Auditorium

Το σημερινό χρεοκοπημένο και πτωχευμένο Ντιτρόιτ της Πολιτείας του Μίσιγκαν των ΗΠΑ δεν θυμίζει σε τίποτα την προηγμένη και μεταβιομηχανική αστική πόλη του 1980. Μία πόλη, που αν ανατρέξεις στο ιστορικό της, θα ανακαλύψεις πως η παγκόσμια μουσική βιομηχανία της οφείλει πάρα πολλά, μιας και είναι η γενέτειρα καλλιτεχνών όπως οι Alice Cooper, Iggy Pop, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Stevie Wonder, Madonna, The White Stripes, J Dilla, Shigeto κλπ. (η λίστα δεν έχει τελειωμό). Υπήρξε όμως και η γενέτειρα του ρεύματος της techno ή αλλιώς Detroit Techno, αφού η πόλη έδωσε το όνομά της στο ηλεκτρονικό μουσικό κίνημα.

Η χρήση αναλογικών synthesizer, drum machines αλλά και ηλεκτρονικών-μηχανικών ήχων – κυριολεκτικά παρμένων από τα εργοστάσια και τις βιομηχανίες, που άνθιζαν τότε στο Ντιτρόιτ – χαρακτηρίζουνε τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή. Μέσω της ρομποτικής που έπαιρνε τα σκύπτρα -παράλληλα και τις δουλειές των ανθρώπων- στις βιομηχανίες, επήλθε και ο επαναπροσδιορισμός της χρήσης της τεχνολογίας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ήχου μοναδικού και πειραματικού, τον ήχο της Detroit Techno μουσικής.

Η γέννηση της techno οφείλεται στη δημιουργική έμπνευση τριών παιδικών φίλων: Juan Atkins ή αλλιώς γνωστός και ως Godfather of Techno, Derrick May ή αλλιώς Innovator και Kevin Saunderson ή Elevator. Και οι τρεις μαζί αποτέλεσαν τους The Belleville Three, μια παρέα που ξεκίνησε σε ένα υπόγειο να δημιουργεί μουσικά κομμάτια και κατέληξε να θεμελιώνει ένα νέο afro-φουτουριστικό μουσικό ρεύμα και κίνημα που γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.

Με επιρροές από τη Chicago House σκηνή και τους θρυλικούς Ryon Hardy και Frankie Knuckles, το τρίο άρχισε να ασχολείται με την παραγωγή ενός μίγματος dance μουσικής και μηχανικών ήχων, οι οποίοι αντικατοπτρίζανε το μεταβιομηχανικό Ντιτρόιτ και μία επικρατούσα ψύχωση για το μέλλον της τεχνολογίας.

Σκοπός τους υπήρξε η παρουσίαση μίας κοινωνίας μεταλλαγμένης, και όραμά τους η απαλειφή των στερεοτύπων της εποχής περί φυλετικών διακρίσεων και μαζικών κατηγοριοποιήσεων των ανθρώπων σε μαύρους και λευκούς.

Συνεργαστήκανε με μία πληθώρα πρωτοπόρων μουσικών παραγωγών, με τους οποίους μοιράζονταν εξοπλισμό και χώρους, ενώ βοηθούσαν ο ένας τον άλλον με διάφορα project. Και οι τρεις δημιουργήσανε, ο καθένας ξεχωριστά, το δικό τους μουσικό label (Atkins-Metroplex, Saunderson-KMS, May-Transmat), ενώ ηχογραφούσανε μουσική, χρησιμοποιώντας διάφορα monikers.

Ναός της techno σκηνής και ορόσημο της underground κουλτούρας υπήρξε το θρυλικό club που έφερε το όνομα The Music Institute και ιδιοκτήτες του ήτανε οι Chez Damier, Alton Miller και George Baker. Ένα club που θύμιζε κάτι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν τα dance parties καταφέρνανε να ενώσουνε κόσμο με διαφορετικό κοινωνικό status, background και εθνικότητα, με τέτοιο τρόπο που οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση σίγουρα θα ζήλευε.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και ενώ η ηλεκτρονική σκηνή ήταν στο αποκορύφωμά της, η techno κατάφερε να γίνει αναγνωρίσιμο και ολοκληρωμένο είδος μουσικής, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του second wave, δηλαδή μία δεύτερη γενιά μουσικών παραγωγών.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Detroit Techno έγινε ακόμα πιο industrial και ψυχρή, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι techno μουσικοί παραγωγοί πειραματίστηκαν με πιο ambient στοιχεία. Παράδειγμα αποτελεί η δουλειά του μέγιστου κυρίου Hawtin ως Plastikman.

Το second wave φέρνει στην επιφάνεια κορυφαία μουσικά labels, όπως τα Underground Resistance και +8. Και τα δύο μιξάρανε electro, UK synth-pop και industrial ήχους με την +8 (δισκογραφική του Richie Hawtin και John Acquaviva) να εξελίσσει τη hardcore βιομηχανική techno μουσική σε πιο minimal και progressive.