Glass, του M. Night Shyamalan
Ο πρόλογος της ταινίας γίνεται με τον Dunn, που έχει χρίσει εαυτόν προστάτη της δικαιοσύνης, να καταδιώκει τον Crumb. Οι δυο τους θα συλληφθούν και θα βρεθούν έγκλειστοι σε ψυχιατρική κλινική, όπου θα συναντήσουν τον Elijah. Αιτία του εγκλεισμού τουςοι ισχυρές τάσεις μεγαλοϊδεατισμού, που προκύπτουν λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, σύμφωνα με τη γνωμάτευση της ψυχιάτρου Ellie Staple (Sarah Paulson), η οποία ειδικεύεται σε περιπτώσεις ασθενών που εκδηλώνουν παραληρηματικές ιδέες μεγαλείου και έχει αναλάβει την επίβλεψή τους.
Μέσα στους ασφυκτικούς, αποστειρωμένους και ψυχρούς τοίχους της κλινικής, ο σκιώδης Elijah, δηλαδή ο Mr. Glass, θα γίνει ο συνδετικός κρίκος που εξυφαίνει ένα σχέδιο που αφορά τον ίδιο, τον Dunn και τον Crumb. Ακριβώς όπως το σχέδιό του αποτελεί μία υπόσχεση προσωπικής αναγνώρισης, έτσι και ολόκληρη η ταινία γίνεται μια διαρκής υπόσχεση.
Υπονοεί την έκρηξη της δράσης, με τον ίδιο τρόπο που υπονοεί τη βία, αλλά τελικά ίσως να αρκείται σε μία μέτρια και υποτονική περιπέτεια και στον έντονα αναλυτικό και επεξηγηματικό αφηγηματικό της χαρακτήρα. Εμμένει τις περισσότερες φορές στο να ακολουθεί τα χνάρια των δύο προηγούμενων ταινιών αντί να χαράσσει τη δική της πορεία.
Παράλληλα, ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει μία επιστημονική και όσο γίνεται ρεαλιστική βάση για την ανάπτυξη του σεναρίου και της πλοκής, ο Shyamalan φαίνεται να διαχειρίζεται τους πρωταγωνιστές της ταινίας του κάπως αδέξια, χωρίς τη φροντίδα και την προσοχή που χρειάζονται για να αναπτυχθούν και να φανερωθεί πλήρως το εύρος της ταλαιπωρημένης προσωπικότητάς τους.
Στην ταινία αναδεικνύεται δίχως αμφιβολία η εκφραστική και κινησιολογική δεινότητα του James McAvoy, ο οποίος ενσαρκώνει για ακόμη μία φορά μετά το “Split” έντεχνα τις προσωπικότητες που φωλιάζουν μέσα του, με το “The Beast” (Κτήνος) να πρωτοστατεί.
Το “Glass” αποτελεί ένα φιλόδοξο εγχείρημα, το οποίο σίγουρα έχει τις αστοχίες του, αλλά εξακολουθεί να διατηρεί το ενδιαφέρον και το κύρος του. Η ταινία, γενικά, προσπαθεί να φανεί αντάξια των προσδοκιών, αλλά και του συνολικού μύθου που ο σκηνοθέτης της έχει πλάσει, γεγονός που επιτυγχάνεται στο πρώτο μισό της, αλλά όχι στη συνέχεια. Χαρακτηριστικό είναι το κλείσιμο της ταινίας, στο οποίο ο Shyamalan επιλέγει να βάλει κόμμα, αντί για τελεία, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μία νέα υπόσχεση.
Glass, του M. Night Shyamalan
Είδος: Θρίλερ
Διάρκεια: 129’
