Scroll Top

Άλλαι Τέχναι

La règle du jeu, του Jean Renoir

feature_img__la-rgle-du-jeu-tou-jean-renoir
Το 1939, στις παρυφές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το παρισινό κοινό μάλλον αντικρίζει έντρομο το καθρεφτισμένο είδωλο του στο πανί. Αυτό μιας διεφθαρμένης, αμοραλιστικής κοινωνίας που βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή, με αποτέλεσμα να λογοκριθεί η ταινία ως «υποσκάπτουσα την ηθική». Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, η αυθεντική μορφή της επιτέλους ανασυντίθεται και μία από τις ταινίες – σταθμούς στην ιστορία του κινηματογράφου στρογγυλοκάθεται στον θρόνο της.

Μία ωρολογιακή βόμβα που προϊδεάζει για την έκρηξη της, η οποία όμως ποτέ δεν έρχεται. Mία πράξη ελαφρότητας, μολαταύτα ικανή να συντρίψει τα πάντα στο πέρασμα της. Μία αυστηρή οριοθέτηση των κανόνων, με κυριότερο εξ αυτών την παραδοχή πως δεν υφίστανται πλέον κανόνες. Ο Ζαν Ρενουάρ σκιαγραφεί δεξιοτεχνικά την κατάρρευση μιας αμετάκλητα χρεοκοπημένης κοινωνίας. Τον επιθανάτιο ρόγχο μιας ιστορικής και πολιτισμικής συγκυρίας που αγγίζει το σημείο θραύσης, με τρόπο αμείλικτο αλλά συνάμα τρυφερό. Το φάσμα του επικείμενου πολέμου παρόν ανά πάσα στιγμή, ως υφέρπουσα απειλητική αίσθηση, ποτέ όμως ως ρητή αναφορά. Το βλέμμα είναι στραμμένο στο ζοφερό μέλλον, ρίχνοντας όμως παράλληλα μελαγχολικές ματιές στο παρηκμασμένο παρελθόν. Η ανελέητη σάτιρα των ηθών, οι ατελείωτες παρεξηγήσεις, που μοιάζουν με εξαναγκαστικό αστείο που προσπαθεί να απαλύνει την απογοήτευση. Μια αδιάκοπη και ανακυκλούμενη φθορά. Μια υποβόσκουσα βία, που γίνεται ακόμη πιο σκληρή ακριβώς επειδή δεν βρίσκει άμεση και ξεκάθαρη δίοδο.

Οτιδήποτε συμβαίνει σε πρώτο πλάνο υποχωρεί μπροστά στη δράση που μαίνεται στο πίσω φόντο. Μια μεγαλοφυής αξιοποίηση του βάθους πεδίου, δίχως τις τωρινές τεχνολογικές διευκολύνσεις και 2 χρόνια πριν ο Πολίτης Κέιν παραδώσει σεμινάρια επί του ζητήματος. Ο φακός της κάμερας γλιστρά σε κάθε δωμάτιο σαν αόρατος επισκέπτης. Πλάθει ένα τρισδιάστατο σύμπαν και περιφρονεί τα περιοριστικά όρια της οθόνης. Καθηλώνεται από τη φρενήρη και αγχώδη κινητικότητα ενός ψηφιδωτού ημίτρελων χαρακτήρων, όμοιων με φιγούρες κουκλοθέατρου. Μοντάζ κοφτερό, καινοτομίες στη χρήση του κινηματογραφικού κάδρου, καθώς και στις γωνίες λήψης, σκηνικά και κουστούμια, όλα συντελούν στην εξισορρόπηση ανάμεσα στο ιλαρό και το τραγικό. Στην απεικόνιση της ρευστότητας, όπου κάθε αληθινή λογική καταλύεται για να υπερισχύσει η αλήθεια πέρα από τη λογικοφάνεια. Ένα κινηματογραφικό εγχειρίδιο των κανόνων του παιχνιδιού της ανθρώπινης ζωής απροσδιόριστης ηλικίας.

Σκηνοθεσία: Ζαν Ρενουάρ

Παίζουν: Νόρα Γκρεγκόρ, Μίλα Παρελί, Μαρσέλ Νταλιό, Ρολάν Τουτέν

Διάρκεια: 110’

Μεταφρασμένος τίτλος: «Ο κανόνας του παιχνιδιού»

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine

 

1
Μοιράσου το