Η 6η Biennale της Θεσσαλονίκης που διεξάγεται μέχρι και τις αρχές του 2018 παρουσιάζει έργα τέχνης σε πολλούς σημαντικούς, ιστορικούς χώρους της πόλης, αποτελώντας μία οργάνωση σφιχτά δεμένη με τον καλλιτεχνικό ιστό της Θεσσαλονίκης. Μεταξύ αυτών των χώρων είναι το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο λιμάνι, η Αγιορείτικη Εστία, το Αλατζά Ιμαρέτ και το ινστιτούτο Goethe της Θεσσαλονίκης, χώροι που διαχρονικά αποδεικνύουν τη κοντινή σχέση που έχουν με το κοινό και τους δημιουργούς.
Beaux Arts
Ό,τι και να ειπωθεί για τον Marcel Duchamp είναι λίγο, καθώς πρόκειται για έναν καλλιτέχνη με πρωτοποριακό έργο που καθόρισε όχι μόνο τη μοντέρνα προπολεμική περίοδο αλλά και τη μεταμοντέρνα σύγχρονη τέχνη. Οι περισσότεροι είναι εξοικειωμένοι με τα “readymades” του, έργα που βασίζονταν σε απλά καθημερινά αντικείμενα και εκτίθονταν στο πλαίσιο της ντανταϊστικής δράσης του. Εκτός από αυτά, όμως, υπάρχει ακόμη μία τεράστια δουλειά που εκτείνεται σε πολλούς τομείς της τέχνης και προσφέρει στον θεατή πληθώρα ερεθισμάτων, κυρίως εγκεφαλικών.
Οκτώβριος του 2017 και η Θεσσαλονίκη κινείται στους ρυθμούς δύο σημαντικότατων εκδηλώσεων που έχουν εδραιωθεί στο καλλιτεχνικό προσκήνιο της πόλης. Πρόκειται για την 6η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης και τα 52α Δημήτρια, θεσμοί που προβάλλουν την εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή ενώ παράλληλα αποτελούν και πόλο έλξης για δημιουργούς από το εξωτερικό.
Ο Rembradt είναι μία από τις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία της τέχνης. Τα έργα του συνεχίζουν να εκπλήσσουν τους θεατές και να προβληματίζουν τους ειδικούς. Ειδικότερα, οι πολυάριθμες αυτοπροσωπογραφίες του συνιστούν το μεγαλύτερο μυστήριο της δουλειάς του σε βαθμό και επιρροή ανάλογη με της «Τζιοκόντας» του Leonardo Da Vinci.
Ο Δήμος Συκεών φιλοξενεί στο Μουσείο Προσφύγων την έκθεση φοιτητών του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών με τίτλο «Από τον Καμύ στον Σαρτρ». Η εικαστική έκθεση παρουσιάζει έργα τελειόφοιτων σπουδαστών της σχολής, που προέκυψαν μέσα από τον δημιουργικό διάλογο με τα έργα «Κεκλεισμένων των Θυρών» του Sartre και «Ο ξένος» του Camus, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή της σχολής Χ. Σαββόπουλου. Η έκθεση αναδεικνύει τη βαθιά σχέση που συνδέει την τέχνη και τη φιλοσοφία.
Ο Caspar David Friedrich είναι ο ζωγράφος που χαρακτήρισε όσο λίγοι τον γερμανικό κλάδο του Ρομαντισμού, το κίνημα που κυριάρχησε από τα τέλη του 18ου μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα στις γερμανόφωνες χώρες. Το κίνημα που γέννησε μουσικούς όπως τον Wagner, τον Schubert, τον Liszt και τον Brahms αλλά και φιλοσόφους/λογοτέχνες όπως τον Goethe, τον Hegel και τον Heine, δημιουργώντας τις βάσεις για την πολιτιστική αναγέννηση και ενοποίηση της Γερμανίας, μακριά από τον διασπασμένο φεουδαρχισμό των προηγούμενων αιώνων στην ιστορία της. Εντούτοις, πέρα από τη γοητεία που άσκησε αρχικά, ο Ρομαντισμός δέχτηκε στη συνέχεια κριτική για τον εθνικισμό από τον οποίο διαπνέεται και καλλιεργεί. Με παρόμοιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί και η πορεία του Caspar David Friedrich στον κόσμο της τέχνης.
Το ″The Nightmare″ είναι το γνωστότερο έργο του Henry Fuseli (το κανονικό του όνομα ήταν Johann Heinrich Füssli). Κυκλοφόρησε ευρέως ως χαρακτικό αντίγραφο. Εικονίζει μια γυναίκα που κοιμάται, ενώ ταυτόχρονα συμβολίζει την έννοια του εφιαλτικού ύπνου. Στο στήθος της κάθεται ένας δαίμονας, ενώ το κεφάλι ενός αλόγου προβάλλει μέσα από τις κουρτίνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρομαντικού κινήματος, ο πίνακας επηρέασε πολλούς λογοτέχνες όπως την Mary Shelley και τον Edgar Allan Poe.
Ο Μάριος Πράσινος είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, με πορεία και έργο στην avant-garde σκηνή της Γαλλίας που είναι αξιοζήλευτα και παρουσιάζουν έντονο εικαστικό ενδιαφέρον. Είναι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν έγινε ευρύτερα γνωστός στους κύκλους της Ελλάδας, όπως οι εγχώριοι δημιουργοί ή άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες του εξωτερικού που έγιναν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούσε σε ικανότητες και εικαστική σκέψη.
Ο David Hockney είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Βρετανούς εικαστικούς του 20ού αιώνα και από τους διασημότερους εν ζωή ζωγράφους, ηγετική φυσιογνωμία της Pop Art από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα. Παρότι οι περισσότεροι γνωρίζουν κυρίως το ζωγραφικό έργο του, είναι επίσης ικανότατος χαράκτης, φωτογράφος, σκηνογράφος αλλά και σχεδιαστής, ιδιότητα στην οποία επικεντρώνεται το παρόν αφιέρωμα.