Βιβλιοθήκη

Πριν από δέκα χρόνια, τέσσερις φίλοι δίνουν μια υπόσχεση: να προσπαθήσουν όσο μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να χτυπήσουν τον καπιταλισμό. Πιστοί στο ραντεβού που έδωσαν τότε, συναντιούνται και διαπιστώνουν πως κανείς τους δεν κατάφερε να τηρήσει αυτή την υπόσχεση, εκτός από έναν. Τι θα συμβεί όμως, όταν εξαιτίας του, ο κόσμος αρχίσει να αλλάζει προς το χειρότερο; Τι θα συμβεί όταν το Ε.Μ.Ο., (emotions most oneiric), η android application που δημιούργησε και έχει τη δυνατότητα να «διαβάζει» τα συναισθήματα των ανθρώπων και να τους κάνει να νιώθουν όλα όσα τους λείπουν, αρχίζει να εισβάλει όλο και πιο βαθιά στον ψυχισμό τους;

Το μυθιστόρημα Ε.Μ.Ο., του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη, παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο μια δυστοπική κοινωνία, ένα τεχνολογικό θρίλερ, που μπορεί πολύ σύντομα να γίνει αληθινά.

Παρουσιάζει την πορεία της ανθρωπότητας που παραδίνεται και «ανοίγει» την καρδιά και το μυαλό της σε κάτι που γνωρίζει εξαρχής ότι είναι ψεύτικο· της ανθρωπότητας που εθίζεται όλο και πιο πολύ και βουλιάζει σε μια ρουφήχτρα πλασματικών συναισθημάτων.

Με ιδιαίτερες συγγραφικές τεχνικές, δημιουργεί ζωντανές εικόνες, περιγράφει σκηνές που εκτυλίσσονται παράλληλα και δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση πως παρακολουθεί μια καλογυρισμένη ταινία με την αγωνία να κορυφώνεται συνεχώς. Ο Τοτονίδης μας δείχνει πόσο εύκολο είναι να διαφθαρεί κάποιος από την εξουσία και το χρήμα και πόσο δύσκολο είναι να βρει τη δύναμη να αντισταθεί· πόσο επώδυνο είναι να αφήσει πίσω του το παρελθόν και να κάνει τα πράγματα σωστά. Με δυνατούς συμβολισμούς και μεταφορές στέλνει ηχηρά μηνύματα και δείχνει την πραγματική σημασία της φράσης «θέλω να αλλάξω τον κόσμο». Άραγε θα το καταφέρει; Τι ρόλο θα παίξει σε αυτό ο Δούρρειος Ίππος και ο αόρατος μανδύας του Χάρι Πότερ;

Ένα βιβλίο ρεαλιστικά δυστοπικό, ένα μυθιστόρημα που μας δείχνει πως η ζωή κάνει κύκλους και η ιστορία επαναλαμβάνεται, και θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, καθώς, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας, «η ζωή, αυτή η δύστροπος σκηνοθέτης, ήταν πλέον έτοιμη να ανεβάσει την παράστασή της. Χωρίς διάβασμα του έργου από όλους τους ηθοποιούς, χωρίς πρόβα τζενεράλε, χωρίς τον ήχο του τρίτου κουδουνιού. Ήταν μία διαφορετική παράσταση. Πρεμιέρα και φινάλε ταυτόχρονα».