Independence Day: Resurgence, του Roland Emmerich
Το “Resurgence” είναι, στο σύνολό του, ένας αξιοπρεπής διάδοχος. Έχοντας πει αυτό, όμως, θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως η ταινία ενσωματώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τον προκάτοχό του σπουδαίο.
Η ταινία μας ξανασυνδέει με όλους του παλιούς και γνώριμους χαρακτήρες (εκτός του Will Smith). Άλλοι έχουν προχωρήσει παρακάτω στις ζωές τους και προετοιμάζουν το ανθρώπινο είδος για αντεπίθεση σε μία ενδεχόμενη επαναληπτική εισβολή κι άλλοι αντιμετωπίζουν ακόμα, δύο δεκαετίες αργότερα, τις βαθιές πληγές που τους άφησε η πρώτη. Ταυτόχρονα, συστήνονται νέοι χαρακτήρες που είναι και αυτοί που θα παίξουν τον σημαντικότερο ρόλο στην καινούργια ιστορία. Ο πλανήτης έχει εξελιχθεί και τα κράτη έχουν αφήσει τις διαφορές τους στην άκρη, στρέφοντας το βλέμμα τους σε σημαντικότερα προβλήματα (όπως αυτό μίας διαγαλαξιακής αυτοκρατορίας που επιδιώκει μανιωδώς τον αφανισμό τους). Φυσικά, η ηγεμονία των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητη για ακόμη μία φορά, αλλά αυτή η παρουσίαση ήταν αναμενόμενη και παράπονα για κάτι τέτοιο θα εκλαμβανόταν ως αυταπάτες εκ μέρους του θεατή, ειδικά δεδομένου του σχετικού τακτ με το οποίο γίνεται αυτήν τη φορά.
Κάπου εδώ όμως ξεκινούν τα προβλήματα, με σημαντικότερο το νέο καστ. Η ταινία στηρίζεται, είκοσι χρόνια μετά, στους ίδιους καλογραμμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έπαιζαν και στην πρώτη με τη διαφορά ότι οι νέοι χαρακτήρες στερούνται την αίγλη των παλιών. Με μικρή εξαίρεση τον Liam “other” Hemsworth που φέρει τη γνωστή του γοητεία στην ταινία και προκαλεί μερικά μειδιάματα, και την απόκοσμα γοητευτική Charlotte Gainsbοurg η οποία όμως μοιάζει εκτός του στοιχείου της, οι υπόλοιποι ηθοποιοί απλώς δεν αγγίζουν τον θεατή. Από τον αδιάφορο Jessie T. Usher που υποδύεται τον γιο και διάδοχο του Will Smith, μέχρι την κάκιστη και αντιπαθητική Sela Ward που παίζει τη νέα πρόεδρο (Hillary anyone?), το νέο καστ αποτελεί μία μοναδική απογοήτευση γι’ αυτήν την ταινία. Δεν βοηθούν, βέβαια, και οι μονοδιάστατοι διάλογοι που δεν δίνουν κανένα απολύτως βάθος στους χαρακτήρες, αλλά τους παρουσιάζουν απλά ως γρανάζια σε μία καλολαδωμένη μηχανή πλοκής.
Παρ' όλα αυτά, στο σημείο αυτό, οδηγούμαστε σε ένα από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας. Η εξέλιξη της δράσης, η πλοκή και τα νέα δεδομένα, αν και κινούνται με ακρίβεια σχεδόν χιλιοστού πάνω στα χνάρια του πρώτου “Independence Day”, είναι όλα καλοδουλεμένα και εντυπωσιακότατα. Τα εφέ είναι πιο μεγαλειώδη από ποτέ, τα επικά μεγέθη που χαρακτήριζαν την πρώτη ταινία έχουν γίνει ακόμη πιο τιτάνια, προκειμένου να εντυπωσιάζουν εν έτει 2016 και η αίσθηση της απελπισίας είναι ακόμα πολύ ζωντανή στο saga του “Indepence Day”. Διότι περί saga πρόκειται, και αυτό είναι ξεκάθαρο πλέον. Βλέποντας την ταινία, τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί και τον τρόπο που τελειώνει είναι αναμφίβολο πως οι παραγωγοί ετοιμάζονται ήδη για το τρίτο μέρος της ιστορίας και προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενος. Ο τρόπος που ενσωματώνουν τα νέα κομμάτια της ιστορίας, το βάθος που προσπαθούν να δώσουν στο σύμπαν τους και οι ιδέες που παρουσιάζονται μου κίνησαν την περιέργεια για το τι ακολουθεί.
Δυστυχώς, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν όλες αυτές τις πληροφορίες, να δημιουργήσουν καταιγιστική δράση και αγωνία (πράγμα που προσωπικά θεωρώ ότι κατάφεραν πολύ καλά), αλλά και να ανταποκριθούν στις προσδοκίες του κοινού της πρώτης ταινίας, οι δημιουργοί δημιούργησαν ένα έργο που, ενώ είναι αρτιότατο τεχνικά και καταφέρνει αξιοπρεπώς τον σκοπό του στα πλαίσια μίας τριλογίας, πάσχει από κακές ερμηνείες, βεβιασμένους διαλόγους και μηχανιστική, αν όχι και κάπως παράλογη (ακόμη και για το “Independence Day”) σε σημεία, πλοκή. Την προτείνω όμως ανεπιφύλακτα, ειδικά σε θεατές που απόλαυσαν ως παιδιά ή έφηβοι το πρώτο μέρος της ιστορίας. Δείτε την! Δείτε την στο σινεμά, δείτε την χωρίς να την κρίνετε πολύ αυστηρά και απλά απολαύστε την «εξτραβαγκάντζα» που ένα “Independence Day” υπόσχεται. Θα απογοητευτείτε από κάποια στοιχεία, αλλά θα σας εξιτάρουν κάποια άλλα και βγαίνοντας από την αίθουσα ελπίζω να έχετε το ίδιο αίσθημα «καθαρής διασκέδασης» που βίωσα κι εγώ.
Independence Day: Resurgence, του Roland Emmerich
Είδος: Περιπέτεια, Δράση, Επιστημονική Φαντασία
Διάρκεια: 120'
