Ο Christofer Nolan διατηρεί αστείρευτο το ενδιαφέρον του για τις επιστήμες, γεγονός που φαίνεται στις ταινίες του. Αυτήν τη φορά προσεγγίζει την ιστορία του ανθρώπου που δημιούργησε την ατομική βόμβα.
Κωνσταντίνα Στεφανίδου
Πως η ταινία “Barbie” αναθερμαίνει την αμφιλεγόμενα «ρόδινη» βιομηχανία του αιώνα.
Ένα σενάριο χτισμένο πάνω στην λεπτομέρεια, με έναν πρωταγωνιστή που αγγίζει τα όρια του αντι-ήρωα – αγαπημένα γνώριμα εδάφη του Daren Aronofski (βλ. «Μαύρος κύκνος»). Η ταινία αυτή, όμως, δεν αποτελεί ψυχογράφηση ενός μόνο προσώπου, όπως στην περίπτωση του «Μαύρου κύκνου», όπου αναπαριστάται η αυτοκαταστροφική πορεία της ανθρώπινης, ψυχικά καταπονημένης πρωταγωνίστριας που έρχεται αντιμέτωπη με τα πάθη της. Στη «Φάλαινα» παρουσιάζεται -λιγότερο ή περισσότερο- το δράμα όλων των βασικών χαρακτήρων του έργου, χαρίζοντας περισσότερες διαστάσεις και βάθος στην υπόθεση. Μέσα από την προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή απεικονίζεται αλληγορικά η κοινωνία και ενώ ο ίδιος προκαλεί τον οίκτο του κοινού, σχεδόν αυτοθυματοποιείται, στην ουσία αποτελεί τον φαυλότερο κρίκο της αλυσίδας των ανθρώπων στην οποία ανήκει, έναν κρίκο ιδιοτελή, ατομιστή που ομφαλοσκοπεί.
Η αποτύπωση ενός συναισθήματος αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη πρόκληση για έναν καλλιτέχνη. Συχνά δεν τον ενδιαφέρει να αποδώσει το συναίσθημα άρτια -αν μπορεί κανείς να καθορίσει τι είναι άρτιο- ή τελοσπάντων να δημιουργήσει κάτι που θα είναι κατανοητό από τον μέσο άνθρωπο.
Ενίοτε ο κινηματογράφος λειτουργεί ως παράθυρο στην πραγματικότητα, παρόλο που πάντα προσδίδει νότες αισθησιασμού και μυστηρίου σε κάθε καρέ του φιλμ, μέσα από την απεικόνιση καθημερινών ιεροτελεστιών, που όσο κοινότυπες και αν είναι, παρουσιάζονται πιο καλαίσθητες, πιο παραμυθικές. Κάποιες από αυτές τις σκηνές, μάλιστα, είναι τόσο έντονες που είναι και οι μόνες που εντυπώνονται στην μνήμη των θεατών μετά το τέλος της ταινίας. Προσοχή, όμως, η σαγήνη δεν ταυτίζεται οριστικά και αμετάκλητα με ερωτισμό, αλλά με έναν τρόπο συμπεριφοράς ή εκτέλεσης μεμονωμένων ενεργειών περισσότερο θελκτικό: ενέργειες που υιοθετούν οι χαρακτήρες των ταινιών που δεν είναι πάντα συνετές ή νόμιμες.
Δυνατές εικόνες, βαθιά νοήματα, ακαταμάχητη αισθητική συνθέτουν το τρίπτυχο της επιτυχίας για τον καλλιτέχνη Miles Johnston.
