της στο Red Bull Music Academy Festival του 2016.

Thirteen songs for when you are consumed by Fire.

Το βανάκι των Empty Frame παίρνει μπρος, γκαζώνει και κατευθύνεται προς την αγαπημένη Θεσσαλονίκη. 

Οι 3 Shades of Black παρουσιάζουν τους Drab Majesty, στο Death Disco, το Σάββατο 6 Μαΐου. Special guest, οι The Rattler Proxy.

Οι Zemial είναι ένα άλμπατρος που πετάει σε σκοτεινές κατακόμβες, πάνω από κύματα προοδευτισμού, και είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Γεύεται την αύρα κύκνων της Αγγλίας, την ένωση του ήλιου με το φεγγάρι και μοιράζει φτερά γοητευτικών ήχων για τους λάτρεις του πειραματισμού.

Ο Emil Amos δεν είναι απλά ο drummer των Om, των Grails και των Lilacs and Champagne ή ο τραγουδιτής και κιθαρίστας των Holy Sons, αλλά πολύ περισσότερο είναι ένας πραγματικός πολυοργανίστας. Το “Filmmusik” είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορεί υπό το όνομά του. Η ημερομηνία κυκλοφορίας είναι στις 2/6/2017.

Πάντα πίστευα ότι, στις κρίσιμες στιγμές, οι απαντήσεις βρίσκονται στην τέχνη. Είτε αυτή μιμείται τη ζωή είτε συμβαίνει το ανάποδο, σπάνια βρίσκει κανείς πιο ειλικρινή και ρεαλιστική αντανάκλαση του ενός στο άλλο. Τον τελευταίο χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες περνούν δύσκολα. Οι μακροχρόνιες πολιτικές διαχωρισμού και μισαλλοδοξίας έχουν κλιμακωθεί σε ένα status quo διχασμού, που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα. Οι λογικές φωνές δεν ακούγονται, οι ακρότητες σε λόγια και σε έργα είναι καθημερινό φαινόμενο, και το μόνο πεδίο που φαίνεται να προωθεί την αλληλεγγύη και την ενότητα είναι η μουσική. Τα δύσκολα αυτά χρόνια, οι 2 παραδοσιακές φόρμες αμερικάνικης μουσικής, η jazz και το hip hop έχουν έρθει τόσο κοντά που είναι πολλές φορές δύσκολο να βρεις πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο.

Όποιον και να ρωτήσεις, από τη μητέρα σου μέχρι τυχαίους περαστικούς στο δρόμο, η εικόνα που έχουν για τη jazz είναι πάνω κάτω η ίδια. Ένα σκοτεινό μπαρ με καπνό και αλκοόλ, μια μικρή ορχήστρα κουστουμαρισμένων μουσικών, φυσικός ήχος και χάλκινα πνευστά. Πριν από οτιδήποτε άλλο, να πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτή την αντίληψη, όλα αυτά είναι εξεχόντως ευχάριστα πράγματα, ένα προς ένα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η jazz σήμερα ζει, είναι το Intellectual όχημα της κοινωνικής χειραφέτησης, έχει ανοίξει τα πλαίσιά της για τους οξυδερκέστερους των rappers και αυτή η συνολική και συντονισμένη θεώρηση την έχει ανάγει σε πολιτιστικό όπλο. Ομολογουμένως η Αμερική πάντα θα προηγείται σε αυτά (εξάλλου η jazz είναι η μοναδική αμιγώς αμερικανική μουσική φόρμα), αυτό όμως δε σημαίνει ότι το μηνυμα δεν περνάει εξίσου ξεκάθαρα σε όλους εμάς. Και ο ήχος του, είναι κάπως έτσι...

Τα άστρα στον κρύο ουρανό της Φινλανδίας βοήθησαν τον Goatspeed να φτάσει στο νόημα της δικής του λύτρωσης και να βρει τον δρόμο του.

Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου εγκαινιάζει, με το πρώτο της ρεσιτάλ στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, την παρουσίαση των τεσσάρων κύκλων Klavierübung 1-4 (Άσκηση για πληκτροφόρα) του J.S.Bach, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Όπου με αφορμή το καινούριο album των Gorillaz θυμόμαστε την κορυφαία στιγμή των Blur

“Two’s a crowd” που έλεγε και ο αείμνηστος Andy Warhol και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Μπορούν μόνο δύο άτομα να παράξουν μουσική ισάξιας δυναμικής με αυτή μίας πλήρους μπάντας; Ασφαλώς και μπορούν και ιδού μερικές από τις πιο τρανές αποδείξεις:

Μόλις 30.000 κόπιες πούλησε το “The Velvet Underground and Nico”, την περίοδο που κυκλοφόρησε. Όπως είπε όμως ο Brian Eno, «όποιος αγόρασε τον δίσκο τότε, μετά το άκουσμά του έφτιαξε το δικό του συγκρότημα». Στην πραγματικότητα, από τις 12 Μαρτίου 1967, που η Verve σύστησε στον πλανήτη τον αλλόκοτο ήχο των Velvet Underground, ο δίσκος χρειάστηκε μια δεκαετία για να αρχίσει να θεωρείται ευπώλητος, κάνοντας εξαψήφια νούμερα στην αγορά. Σήμερα όμως θεωρείται εκείνος ο δίσκος που έχει επηρεάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την εξέλιξη της Rock μουσικής.

Works for her, works for you, works for me, works for all of us

To Post-Industrial project του Βασίλη Αγγελόπουλου επιστρέφει με καινούρια κυκλοφορία αυτόν τον Απρίλιο. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του album "Nunavut", το "Urbanitarianism" έρχεται για να συνεχίσει τον κύκλο της ηχητικής περιγραφής της Occult κουλτούρας, έρευνα στην οποία βασίζεται το project. 

Οι 3 Shades of Black παρουσιάζουν τους Bölzer και Soulskinner, το Σάββατο 8 Απριλίου, στο Second Skin Club.

Θυμάμαι τον γέρο να περνά έξω από το μπαλκόνι, και να σε κοιτάζει να φοράς τις ψηλές σου κάλτσες. Λίγο πριν παρατηρούσα το ημίφως να σε γλύφει όσο κοιμόσουν. Θυμάμαι να κοιτάω όσο δεν με έβλεπες. Θυμάμαι να σκίζω την σάρκα μου στα δύο, να φύγει από μέσα της η λάσπη, άπλυτο να μην με δεις. Να ταξιδεύω σε βουνά θεόρατα, λαξευμένα από αρχαία θάλασσα, που τώρα τα πνίγει η ομίχλη. Και δίπλα εσύ. Να σκέφτομαι τις θάλασσες και τον αέρα που θα διανύσω και να σε κοιτάω. Να σε βλέπω.

«Δεν είμαι Γκοθ, είμαι Ελληνίδα. Γκοθ σημαίνει Γερμανός. Το να είσαι Ελληνίδα δεν είναι ένα απλό γεωγραφικό γεγονός, είναι ένα πνευματικό γεγονός. Οι Έλληνες μιλάνε πάντα δυνατά και ουρλιάζουν συνεχώς, είναι μέρος της κουλτούρας που ακολούθησε την αρχαία τραγωδία. Γι’αυτό και λατρεύω αυτό το ψυχωτικό είδος τέχνης». - Diamanda Galás

Η ώρα είναι κάπου γύρω στα μεσάνυχτα, το σώμα ζητά λίγη ξεκούραση και τα βλέφαρα ικετεύουν να απομακρυνθούμε από οποιαδήποτε στάλα φωτός για να βυθιστούν στο σκοτάδι. Η ψυχή μας επιθυμεί κάτι τελευταίο από τη μέρα που μόλις τελείωσε, κάτι που θα την αναπαύσει, χωρίς να την προετοιμάζει απαραίτητα για την επόμενη που ακολουθεί. Ένα τραγούδι που κλείνει ένα δίσκο έχει πολλά να προσφέρει και δίχως να έχω καταλάβει ακόμη τον λόγο, εκείνα τα βράδια μου άρεσε να ακούω μόνο τα φινάλε ορισμένων δίσκων: συγκεκριμένες μπάντες, συγκεκριμένοι ήχοι και μία αδυναμία να εξηγήσω τον λόγο που τα επέλεξα, αν και θα τα παρομοίαζα με «ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα».

Η προηγούμενη συναυλία των Σουηδών Covenant κατέχει -κατά γενική ομολογία- μία θέση μέσα στη τριάδα των καλύτερων συναυλιών που έχουν πραγματοποιηθεί στο Death Disco μέχρι σήμερα. Το Σάββατο 25 Μαρτίου, ακριβώς δύο χρόνια μετά, και με το εξαιρετικό ολοκαίνουριο άλμπουμ τους “The Blinding Dark” ανα χείρας, οι Covenant επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος! Μαζί τους οι γερμανοί Head-Less και οι δικοί μας Our Banshee.

Συναυλία θρησκευτικής μουσικής για δύο γυναικείες φωνές και εκκλησιαστικό όργανο, με αφορμή τις Άγιες μέρες των Παθών, στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, το Σάββατο 1 Απριλίου 2017 στις 20:00, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος. Θα παρουσιαστούν έργα Ιταλών συνθετών, της εποχής Baroque, που ερμηνεύονται ανελλιπώς και παραμένουν μέχρι τις μέρες μας εξαιρετικά δημοφιλή, τα οποία θα συνοδεύονται από ψηφιακές προβολές. Τα κείμενα των έργων είναι αφιερωμένα στην Παναγία, ως φιλεύσπλαχνη μητέρα και ως Μητέρα του Εσταυρωμένου που θρηνεί κάτω από το Σταυρό για το μαρτύριο του Θεανθρώπου Υιού της.

H μπάντα από τη Θεσσαλονίκη ξεκινά την περιοδεία για τον τρίτο της δίσκο, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 και περνά από 9 ελληνικές πόλεις για τη ζωντανή παρουσίασή του.

Ιδού λοιπόν! Πολυαναμενόμενο 9o άλμπουμ από τους πολυαγαπημένους Αυστραλούς psych rockers (και το πρώτο από τα πέντε που σκοπεύουν να βγάλουν φέτος), οι οποίοι δραστηριοποιούνται ήδη από το 2010. Οι φίλοι του σχήματος σίγουρα θα έχουν πάρει μια γεύση από τις «διαρροές» του“Flying Microtonal Banana” ( πχ. “Nuclear Fusion”), αλλά η εικόνα του άλμπουμ είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένη, όταν έχεις ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.

Βουτιά σε θάλασσα βαθιά, η ευτυχία της έμπνευσης

Sin Will Find You Out...

Οι alternative rockers Breath After Coma ξεκίνησαν τα jam sessions τους το καλοκαίρι του 2013, με σκοπό να δημιουργήσουν κάτι «οργανικό», κάτι που θα ξέφευγε από τις τυποποιημένες τακτικές της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας.

Αν κάνει κάποιος μια αναδρομή στη στήλη “Keep My Opinion To Yourself”, θα βρει πολύ ρετρό. Από τη μια μεριά είναι λογικό, καθώς οι ιστορίες είναι όμορφες και η μουσική καταπληκτική. Είμαι μεγάλος υποστηρικτής της θεωρίας ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζεις το παρελθόν ώστε να μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον, ταυτόχρονα όμως ξέρω ότι οι περισσότεροι που την ενστερνίζονται είναι προσκολλημένοι στα παλιά και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Σήμερα κοιτάμε πέρα από αυτήν και δίνουμε τη σημασία που πρέπει σε ένα crown jewel του σημερινου rock ‘n’ roll.

To Artcore Magazine σε συνεργασία με τους Universe217 και τη 3P Lab βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να προσφέρει σε δύο τυχερούς από μία πρόσκληση για τη συναυλία των U217 στο Eightaball Live Stage στις 18 Μαρτίου και από ένα αντίτυπο της ζωντανής τους κυκλοφορίας “Live”. Special guests: Allochiria (“Throes” live presentation) + Creshna

Είναι από αυτές τις περιπτώσεις, που ενώ ο καλλιτέχνης ακολουθεί μια αξιόλογη solo καριέρα, η «προηγούμενη» μουσική ζωή του τον ακολουθεί και θα τον ακολουθεί για πάντα. Φερ’ ειπείν καλός, χρυσός και τεράστιος ο Axl Rose αλλά, κακά τα ψέμματα, όλοι θα τον θυμούνται για τις μέρες των Guns ’n’ Roses (όχι ό,τι έκανε και τίποτα της προκοπής χωρίς αυτούς).

Η Fuzz Club Records, ως γνωστόν, είναι από τα καλύτερα και πιο δραστήρια labels στον τομέα της neo-psych/post-punk/neo-kraut μουσικής σκηνής της Ευρώπης, ενώ ήδη έχει απλώσει τα «πλοκάμια» της και εκτός αυτής (Μεξικό, Παραγουάη). Εδώ, μας προσφέρει τον 8ο κατά σειρά δίσκο των Underground Youth, του σχήματος που δημιούργησαν το 2008 οι Craig και Olya Dyer με καταγωγή τη γενέτειρα της post-punk, το βιομηχανικό Manchester και νυν έδρα το Βερολίνο (δύο πόλεις που αναμφίβολα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του μουσικού ύφους οποιασδήποτε μπάντας). 

Πόλη και μουσική, μουσική και πόλη..Δύο έννοιες αλληλένδετες που συμπληρώνουν και εκφράζουν η μία την άλλη. Η πόλη ως σκηνικό αλλά και η πόλη ως πρωταγωνιστής. 12 μουσικά βίντεο, 12 διαφορετικές ιστορίες αστικής περιπλάνησης, μέσα από τα οποία προβάλλεται το αστικό τοπίο με όλα τα συστατικά που το απαρτίζουν. Από νυχτερινές αναζητήσεις σε μια πόλη που κοιμάται και τα σαγηνευτικά στενάκια της Μέσης Ανατολής μέχρι την εξύμνιση αρχιτεκτονικών δειγμάτων περασμένων εποχών, η μουσική πάντα αντλεί έμπνευση αλλά και εμπνέει τους ρυθμούς μας εντός της πόλης.

O Sundayman παρουσιάζει το δεύτερο video από το album του "Scene Missing", που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο.

"My God is rock’ n ’roll"

Οι Universe217 έδωσαν στη δημοσιότητα όλες τις πληροφορίες σχετικά με την επερχόμενη κυκλοφορία τους που δεν είναι παρά μια ανθολογία με ένα DVD και ένα CD, που περιλαμβάνουν ζωντανές στιγμές από όλη την 12ετή πορεία του σχηματος. Ο τίτλος αυτής είναι “Live” ακολουθώντας την παράδοση του συγκροτήματος να χρησιμοποιεί μονολεκτικούς τίτλους στις κυκλοφορίες του.

To τρίτο single της σειράς “A Distant Victory Singles Club” κυκλοφορεί από σήμερα 1η Μαρτίου.

Τα 44 χρόνια του “The Dark Side of the Moon” των Pink Floyd είναι πολλά ή λίγα; Νομίζω ότι έχει ελάχιστη σημασία, αφού απ' την πρώτη στιγμή συγκέντρωσε πάνω του εκατομμύρια βλέμματα. Σήμερα, παραμένει διαχρονικό και ξεχωριστό τόσο για τους απλούς μουσικόφιλους όσο και για τους μουσικούς που διδάχτηκαν απ' τη μουσική του. Το να κάναμε μια ανάλυση για το περιέχομενό του δεν θα μας ήταν αρκετό. Έτσι, με μεγάλη χαρά κι ευχαρίστηση, απευθυνθήκαμε σε έξι δικούς μας μουσικούς, θέτοντάς τους δύο ερωτήσεις: α) Πώς ήρθες σε επαφή με τον δίσκο; β) Πώς σε επηρέασε καλλιτεχνικά και βιωματικά; Και οι έξι είναι απολαυστικοί. Ένας μάλιστα απάντησε πέρα από τις ερωτήσεις, αλλά γιατί να μας πειράξει όταν εξομολογείται τις όμορφες αναμνήσεις του...

Είσαι ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Έχεις γίνει αποδεκτός με δόξα και τιμή στα Country Hall Of Fame, Rock ’n’ Roll Hall Of Fame & Gospel Hall Of Fame, κοινώς αν έπαιζες και μπάσκετ θα έμπαινες κι εκεί στο αντίστοιχο Hall Of Fame. Έχεις βγάλει 96 δίσκους και 153 singles σε 49 ενεργά χρόνια δισκογραφίας. 

Το instrumental power-trio των The Re-Stoned κατάγεται από τη Μόσχα και συχνά συνδέεται με τον χαρακτηρισμό “stoner rock”, περισσότερο λόγω του βαρέως fuzzy ήχου του και του σφιχτοδεμένου macho guitar riffing, που παραπέμπει στη χρυσή εποχή των 70’s.

Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό δεύτερό τους LP “Blank Language” (Adagio 830, 2013), οι futurist hardcore – όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται – Ruined Families επιστρέφουν με το “Education”, το οποίο τους καθιστά επάξια ως μία από τις καλύτερες μπάντες της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής punk/hardcore underground σκηνής. 

Νιώθω ότι είμαστε όλοι φίλοι εδώ, μπορούμε να μοιραστούμε πράγματα. Οι τελευταίες μέρες μου είναι δύσκολες. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, χρόνος για πολυτέλειες και αμπελοφιλοσοφίες δεν υπάρχει, η ενέργεια μου στερεύει και το κλειδί είναι η αποτελεσματικότητα. Έχεις μισή ώρα διαθέσιμη; Επιβάλλεται να αξιοποιήσεις το 100% της ώρας αυτής. Φουλ ποιοτικός χρόνος και ειλικρινής έκφραση. Είναι αδύνατον να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε λιγότερο. Ο ρόλος της μουσικής σε αυτό, είναι παράλληλος. Δεν υπάρχουν περιθώρια φαντεζί τσιχλόφουσκας και ανούσιας ακολουθίας από νότες. Πρέπει να μετρήσει το κάθε δευτερόλεπτο. Παίζουμε μπάλα με σοβαρούς και deep καλλιτέχνες, που κρατούν ζωντανή τη μουσική της σκληρής ζωής. Μοντέρνοι bluesmen, πατήστε play...

Fairies wear boots, long shadows fall, and Black Juju touch and ride the sky.

Την 1η Φεβρουαρίου 1967 η RCA κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο των Jefferson Airplane με τίτλο “Surrealistic Pillow”. Αν κρίνει κανείς από τη μέτρια πορεία του προηγούμενου δίσκου του συγκροτήματος, “Jefferson Airplane Takes Off”, που έφτασε μόλις στο νούμερο 128 των αμερικανικών charts, η τεράστια επιτυχία του «σουρεαλιστικού μαξιλαριού» που ανέβηκε μέχρι το νούμερο 3 του Billboard 200, ήταν μια μεγάλη και φυσικά ευπρόσδεκτη έκπληξη για το συγκρότημα. Πέρα όμως από την εμπορική επιτυχία του, ο δίσκος θα έμενε στην ιστορία, ως ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους της ψυχεδελικής ροκ και ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της ροκ.

Οι Cloud Nothings ξεκίνησαν σε ένα υπόγειο ως one-man project του κιθαρίστα και τραγουδιστή Dylan Baldi το 2008 και έκτοτε έχουν έναν ικανοποιητικό αριθμό κυκλοφοριών στο ενεργητικό τους. 

Κυρίες και κύριοι, στη σκηνή οι Need. Τώρα και για πάντα.

Στο prog metal το κύριο λόγο έχουν πάντα οι δαιδαλώδεις συνθέσεις που ξεπερνούν τα 7 λεπτά και κάνουν τον κόσμο να παραμιλάει. Ωραία αυτά, αλλά άλλη η χάρη των συνθέσεων που είναι κάτω από 6 λεπτά και θα μπορούσαν να κάνουν πολλούς κατόχους δισκογραφικών να κυκλοφορούν επτάιντσα μόνο για πάρτη τους. Τραγούδια με επικές εισαγωγές, επικά κλεισίματα, ρεφρέν που δε σταματούν να ακούγονται ποτέ, vibratos φωνητικών που έχουν εύρος και ευφραίνεται η καρδία ημών, κιθάρες που είναι prog, αλλά είναι rock. Prog metal λοιπόν; Ας μας πούνε τα τραγούδια.

Πειραματικό contemporary pop διαμαντάκι από την Inner Ear.

2017: στο underground καιροφυλακτεί η σωτηρία, και οι Allochiria είναι η καιόμενη βάτος.

Post Tenebras Lux... Πέρασε το 2016, μέσα από κρότους, σκόνες, χτυπήματα και προσπεράσεις. Ήρθε το 2017 με αρκετή άσφαλτο, λίγο χιόνι, λίγη βροχή, έναν αρχαίο ναό, ένα μισοβυθισμένο εμπορικό πλοίο, ένα πρόβατο σε σήψη και μια αυλή γεμάτη κατάμαυρα κουτάβια. Η μνήμη δεν είναι ικανή να συγκρατήσει αναλλοίωτες τις εικόνες, αντίθετα μια φωτογραφική μηχανή μπορεί να αποτυπώσει εικόνα-μνήμη και συναίσθημα. Τίποτα πιο κατάλληλο για soundtrack από τους πιο «παράξενους» της indie σκηνής να περικυκλώνουν τους διόλου παράξενους, με εικόνες υψηλής τέχνης και ποιότητας και συμβολισμούς δύναμης, ευθύτητας, μετάνοιας και έρωτα.

«Η Νίκο είναι πλάσμα αγνώστου χρονικότητος. Παρακολουθεί τα μαθηματικά των ανθρώπων, την ενδιαφέρει η επανανακάλυψη του Τροχού. Αφιερώνεται στη μνήμη εκείνων που την εκ- παιδεύουν, ζωντανών και νεκρών».

Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Σε μια χρονιά γεμάτη από πολύ καλούς δίσκους, ήταν αναπόφευκτο να υπάρξουν και αδύναμες παρουσίες. Όταν μάλιστα εκτιμάς ένα καλλιτεχνικό σχήμα, όπως οι Opeth στην περίπτωσή μας, πρέπει να είσαι ειλικρινής. Ένας δίσκος «λίγος» για την ποιότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί μπορεί να μην πονάει, γεννά όμως σκέψεις του τύπου «θα μπορούσε να…», «ίσως αν…», «μα γιατί ακούγεται…». Ό,τι έγινε έγινε, και συνεχίζουμε να προχωράμε χωρίς αυτό.

“We will wait/For the night/We will wait/For desire.” The Sound – “Desire”

Ιστορίες σχετικά με τη μουσική μπορεί να βρει κανείς παντού στο Internet, καθημερινά. Προτάσεις, θεωρίες, γνώμες και αναλύσεις. Προσωπικά, είμαι από εκείνους που δεν παραπονιούνται γι’ αυτό, μάλιστα εγώ ο ίδιος έχω γράψει κάποια από αυτά τα κείμενα. Τα πολύ αγαπημένα μου είναι όσα μιλούν για δισκοπωλεία. Είναι η καθημερινότητά μου την τελευταία 10ετία, και μου αρέσει να διαβάζω διάφορες οπτικές, προβλέψεις, ποιος το κάνει καλύτερα και πώς διαμορφώνεται η κουλτούρα μας μέσω αυτού. Ποιος όμως το έκανε πρώτος και ζει ακόμα για να μας πει την ιστορία;

Ομολογώ ότι αγνοούσα (κακώς!) την ύπαρξη των Αθηναίων Deaf Radio μέχρι πρόσφατα. Ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων που σε τραβάει αυτόματα το εξώφυλλο της κυκλοφορίας τους, το οποίο, αν και χρησιμοποιεί την «ασφαλή» και πάντα ευπρόσδεκτη επιλογή της pop art αισθητικής, σίγουρα είναι κάτι που δε συναντάμε καθημερινά σε ελληνικές κυκλοφορίες. 

Ένα μεταμεσονύκτιο soundtrack και μία αλληλουχία διαφορετικών διαθέσεων, που αποτελεί ιδανική συντροφιά για νυκτόβιους περιπατητές ή ακόμα και για post – hungover καταστάσεις.

Ο Coti K. επιστρέφει ως The Man From Managra με το δεύτερο album του “Half A Century Sun” που κυκλοφορεί στις 25 Ιανουαρίου από την Inner Ear.

4 Ιανουαρίου 1967: η Elektra Records κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ ενός δυναμικού συγκροτήματος που έχει κατακτήσει το κοινό που μαζεύεται με πάθος στο Whisky a Go Go του δυτικού Χόλυγουντ για να τους ακούσει. Το άλμπουμ τιτλοφορείται με το όνομα του συγκροτήματος: The Doors… και από εκείνη την αποκαλυπτική ημέρα η ιστορία της μουσικής εμπλουτίζεται αιώνια…!

Αιωρούμενα θραύσματα γήινης πραγματικότητας μετασχηματίζονται για να αγκαλιαστούν σε μια παράξενη ένωση, γιορτάζοντας τη νέα ευφορική υπόστασή τους, απηχώντας ζωή και μυστικιστικά όνειρα.

A Groovy World of Loving Colour... Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο τίτλος θα ήταν αρκετός για μια τέτοια λίστα. Μια χούφτα αγαπημένοι ερμηνευτές της μαύρης Αμερικής, να περιλαβαίνουν αυτά τα αθάνατα κομμάτια και να κάνουν τη ζωή των τύπων σαν κι εμένα που φτιάχνουν playlists τόσο, μα τόσο εύκολη. Πολύ συναίσθημα, ιδιαίτερο νόημα και γουστόζικη ποιότητα στο 50% των επιλογών, ανεπαίσχυντο και αμαρτωλό groove με κομμάτια που αποκλείεται να σε αφήσουν ακίνητο, στο υπόλοιπο μισό. Μα, δες συμμετέχοντες. Πως γίνεται να χάσεις;

Οι μουσικοί της διπλανής πόρτας πάντα μπορούν να αποκαλύψουν πράγματα και μυστικά που δεν θα τα βρεις σε ήδη γνωστά ονόματα. Μπορούν να σου ανοίξουν τους ορίζοντες σε ήχους που δεν ήθελες να γνωρίσεις. Οι Hail Spirit Noir είναι μία τέτοια μπάντα. Οι δημιουργοί τους Θεοχάρης και Χάρης μας δίνουν τα φώτα τους.

Α, το μαγικό internet. Πλέον μου φαίνεται εντελώς συνηθισμένο, όπως και στον καθένα σας εκεί έξω, όμως το παρελθόν όπου τα previews κομματιών από επερχόμενες κυκλοφορίες ήταν κάτι το εξωτικό, δεν είναι και τόσο μακρινό. Τότε τα έλεγαν singles, κόβονταν σε μικρές ποσότητες, προορίζονταν κυρίως για airplay και promotion και ήταν φάση να τα έχεις. Σήμερα, είναι μια απλή URL στο browser που οδηγεί σε ένα YouTube page. Μην ξεγελιέσαι όμως. Δεν είναι λιγότερο μαγικό επειδή έγινε πιο προσβάσιμο. Ορίστε και η απόδειξη, δες πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει μια σειρά από τραγούδια που μας δίνουν μια γεύση από όμορφα πράγματα που θα μας ανατινάξουν (ελπίζω) το προσεχές έτος. Ευτυχισμένο 2017, everybody!

Δεκέμβριος 1976. Στο νούμερο 38 των βρετανικών charts βρίσκεται το πρώτο single που κυκλοφορούν οι Sex Pistols, το “Anarchy in the UK”. Η παρουσία του στο top 40 έκλεινε μια σειρά σημαντικών γεγονότων, ηχογραφήσεων και κυκλοφοριών που συνέβησαν εκείνη τη χρονιά, που έμελλε να αλλάξουν τη Rock για πάντα. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για το 1976 είδαμε το πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεπήδησε το Punk Rock, και πως εκφράσθηκε αρχικά στην Αμερική. Στο δεύτερο μέρος περνάμε στη Βρετανία και θυμόμαστε ποια μεγάλα συγκροτήματα δημιουργήθηκαν εκείνη τη χρονιά.

Οι Aenaon είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν φοβούνται να βγάλουν προς τα έξω τα εσώψυχά τους ούτε να φτάσουν τη μουσική τους στα άκρα. Ομοίως, δεν φοβούνται να πουν όλα όσα έχουν να κάνουν με εκείνους - είναι μετρημένοι και ξεκάθαροι. Οι «εγκέφαλοι» Astrous και Αχιλλέας λύνουν κάθε απορία μας.

Δεκέμβριος 1976. Στο νούμερο 38 των βρετανικών charts βρίσκεται το πρώτο single που κυκλοφορούν οι Sex Pistols, το “Anarchy In The UK”. Η παρουσία του στο top 40 έκλεινε μια σειρά σημαντικών γεγονότων, ηχογραφήσεων και κυκλοφοριών που συνέβησαν εκείνη τη χρονιά, που έμελλε να αλλάξουν τη Rock για πάντα, χαρακτηρίζοντάς τη ως μια από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία της μουσικής. Το τι ακριβώς συνέβη τότε, θυμόμαστε στην ανασκόπηση - αφιέρωμα που ακολουθεί: 1976 λοιπόν, η χρονιά που καθόρισε τη μουσική – και όχι μόνο – πορεία πολλών από εμάς.

Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016. 

H Fuzz Productions σε συνεργασία με την Catch The Soap παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το κορυφαίο σχήμα του πειραματικού κιθαριστικού ήχου Boris, στις 21 Δεκεμβρίου στο Fuzz Live Music Club.

Την Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου, το αθηναϊκό power trio των Drunken Gramophone ανεβαίνει στη σκηνή του six d.o.g.s για να γιορτάσει τα δύο χρόνια ύπαρξής του, όπως και την κυκλοφορία του ντεμπούτο "Drunken" EP, παρέα με αγαπημένους φίλους και ξεχωριστούς καλλιτέχνες.

O συνθέτης και παραγωγός Sundayman επιστρέφει με το τρίτο του προσωπικό album, που έχει τον τίτλο “Scene Missing”.

Αν η νέα βρετανική ροκ σκηνή είναι περήφανη για κάτι, τότε αυτό είναι σίγουρα η νέο-ψυχεδέλεια. Αναφέρομαι σε ένα μεγάλο ποσοστό συγκροτημάτων που ενσωματώνουν εύστοχα και έντεχνα στις συνθέσεις τους στοιχεία από την psych–rock παρακαταθήκη της δεκαετίας του ’60 (Temples, Hookworms, The Underground Youth και πολλοί ακόμα). Από το “Revolver” των Beatles μέχρι και μικρής φήμης συνοικιακές μπάντες (δοκιμάστε το “Dandelion Seeds” από τους Λονδρέζους July), η βρετανική ψυχεδέλεια έχει εδραιώσει τη φήμη και την αξία της ήδη από τα τέλη των 60s. Έκτοτε, έχει γίνει μέρος της (μουσικής) κουλτούρας και παιδείας των απανταχού Βρετανών ρόκερ. Αν και οι επίσης Λονδρέζοι Lola Colt επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό, δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό. Δημιουργούν τον δικό τους προσωπικό ήχο, ο οποίος συνδυάζει το post–punk με μπλουζ, οριένταλ και αμερικανική ψυχεδέλεια.

Μετά την περσινή επιτυχημένη περιοδεία τους στην Ελλάδα, οι Motorama επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, τον Δεκέμβριο, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου αριστουργηματικού full length album τους, υπό τον τίτλο "Dialogues".

Τους Άγγλους The Wytches (με τον εσκεμμένο αναγραμματισμό) τους ανακάλυψα τυχαία σε μία από τις τακτικές μου βόλτες στα ανεξάρτητα δισκάδικα του Brighton. Ήταν μέσα Σεπτέμβρη του 2014, και λίγες ημέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους με τίτλο ″Annabel Dream Reader″, το οποίο έπαιζε στα ηχεία του Resident (το κομμάτι ″Gravedweller″ συγκεκριμένα). Ο επιμελώς βρώμικος ήχος της κιθάρας, σε συνδυασμό με μελωδίες που παραπέμπουν σε πιο ψυχεδελικές φόρμες, με κέρδισαν αμέσως. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για μία από τις πιο δραστήριες μπάντες της neo-psych/garage βρετανικής σκηνής, και με την κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους (την οποία παρουσίασαν live στο ίδιο μαγαζί) βεβαιώθηκα ότι είναι και από τις πιο δεμένες. 

Virality. Δεν υπήρχε ως έννοια 5 χρόνια πριν. Σίγουρα, υπήρχαν και τότε θέματα, ειδήσεις και χαριτωμένα βίντεο με γατάκια που τραβούσαν περισσότερη προσοχή από όποια άλλη web καταχώριση. Ωστόσο, η διάδοση και η αποδοχή της πληροφορίας έχει πια υποβιβάσει σε σημασία το περιεχόμενο καθεαυτό. Τις περισσότερες φορές, ακροβατούμε (όλοι μας, ας μην κρυβόμαστε) στο πεδίο του στεγνού κουτσομπολιού, υπάρχουν όμως και εκείνες οι άλλες περιπτώσεις. Όταν η αξία του περιεχομένου δεν παραγνωρίζεται από την απλή είδηση που το φέρνει στο προσκήνιο. Κι αν μιλάμε για τον Νοέμβριο του 2016, αυτό μπορεί κανείς να το πει και “Hardwired… To Self Destruct”.