«Το σαθρό υλικό του ανθρώπου» αποτελεί μια συλλογή δοκιμίων του Isaiah Berlin [1909-1997], δημοσιευμένα ή γραμμένα μεταξύ των ετών 1960-1990. Ο τίτλος είναι παρμένος από μια αποστροφή του Immanuel Kant [1724-1804], διαθλασμένη από την απόδοσή της από τον Robin George Collingwood [1889-1943]: «Από το στραβόξυλο της ανθρώπινης φύσης τίποτε ίσιο δεν κατασκευάστηκε ποτέ». Την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις «Κριτική», σε μετάφραση Γιώργου Μερτίκα και επιμέλεια Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, προλογίζει ο Νικόλας Σεβαστάκης, καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ με διακριτική παρουσία στα ελληνικά γράμματα και τη βιόσφαιρα μιας ορισμένης Αριστεράς.
Φρήντριχ Κόυνερμαν
Είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα sequel μετά από τριάντα χρόνια, και μάλιστα ένα επιτυχημένο, που δεν περιορίζεται στην αντιγραφή του εαυτού του, αλλά στον εκσυγχρονισμό και την κόμιση νέων ιδεών που πλαισιώνουν τη διατήρηση της φυσιογνωμίας ενός franchise. Ο ελληνικής καταγωγής Αυστραλός George Miller αντεπεξέρχεται επιτυχώς στην πρόκληση που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του, επιστρέφοντας μετά από πολλά εμπόδια σε μια τέταρτη ταινία στο σύμπαν του Mad Max. Πρόκειται για τον κόσμο εκείνον για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι επινοήθηκε ο όρος «μετα-αποκαλυπτικό ντίζελπανκ».
Η ταινία αποτελεί συνέχεια της επανεκκίνησης της σειράς που έλαβε χώρα το 2011 και κατά κοινή ομολογία αποδεικνύεται άξιος κληρονόμος ενός ήδη επιτυχημένου εγχειρήματος.
«Προκειμένου να μετρήσεις την αξία ενός ανθρώπου, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι παραπάνω από το να τον πιέσεις. Ο πραγματικός δρόμος για να ελέγξεις την αξία τους είναι να τους δώσεις εξουσία. Όταν κατακτούν την ελευθερία να δρουν έξω από τους περιορισμούς του νόμου και της ηθικής, μπορείς μερικές φορές να δεις την ψυχή τους».
Η τελευταία ταινία του Terry Gilliam περατώνει την άτυπη δυστοπική τριλογία του, που περιλαμβάνει τα “Brasil” (1985) και “12 monkeys” (1995), σε ένα πρότζεκτ που συγκεντρώνει στο καστ μεταξύ άλλων τους Christoph Waltz, Mélanie Thierry, Lucas Hedges, David Thewlis, Tilda Swinton και Matt Damon. Το γεγονός ότι η τρίτη απόπειρα είναι μάλλον και η λιγότερο καλή, δεν αρκεί κατά τη γνώμη μας για να δικαιολογήσει την υπερβολικά χλιαρή έως άσχημη υποδοχή της από τους κριτικούς.
Μία ταινία που δίχασε -κυρίως τον κόσμο, παρά τους κριτικούς- παρουσιάζουμε σήμερα. Αποτελεί ίσως την κορυφαία μέχρι σήμερα στιγμή του σκηνοθέτη και της πρωταγωνίστριάς του, μία σκοτεινή περιήγηση -μέσω της επιστημονικής φαντασίας και των αλληγοριών που επιτρέπει- στη διερεύνηση της ομορφιάς, της σαγήνης και της ανθρωπινότητας της ίδιας.
Η ταινία του Arnaud des Pallières που παρουσιάζουμε σήμερα είναι γαλλικής και γερμανικής παραγωγής (εγγλέζικος τίτλος: “Age of Uprising: The Legend of Michael Kohlhaas”) και ως πρωταγωνιστή έχει τον απολαυστικό Mads Mikkelsen (μεταξύ άλλων παίζουν επίσης ο Bruno Ganz και ο -γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Leos Carax- Denis Lavant).
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη σε ένα γαλλικό graphic novel του 1982, αποτελεί η πρώτη αγγλόφωνη απόπειρα του Bong Joon-ho, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Chris Evans, Jamie Bell, John Hurt, Song Kang-ho, Ed Harris και μια αγνώριστη όσο και απολαυστική Tilda Swinton. Πρόκειται για μια ταινία με σαφείς πολιτικές και οικολογικές αιχμές.
Τα νέα διαδόθηκαν νωρίς σε όλη την επικράτεια: Ο τρελό-Δανός βγάζει ταινία, έναν μαραθώνιο σκληρού πορνό με μούσα τη Charlotte Gainsbourg. Ας ξεκινήσουμε από αυτό: προς έκπληξη ή απογοήτευση του κοινού, η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Lars von Trier δεν είναι μια σοφιστικέ ή εντελλεκτσουέλ τσόντα (οι όπου γης πουριτανοί ας μην αναθαρρήσουν: υπάρχει άφθονο γυμνό, όπως και η αρμόζουσα διαστροφή κατά μήκος της ταινίας).
Ο Matthew McConaughey τράβηξε φέτος τα βλέμματα της δημοσιότητας, χάρη στην ερμηνεία του στην ταινία “Dallas Buyers Club”, η οποία του απέφερε το όσκαρ, αλλά και την ενσάρκωση του επιθεωρητή Rust Cohle στη σειρά του HBO “True Detective”. Αυτή η «στροφή στην ποιότητα», όμως, ενός ηθοποιού που έγινε γνωστός κυρίως μέσα από ρομαντικές κομεντί, μπορεί να ανιχνευθεί τουλάχιστον τρία χρόνια νωρίτερα, όταν, δηλαδή, κυκλοφόρησε το “Killer Joe”. Το σίγουρο εδώ είναι ότι θα δείτε τα κοτοπουλάκια του KFC με άλλο μάτι.