«…Και θα αποδειχθεί στο μέλλον ότι, απολύτως τίποτα δεν ήταν τελικά όπως νομίζαμε ότι είναι…»
Στράτος Κ. (Abuno)
Είχα απομείνει ολομόναχος. Η παραλία είχε αδειάσει από ώρα. Όλος ο κόσμος και η βουή του, χάθηκαν σαν ομίχλη που την παίρνει ο αέρας. Η βραδινή αύρα απλώθηκε πάνω από την ράχη της θάλασσας και έκανε τα μικρά κύματα να μοιάζουν με αστροκέντητα σινιάλα, καθώς λαμπύριζαν κάτω από το σεληνιακό φως, δημιουργώντας έτσι τον δρόμο του φεγγαριού. Κάθισα στους αστραγάλους μου και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Και τότε, μέσα στην απόλυτη ησυχία, άκουσα το κάλεσμα…
Αναρίθμητα σινιάλα αστεριών έπεφταν στο διψασμένο μου σώμα. Οι οφθαλμοί μου αγόρευαν τη σιωπή
Είχα έναν φίλο που δεν ήθελε να ξέρει τίποτα. Επιθυμούσε την πλήρη άγνοια. Όλοι όμως προσπαθούσαν να του δώσουν πληροφορίες, από τότε που γεννήθηκε.