Ο pop μύθος των αδερφών Kray μάλλον δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα. Κι όμως αυτό το δίδυμο των gangster αλώνιζε τους δρόμους και τα κλαμπ του Ανατολικού Λονδίνου για περίπου δύο δεκαετίες. Αδίστακτοι εκτελεστές, δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων, ορισμός του badass, λαϊκά είδωλα, εκκεντρικοί, λάτρεις της μόδας , μαμόθρεφτοι, παρανοϊκοί, αφού πρώτα έζησαν μια ζωή αντάξια rock star, πέρασαν πολλές, πολλές δεκαετίες στη φυλακή (ο Reggie) και στο ψυχιατρείο (ο Ronnie).
Κατερίνα Βλαχάκη
«Μια φορά με επισκέφθηκε ένας νέος άντρας, ένας ερασιτέχνης φωτογράφος. Τον ρώτησα το 1983, «Πώς επιβίωσες από αυτόν το σκληρό πόλεμο;» Μου είπε, «Ήταν πολύ εύκολο. Το αντιμετώπισα σαν μια μεγάλη εκδρομή». Είπε στον εαυτό του: «Πώπω! Τι σπουδαίες εικόνες: Πυροβολισμοί, κανονιές, πληγωμένοι, ουρλιαχτά…». Τα είδε όλα σαν να κοίταζε μέσα από μια φανταστική κάμερα. Τότε συνέβη κάτι: Η «κάμερά» του έσπασε. Είχε βρει ένα μηχανισμό για να μείνει έξω από την αυτήν την κατάσταση, σαν να έβλεπε μια ταινία για τον πόλεμο αντί να συμμετέχει. Αυτό τον προστάτευσε. Μόλις σύρθηκε από τα γεγονότα, δεν μπορούσε πια να αρνηθεί την πραγματικότητα. Ο τρόμος τον περικύκλωσε και σάλταρε».
Medellin 1983. Ο Nick φτάνει από τον Καναδά στην Κολομβία αναζητώντας αυτόν τον παράδεισο: την πιο υπέροχη παραλία που μπορεί να ονειρευτεί ένας σέρφερ.
Ο Jeremy Saulnier έχει μάθει να παράγει ενδιαφέροντα φιλμ με πενιχρό budget. Τί κι αν το Sundance festival τα περιφρονεί συστηματικά, το comedy- horror φιλμ του “Murder Party” κέρδισε ένα βραβείο κοινού το 2007 στο εναλλακτικό φεστιβάλ “Slamdance Film Festival” και το “Blue Ruin” έφτασε πολύ πιο μακριά, κερδίζοντας το βραβείο FIPRESCI (Βραβείο της παγκόσμιας ομοσπονδίας κριτικών κινηματογράφου) κατά τη διάρκεια του 66ου φεστιβάλ των Καννών.
To Artcore magazine συνεχίζει τις βόλτες του στις ομορφιές του Μανχάταν. Οδηγίες χρήσεις του παρόντος κειμένου:
O Piet Mondrian έφτασε στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 70 ετών. Έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του στο Μανχάταν, ζαλισμένος από τα φώτα της πόλης, μαγεμένος από τις μελωδίες της boogiewoogie -jazz και δημιουργικός όσο ποτέ ξανά. Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη στα μέσα ενός βροχερού Αυγούστου. Μέσα στο μυαλό υπήρχαν αναμνήσεις από τα ταξίδια των παιδικών χρόνων θολές και αποσπασματικές: Να περπατάω στα γεμάτα πλήθος πεζοδρόμια φορώντας τον κόκκινο μου σκούφο, μια πωλήτρια στα Macys που νόμιζα πως είναι η Barbie, να μου λένε «εδώ σκότωσαν τον Lennon» και εγώ να μην έχω ιδέα ποιος είναι αυτός o Lennon, ένα λαχταριστό μπέργκερ στο ελληνικό εστιατόριο κοντά στους δίδυμους πύργους, η πρώτη νιφάδα χιονιού που έπιασα ποτέ στα χέρια μου, χριστουγεννιάτικα δέντρα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, εγώ να βάζω τα κλάματα σε ένα μιούζικαλ του Broadway για τα Χριστούγεννα του θείου Σκρουτζ επειδή φοβήθηκα τους Μουργολύκους…
…Γράφουμε για τις εντυπώσεις μας από το La Vegas.Με το που πατάμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο McCarran αφήνουμε να μας καταπιεί το παράλογο του Las Vegas. Αν δεν είσαι δεινός χαρτοπαίκτης, wannabeνύφη/γαμπρός στο bachelorπάρτυ του, τύπος ειδικός στα ξεφαντώματα, ο μόνος τρόπος για να μη βιαστείς να το κατατάξεις με σνομπισμό στη κατηγορία του κιτς είναι να αφεθείς στον σουρεαλιστικό, «νέον» πανζουρλισμό του. Μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις.
Το καλοκαίρι μοιάζει σαν να υπόσχεται μια ανακωχή από τις πολεμικές συρράξεις της ζωής μας. Είναι συνδυασμένο με όμορφες εικόνες και οι ασχήμιες του κόσμου δεν φαίνεται να βρίσκουν χώρο σε αυτό. Όσο κι αν το θέλουμε, αυτό το διάλειμμα ευφορίας δεν είναι παρά μια πλάνη. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του από εκεί ακριβώς που τον αφήσαμε την Άνοιξη, εξίσου όμορφος, εξίσου άσχημος.
Το καλοκαίρι μοιάζει να υπόσχεται μια ανακωχή από τις πολεμικές συρράξεις της ζωής μας. Είναι συνδυασμένο με όμορφες εικόνες και οι ασχήμιες του κόσμου δεν φαίνεται να βρίσκουν χώρο σε αυτό. Όσο κι αν το θέλουμε, αυτό το διάλειμμα ευφορίας δεν είναι παρά μια πλάνη. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του από εκεί ακριβώς που τον «αφήσαμε» την Άνοιξη, εξίσου όμορφος, εξίσου άσχημος.
«Τελειώνει πάντα έτσι, με το θάνατο. Πρώτα όμως, υπήρξε η ζωή, κρυμμένη πίσω από τα μπλα μπλαμπλα…Όλα έχουν κατακαθίσει κάτω από τη φλυαρία και το θόρυβο. Η σιωπή και το συναίσθημα, η συγκίνηση και ο φόβος. Οι ισχνές, ασταθείς αναλαμπές ομορφιάς. Όλα θαμμένα κάτω από την κουβέρτα του άγχους για να είσαι κάποιος στον κόσμο. Μπλα μπλαμπλα…»