Γράμμα από το Λονδίνο, για να μην ξεχνιόμαστε
Αγαπητοι/έ μου Αναγνώστες/η (θείε Βρασίδα),
Ο Αλβιόνιος ήλιος μας ετύφλωσε σήμερον, 30 Οκτωβρίου 2013. Φορέσαμε και ματογυάλια μαύρα να φανταστείς! Κατά τα άλλα έχω πολύ δουλειά που δεν κάνω, γιατί τώρα διδάσκω φιλοσοφία και είμαι στο σημείο καμπή, πως να παρουσιάσω την Πυθαγόρεια εντολή: “Abstain from beans”. Μόλις τελείωσα και το άρθρο μου, που θα δημοσιευτεί σε συλλογικό τόμο για την σημερινή κατάσταση της τέχνης.
Να τρέξεις στο περίπτερο να πάρεις έναν, γιατί θα εξαντληθούν, δίνει δώρο κοκαλάκι (νυχτερίδας), ή το τσιμπούκι του Φουκώ, διαλέγεις. Θα το αναγνωρίσεις αμέσως στα μανταλάκια, έχει εξώφυλλο τον Πικάσο με ολόσωμο μπανιερό στην Ασπροβάλτα.
Η Κυριακή μου είχε πυρετό. 37.6. Βήχω και λίγο. Ο καιρός είναι περιέργως ευχάριστος και δεν… βρέχει. Πάντως εγώ κατάφερα να κρυώσω. Προχθές πέρασα από το αγαπημένο σου γιαπωνέζικο ζαχαροπλαστείο δίπλα στην Royal Academy http://www.kitchoan.com/.
Εκείνο ντε, με τα γευστικά κάστανα τυλιγμένα σε μασημένη φασολόμαζα. Σε θυμήθηκα, κλαίγοντας τα λεφτά μου στο ταμείο. Το γκοφρετίνι από ξύγκι ούρου με επικάλυψη σαχλιασμένου μάγκο, και τριπλή γέμιση φασουλόπαστας ως υγρή έκπληξη στη μέση, είναι αξεπέραστο.
Και το αγαπημένο σου κάστανο βεβαίως. Να τα φέρετε και στην Ελλάδα, να μη χάσει η πόλη μας αυτή την απόλαυση. Φαντάσου να έρθουν αυτοί οι Γιαπωνέζοι και να ανοίξουν μαγαζάκι δίπλα στην Λωξάντρα ή τον Τερκενλή ή τον Χατζηφωτίου (προφέρεται “χα τζη φο τιου’). «Οι Θεσσαλονικείς ανακαλύπτουν την μαγεία των γεύσεων της άπω Ανατολής, το Αχαροπλαστείο!».
Προτείνω να δοκιμάσετε τις ειδικά σχεδιασμένες για το ελληνικό κοινό συνταγές (φιούζιον σιχασέ στα γαλλικά), όπως μπακλαβά με σόγια και ψιλοκομμένο φασόλι, ρυζόγαλο με γάλα φασιόλου, ραβανί με φασουλοσιρόπι, και πάστα μαυρομάτα (ναι, σωστά μαντέψατε, με το ομώνυμο κακοποιημένο φασόλι), την γιαπωνέζικη εκδοχή του μπλακ φόρεστ (φανταστείτε δάσος από φασολιές). Τιμές προσιτές. Γεύση πρωτόγνωρη. Αηδία εγγυημένη! (Κάτι ήξερε ο Πυθαγόρας φαίνεται, ενώ ο σύγχρονος Γιαπωνέζος μάλλον μπερδεμένος μου φαίνεται…).
Στη συνέχεια οι γνωστοί επιχειρηματίες της πόλης μας, Φορτνουμάς και Μασονίδης, θα εγκαινιάσουν τη νέα τους αλυσίδα μπακάλικων πολυτελείας. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τον προχτυπημένο φραπέ τους, με την μουτσούνα του τέως (Φραπές Κοκός), και τα σοκολατάκια με το χαμόγελο της Φρειδερίκης. Στα ράφια τους θα βρείτε μεγάλη ποικιλία εκλεκτών εδεσμάτων, όπως κονσέρβες πολυτελείας με ιμάμ μπαϊλντί (που ονομάζεται πια «δημοτικός σύμβουλος φατιγκέ»), και υπέροχες συσκευασίες ντολμαδακίων («Κόμη της Βερενίκης»). Αν βρείτε τίποτα που δεν περιμένατε μέσα, να το κάνετε φυλαχτό, ανήκει κατά πάσα πιθανότητα σε μέλος της βασιλικής μας οικογενείας (Σας αγαπούμε και Σας περιμένωμε), και αν είναι ξανθό και αιθέριο το εύρημα, θα είναι ασφαλώς της Μαρί-Σανδάλ.
Είναι καιρός πια να αποκτήσουμε και εμείς αγγλοσαξονικές συνήθειες, όπως η επίδοση στον σχηματισμό τακτικών ουρών στις στάσεις των λεωφορείων και μπροστά στα ΑΤΜ στην τράπεζα (πάει πια ο καιρός που η ευσεβής γιαγιά άναβε κερί μπροστά στο μηχάνημα την ημέρα της Αναλήψεως.) Στο εξής θα είμαστε περήφανοι που… «ουροποιούμε άνευ μαλακίας».
Ο άγγλος επισκέπτης δεν θα μπερδεύει πια το Σπίτι του Λαού με το κοινοβούλιο. Ούτε θα καταδίδει του κατοίκους των Καμένων Βούρλων ως πυρομανείς. Γιατί επιμένουμε στις κακόηχες και περίπλοκες ονομασίες; Η Βούλα μπορεί να μετονομαστεί σε Spot και το Κολωνάκι σε Little Column. Και γιατί όχι, το ρέμα του Foot Washer (Ποδονίφτης), το Gandpa’s Friend (Φιλοπάππου), SilkMaker’s (Μεταξουργείο), Nice View (Καλλιθέα), Holdall (Παγκράτι), Licker (Γλυφάδα), Sun City (Ηλιούπολη) και, σε μια νότα πολυπολιτισμικότητας, το Μπραχάμι καλό θα ήταν να γίνει Βραχμάνοι.
Αυτά αποφάσισε ο σύλλογος μας δια την αγγλοποίηση των ελλήνων ιθαγενών και απάχηδων.
Τα πολλά λόγια είναι πτώχεια και από τέτοια έχουμε να φάνε και οι όρνιθες.
Και μένα που (δεν) με βλέπεις, μη νομίζεις, μ' έπιασε ο μήνας, και ενώ πρέπει να συγγράψω άλλο ένα αστείο μεν, ενημερωτικό δε άρθρον δια το βλογκ Αρτκόρ, αβγοκόβω πράσα και σέλινα. Όπως δε, εδίδαξα πριν χρόνια και στον Αμερικανό φίλο μου Φιλόσοφο Κέλσο, “and then we egg-cut, you know, as much lemon as you like, you try its sour, and then towards the thokoun”, “you don't want your mouri to sour permanently, do you now?”
Δίνουμε τα φώτα βλέπεις, αγαπητή μου, δεν χτίσαμε μόνο Παρθενώνας, ελαιώνας κτλ., ξέρουμε και από λάδι ελαίας, και διατροφήν μεσογειακήν, από τότε που οι έλληνες κόαζαν γύρω από την λίμνη. Τι άλλο έκανα; ά, χοιρινό με λαχανικά, κι αυτό eggcut, και πρασόρυζο και σπανακόρυζο, τα περίφημα πιάτα που δίδαξα ως leaksrice και spinachrice (λεάκριψε και σπιναψήριψε στα αρχαία ελληνικά). Αύριο τι να μαγειρέψω;
Λοιπόν, να μην παραλείψω. Χαριτωμένο συμβάν στο Αγγλικό ταχυδρομείο:
– Τhis goes to Greece. (Aristotle University of Thessaloniki συγκεκριμένα)
– Yes, but what's the address?
-All this is the Address: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 541 24, Ελλάς, Greece, Younanistan, Pswrokwstaina.
-Yes, but what is the street?
-They know the building, it's the University, we don't use the street for that,
-Yes, but what's the number, there must be a number!
-There's no number kyra mou, postman knows. he hits twice. Always!
-Fine by me, I don't guarantee anything though.
-Pou na mh swseis kai gkaranthseis, val th stampa exoume kai douleies!
Αυτά τα βάσανα του μετανάστη. Θα τα βροντήξω όλα και θα πάω να κάνω πρωταθλητισμό, δεν με πήραν πια και τα χρόνια, κι από ευλυγισία άλλο τίποτα, εδώ πατάω αλλού βρίσκομαι. Θα βρω και το email της Σού Λί να μου στείλουν και αναβολικά, να δω τι θα γίνει με την ερωτική μου ζωή, έχω πολλά θέματα, θα δω.
Φιλιά σας στέλνω
μαραμένος Κωνσταντίνος (που πήγε η δροσιά που είχα το 81, δεν ξέρω).
