A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds
Auditorium
Ηχογραφήσεις, παραγωγές, δισκογραφικές εταιρίες, studio albums, νέες κυκλοφορίες, live shows, βιογραφίες καλλιτεχνών. Με δύο λόγια, Μουσική Βιομηχανία.
31-10-1963: Στο νούμερο 1 των Βρετανικών charts, ανεβαίνει το συγκρότημα των Gerry And The Pacemakers, από το Liverpool. Η επιτυχία αυτή θέτει ένα ρεκόρ για την εποχή και τη μουσική ιστορία, καθώς το συγκρότημα ενώ έχει κυκλοφορήσει μόλις 3 τραγούδια σε single, τα βλέπει να κατακτούν το ένα μετά το άλλο την κορυφή των charts!
Το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί σχεδόν πάντα συνειρμικά και λοξοδρομικά. Έτσι αν αυτό το άρθρο οφείλει την ύπαρξή του κάπου, την οφείλει σίγουρα σ’ αυτήν την εγγενή συνήθειά μας (δυσπροσαρμοστικότητα μάλλον) να υπεραναλύουμε, να ανασυνθέτουμε και να συνδέουμε θέματα τελείως ανόμοια μεταξύ τους. Συνηθίζω λοιπόν, στις διάφορες ασχολίες μου, να έχω κάποια μουσική στο χώρο, ανεξαρτήτως αν είμαι προσηλωμένος σ’ αυτήν ή όχι (αρκετά κουλτουριάρικο). Οπότε, όλα ξεκίνησαν από το τραγούδι των Doors “Five to One”, επίλογο στον πιο μελωδικό τους για μένα δίσκο, το “Waiting for the Sun” του 1968. Κι αυτή η μικρή-μικρή κι ασήμαντη θρυαλλίδα εκκίνησε εντός μου έναν καταρράκτη σκέψεων που θα ήθελα να μοιραστώ ώστε να απαλύνω κάπως το υπαρξιακό άγχος.
Αν στην ιστορία της Rock υπήρξε ποτέ στιγμή στην οποία η μουσική και οι στίχοι που τη συνοδεύουν συναντιούνται ολοκληρωτικά με τα φιλοσοφικά ερωτήματα και τις αγωνίες που ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει και να κατευνάσει, τότε η στιγμή αυτή είναι το “The Dark Side of the Moon”. Μια φιλοσοφική διάλεξη σχεδόν 43 λεπτών που αναμοχλεύει τον θάνατο, την ψυχική ασθένεια, την ματαιότητα, τον άκρατο καταναλωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας, την απληστία, την εγγενή ανθρώπινη ροπή προς την αντιπαράθεση και τον πόλεμο…
Οι Turbowolf είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ένα τυχαίο άκουσμα αρκεί για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον σου (όπως η περίπτωση των The Wytches, λίγα χρόνια πριν). Τους ακούς ευχάριστα καθώς αναζητάς νέα μουσικά «ευρήματα» στα ράφια του δισκάδικου, με τον ήχο του κουαρτέτου από το Bristol να αποτυπώνεται με περισσή ευκολία στο υποσυνείδητό σου.
Κάτω από χρυσές δέσμες φωτός, ανάμεσα από λεπτές μπλε γραμμές που δεν διαθλώνται, περιτριγυρισμένη από επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα, μπροστά σε θάλασσα, πίσω από στατικές εικόνες τηλεόρασης, πίσω από τηλεφωνικές γραμμές, μέσα από το ιριδίζον φως οπαλίου, πίσω από φακούς, μέσα από οθόνες. Από όποιο πρίσμα και αν σε κοίταξα, το σύμπαν μέσα σου δεν σταμάτησε να ξεχύνεται, να περικλείει τα πάντα σε μια αίθουσα μικρή, και να στέκεται απέναντι μου.
Ξημέρωσε η μέρα και το βράδυ της φύσηξε έτσι που ανάγκασε τα άστρα να ψελλίσουν «ω γλυκύ μου έαρ».
To Release Radar είναι ένας καλός φιλαράκος – για την ακρίβεια είναι ένας αλγόριθμος που έρχεται κάθε φορά ανανεωμένος, δυνατός, ακμαίος και ορμητικός σαν το ιππικό στα παλιά western. Πέρασαν πολλές εβδομάδες που δεν είχα αναφερθεί στην εβδομαδιαία λίστα του Spotify. Κάποιοι Σουηδοί έκαναν ένα εντυπωσιακό step up στο game τους με τις λίστες και άρχισαν να με βομβαρδίζουν (κι εσάς φαντάζομαι) με Release Radars, με Throwback Thursdays, με New Music Fridays, με 6 διαφορετικά Daily Mix κάθε πρωί και γενικά τόσες playlist προτάσεις που το πρόβλημα είναι πια οι μόνο 24 ώρες της ημέρας. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, κάνουμε σύμμαχο τον χρόνο – και ο καλός φιλαράκος επέστρεψε τη στιγμή που μου έλειψε.
Για πρωινά που θέλουν χρώματα, για νύχτες που θέλουν άστρα, για πρόσωπα που φέρουν ανησυχίες και θέλουν διεξόδους, η Melentini βάζει ήχο στη ζωή και ελκύει τη ζωή μέσα από τον ήχο.