«Όποιος επιλέγει το κοινωνικό έργο ως επάγγελμα στην ουσία αφιερώνει τη ζωή του σε αυτό που ορίζω ως «λατρεία του μηδενός»… στα ελαττώματα, στις ελλείψεις, στις αποτυχίες. Στην αθλιότητα, στα βίτσια και το κακό. Στους ηθικά, πνευματικά, νοητικά και ψυχολογικά κατώτερους. Αν κάποιος όντως κινητοποιούνταν από αγάπη για αξίες, από επιθυμία να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο, δεν θα ξεκίναγε από τις παραγκουπόλεις και του υπανθρώπους τους [….]» Ayn Rant
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Στην κρύπτη των Καπουτσίνων βρίσκεται θαμμένος ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο προτελευταίος των Αμβούργων. Μαζί του είναι θαμμένη και η Μοναρχία, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.
«Σημασία έχει πως τώρα που μου χρειάζονται οι λέξεις, χωρίς υπεκφυγές και καλολογίες […] είναι εδώ. Όταν η ζωή εφορμά, η λογοτεχνία σωπαίνει. Ας κλείσει επιτέλους το στόμα της, να δούμε τι έχουν να πουν οι λέξεις όταν μένουν μόνες τους. Τι έχουν να πουν όταν έχουν απέναντί τους έναν άνθρωπο που νοσεί και πάσχει. Αν έχουν τα κότσια να παρηγορήσουν. Κι αν έχουν τη δύναμη να πουν τα πράγματα με το όνομά τους». Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου «Καλά και σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) και το παραθέτω ως εισαγωγή στη συνέντευξη που τόσο ευγενικά μου παραχώρησε, γιατί το διάβασα τόσες φορές που ίσως το έχω απομνημονεύσει και γιατί οι δικές μου σκέψεις για ένα βιβλίο «κατάθεση ψυχής» είναι περιττές…
Η βιβλιοφιλική ομάδα του Artcore Magazine φροντίζει για να έχετε έναν όμορφο χειμώνα. Και με το επίθετο «όμορφο» εννοούμε φυσικά «γεμάτο από εξαιρετικά βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν ή πρόκειται να κυκλοφορήσουν». Ορίστε λοιπόν το πρώτο μέρος ενός ενημερωτικού οδηγού για την βιβλιοθήκη σας και μόνο!
Ο Ίρβιν Γιάλομ στο «Ο Κήπος του Επίκουρου: Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου» αναφέρεται στο Αφυπνιστικό Γεγονός που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο και το οποίο θα πυροδοτήσει τις δυνάμεις εκείνες που υπάρχουν μέσα του και που θα τον οδηγήσουν στο να πάρει τη ζωή αλλιώς. Ένα τέτοιο Γεγονός μπορεί να είναι ένας θάνατος, μια ασθένεια, στην περίπτωση του βιβλίου του Μερσιέ είναι μια παράξενη συνάντηση του ήρωα με μια γυναίκα. Το «Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα» έκανα αρκετό καιρό να το τελειώσω και παράλληλα διάβαζα κι άλλα πράγματα, μόνο και μόνο γιατί στις σελίδες του επιστρέφεις ξανά και ξανά, διαβάζοντας δύο και τρεις φορές ολόκληρες σελίδες. Σε κάποια σημεία αγκομάχησα αλλά ξέρω πως δεν έφταιγε το βιβλίο αλλά εγώ που εκείνη την ώρα δεν είχα την πραγματική διάθεση να σκεφτώ την ουσία της σκέψης που αποτυπωνόταν μεν στα μάτια μου όχι όμως και στο μυαλό μου.
Αυτό το βιβλίο εξιστορεί τον θρύλο ενός ανθρώπου. Τον θρύλο που έγινε μύθος. Και αφήνει τον αναγνώστη με μια πικρή γεύση στο στόμα για την κατασκευή των θρύλων. Για την πραγματική διάσταση των γεγονότων και της ίδιας της ιστορίας. Για τα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και στην πραγματικότητα.
«Αχ, Χριστέ μου, είμαι νευρωτικός…» Το είπε ψιθυριστά κι έπειτα χαμογέλασε, αναγνωρίζοντας πόσο ανελέητος ήταν με τον εαυτό του. Γιατί η στάση του δεν είχε να κάνει με νεύρωση, αλλά με ένα τρομακτικό κράμα ντροπαλότητας και ανασφαλειών που συσσωρεύονταν επί σαράντα εφτά χρόνια.
Έχω καταλήξει σε δύο επίπονα συμπεράσματα για τους Έλληνες αναγνώστες. Το πρώτο είναι ότι δεν διαβάζουν πολύ και το δεύτερο ότι δε διαβάζουν κωμικά βιβλία.
Ήρθα λοιπόν να πάρω συνέντευξη από τον Craig Walzer, τον ιδιοκτήτη «ενός από τα ωραιότερα βιβλιοπωλεία του κόσμου» με «πολύ ωραία ατμόσφαιρα»–όπως άκουσα ένα ζευγάρι τουριστών να αναφέρει την ώρα που προσπαθούσα να πείσω τα πόδια μου να ξεκουνηθούν, γιατί θα έχανα την πτήση μου. Παρόλ’ αυτά δεν ξεκουνιόμουν με τη σκέψη ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που αντικρύζω το Atlantis Books, αφού στις 20 Οκτωβρίου του 2015 μπορεί να κλείσει έναντι του ποσού του ενός εκατομμυρίου ευρώ.