Auditorium

Ντεμπούτο άλμπουμ από τη Σοφία Σαρρή. Κυκλοφόρησε από την Inner Ear, η οποία -πέραν των Indie επιλογών της- έχει και εκείνες τις κυκλοφορίες, για τους ιδιαίτερους σπαστικούς τύπους με τα γυαλιά που ενοχλούνται με όλα, και την ευχαριστούμε για αυτό. Το κράμα της contemporary/experimental pop δεν είναι κάτι πρωτοποριακό, όμως είναι τέτοια η μουσική που όποια και να είναι η κατάσταση θα καταλήξει σε κάτι μοναδικό και με ταυτότητα. Και γι' αυτό θέλει γνώση και πολλή προσπάθεια, φαντασία και υψηλή αισθητική. Το Euphoria δεν υστερεί σε τίποτα από όλα αυτά. Δίσκος ευαίσθητος, μυστήριος και πειραματικός όσο πρέπει, για να μπορούν να τον ακούσουν και να τον εκτιμήσουν όλοι για αυτό που είναι.

Ξεκινώντας ο δίσκος, σε βάζει απευθείας στον κόσμο της ευφορίας με το “Kira Kitana” (Κομμάτι αρχικά των Night on Earth). H αισθητική της Bjorg και της Anneke δένουν έξυπνα και συνεχίζουν να ξετυλίγονται μέσα από τη γλυκύτητα και την προοδευτικότητα του δίσκου. Ο δίσκος προχωράει πιο βαθιά στο εσωτερικό του με το “Still Universe”. Η ανατριχιαστική θλιμμένη εισαγωγή του κομματιού με ώθησε να το κατατάξω άμεσα στα καλύτερα και ευφυέστερα κομμάτια του δίσκου, με την προοδευτικότητά του να οδηγεί το κομμάτι σε πιο μεταβατικά στάδια, που παρασέρνουν και την αίσθηση στην προσωπική του πορεία. Στη λίστα με τα αγαπημένα, προστίθεται το “Biomechanoid” ως εισαγωγική πειραματική ατμόσφαιρα για το βιομηχανικό “The Moon”, το “Fire” που ακούμπησε και λίγο Ulver και βέβαια το «Ο Λύκος», με την ευαισθησία του παραμυθιού ενός μικρού παιδιού να κλείνει τον δίσκο λέγοντας «Τέλος».

Ο δίσκος αποτελεί σπανιότητα για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμα και της έντεχνης και πειραματικής σκηνής, δεν κάνει κοιλιά και δεν μπορεί να γίνει κουραστικός. Μιλάει σε πολλές σκηνές και μέσο του είναι η ποιότητά του, όχι η τάση να διαφέρει ή να εκπλήσσει. Τίμιος και χωρίς δήθεν εναλλακτικούς κομπλεξισμούς, εκφράζεται με δυναμισμό και σιγουριά. Προσωπικά, το βινυλιάκι θα το τσιμπήσω χωρίς δεύτερη σκέψη.