Λόγος + Τέχνη

23-01-2132

Αύριο είναι η τελευταία μέρα της ποινής μου. Ελπίζω, όποιος βρει αυτό το γράμμα να καταλάβει πόσο απάνθρωπα είναι τα νέα, καλύτερα μέτρα σωφρονισμού.

Βλέπετε, ο πολιτισμός μας έχει «ανακαλύψει» κάτι χειρότερο από τη θανατική ποινή. Την τιμωρία αυτήν την κρατάνε για σοβαρά κακουργήματα σαν το δικό μου. Σκότωσα αυτόν που σκότωσε την κόρη μου.

Το θυμάμαι σα τώρα. Ήταν μια βροχερή φθινοπωρινή ημέρα. Τον ακολούθησα. Xώθηκε σε ένα γλιστερό, σκοτεινό στενό. Φώναξα δυνατά το όνομα του.

«Εσύ σκότωσες την Ελένη;» Με άκουσε και σταμάτησε. Γύρισε αργά και σταθερα προς το μέρος μου.

«Ναι εγώ. Δε μπορείς να με σκοτώσεις, είμαστε όλοι ήδη νεκροί».

Η ηρεμία του με νευρίασε ακόμη περισσότερο, θέλησα να τον κάνω να υποφέρει. Βλέπετε, με τις νέες τεχνολογίες έχουμε και νέα όπλα. Απλά σκέφτεσαι που θες να παει η σφαίρα και χάρη στη νανοτεχνολογια βρίσκει τον στόχο της. Μπορούσα να τη στείλω όπου ήθελα με απόλυτη ακρίβεια.

Νανοτεχνολογία. Είχαν λυσσάξει να την προωθήσουν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Θα γιάτρευε τον καρκίνο, τη μιζέρια, την ατυχία, τη κακοκαιρία, τα πάντα. Προφανώς και δεν έχει γίνει έτσι. Δε λέω, έγιναν πολλά, αλλά και πάλι… Η ζωή μας είναι το ίδιο μίζερη ή το ίδιο όμορφη όσο ήταν μάλλον η ζωή στο Μεσαίωνα. Ή στον Διαφωτισμό. Ή στο Πλειστόκαινο.

Έτσι και εγώ, εκείνη τη στιγμή ήθελα να τον κάνω να υποφέρει. Του χτύπησα τη δεξιά επιγονατίδα. Έπεσε αμέσως κάτω, σφαδάζοντας από τον πόνο. Αυτό δεν ήταν καλό, θα με έβρισκαν γρήγορα. Η επόμενη σφαίρα βρήκε τη σπονδυλική του στήλη χαμηλά. Ίσα ίσα για να τον αφήσει ανάπηρο, έστω και για λίγο μέχρι να τον φτιάξουν.

Αυτό ήταν το έγκλημά μου και χάρις αυτού, διανύω τις τελευταίες μέρες της ποινής μου.

Κάπου εδώ θα ήθελα να σας πω να με συγχωρέσετε, αν γράφω χωρίς συνοχή, αλλά είμαι βαθύτατα δυστυχισμένος. Αυτός είναι και ο στόχος της ποινής. Να είμαι βαθύτατα δυστυχισμένος σε όλη μου τη ζωή. Να ζήσω μια ζωή χειρότερη από τον δολοφόνο του παιδιού μου. 

Όχι, δεν είμαι φυλακισμένος. Αυτές οι πρακτικές ανήκουν στην ιστορία. Μπορώ να βγαίνω έξω, να συναναστρέφομαι με ανθρώπους κανονικά, να πηγαίνω στη δουλειά. Κανείς δε ξέρει τι έχω κάνει… Αυτό είναι το χειρότερο. Είμαι μόνος.

Απαγορεύεται να το πω, ό,τι λέω παρακολουθείται. Έτσι κουβαλάω το βάρος μέσα μου. Από τη μία χάρηκα που εκδικήθηκα, από την άλλη καταστράφηκε η ζωή μου και δεν έχω πού να το πω.

Η δουλειά μου είναι βαρετή, επίτηδες. Δεν έχω καμία ελπίδα να βρω άλλην ούτε να έχω κάποιον άλλον οικονομικό πόρο. Φυσικά, οι φίλοι μου δεν είναι καλύτεροι. Δε μπορώ να βρω καλύτερους.

Ξέρω, μπερδευτήκατε. Μην ξεχνάτε, ελέγχουν τα πάντα πλέον στην αστυνομία. Έτσι ελέγχουν και τους φίλους που θα κάνω. Τους καλούς και τους παλιούς μου φίλους, τους έδιωξαν από τη ζωή μου. Τη γυναίκα μου; Κι αυτήν το ίδιο. Αυτό ονομάζετα «φιλτράρισμα». Φιλτράρισμα λοιπόν, μέχρι να πεθάνω από φυσικά αίτια. Μέχρι τότε θα ξέρω ότι όλοι οι άνθρωπο που γνωρίζω θα είναι βαρετοί.

Σινεμά πάω μόνος μου. Το ίδιο και για ποτό. Μαγειρεύω μόνος. Βόλτες μόνος. Σχεδόν. Σπανίως βγαίνω με τους «φίλους» μου, αφού βαριέμαι αμέσως και δεν έχω τίποτα να πω. 

Μέχρι που μια μέρα, τη μέρα που φοβόμουν, τη μέρα που περίμενα, ήρθε αυτή και εγκαταστάθηκε στο διπλανό γυάλινο χώρισμα του σπιτιού.

Ήταν ακριβώς όπως την ονειρευόμουν. Δυστυχώς. Όμορφη, εξυπνή. Μελαχρινή. Έξυπνη, όμορφη, μελαχρινή. Βάλτε τα με οποια σειρά θέλετε.

Αυτό, ναι αυτό ήταν και η προτελευταία –και ίσως η χειρότερη- φάση της ποινής μου. Δε σας είπα, αλλα το δωμάτιο όπου μένω είναι διαβολικά σχεδιασμένο. Ο ενας τοίχος είναι στην ουσία διάφανος. Ένα χώρισμα με το διπλανό –άδειο- μέχρι τώρα διαμέρισμα. Σαν δυο σιαμαία διαμερίσματα, ενωμένα εκεί που είναι τα σαλόνια τους. Ήξερα, ότι προς το τέλος της ποινής μου θα γέμιζε. Θα γέμιζε με αυτό που τόσο μου έλειπε. 

Έτσι και έγινε πριν λίγο καιρό. Μπορώ να επικοινωνώ μαζί της μέσω του γυάλινου χωρίσματος. Όχι, δεν επιτρέπεται κανενός είδους σεξουαλική συνεύρεση. Κοινώς, όλη η πρόοδος της ιατρικής παει και εδώ τζάμπα. Στο παρελθόν, στην ηλικία μου δε μπορούσες να κάνεις τίποτα, τώρα μπορώ, αλλα δε μου επιτρέπεται. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο.

Ο μεγάλος πόνος είναι ότι αναγκαστικά επικοινωνούμε. Είναι υπολογισμένο να είμαστε ο ένας για τον άλλον, ο πιο ενδιαφέρων άνθρωπος που γνωρίζουμε. Μοιραία λοιπόν υπάρχει έλξη. Δεν ξέρω, αν μπορείς να την αποκαλέσεις ερωτική, είναι πολύ διεστραμμένη σχέση για να της προσάψεις τέτοιον ωραίο χαρακτηρισμό. Νοιώθω πόνο γιατί είμαστε τόσο κοντά, σχεδόν μαζί. Δε θα μπορέσω ποτέ να την αγγίξω, να τη χαιδέψω, να μοιραστώ το βασανιστήριο της ποινής μου με κάποιον που με καταλαβαίνει. Τελοσπάντων.

Πρίν λίγο έφυγε για να πάει στη δουλειά της. Όταν της είπα καληνύχτα, με ρώτησε αν έχω κάτι. Της είπα ότι όλα είναι μια χαρά. Δε φάνηκε να με πιστέυει, αλλα τουλάχιστον έφυγε πριν προδοθώ.

Ύστερα ξεκίνησα να σας γράφω αγαπητοί μου. Δε θα κοιμηθώ σήμερα. Αν ξέρατε, ποιο είναι το πιο βαρύ κομμάτι της ποινής μου, δε θα κοιμόσασταν ούτε εσείς. Στις μέρες μας, αν το επιθυμείς, ἠ ακόμα χειρότερα αν το θέλει το κράτος, μαθαίνεις ακριβώς ποια θα είναι η μέρα και ώρα του θανάτου σου.

Εγώ θα πεθάνω αύριο στις 9.21 πμ. Ευτυχώς θα δω την ανατολή, μ΄αρέσει η ανατολή.