Ο Ανδρέας Πάντζης γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και σκηνοθεσία όπεραςστη Μόσχα. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ, θεατρικές παραστάσεις, αρχαίες τραγωδίες και όπερες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι τρεις τελευταίες ταινίες μυθοπλασίας που σκηνοθέτησε απέσπασαν 21 βραβεία και η ταινία του, «Σφαγή του κόκορα» ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1997. Η «Σφαγή του κόκορα» ανακηρύχθηκε επίσης Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία της Χρονιάς στο Φεστιβάλ της Βαρκελώνης. Η νέα του ταινία «Η χαρά και η θλίψη του σώματος» με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο Χάρη Αμπράζη, την Silvia Petkova και τον Γιώργο Χωραφά έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες στους κινηματογράφους.
Artcore
Όταν σκεφτόμασταν από ποιον να πάρουμε την πρώτη συνέντευξη για την ενότητας της φωτογραφίας μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα μου ήρθε το όνομα του Στυλιανού Παπαρδέλα. Ταξιδευτής φωτογράφος, ονειροπόλος, ρομαντικός, φιλάνθρωπος… Που όπως μας είπε φεύγει άμεσα «για κεντρική και λατινική Αμερική να γυρίσει μία ταξιδιωτική τηλεοπτική εκπομπή/ ντοκιμαντέρ με άγνωστη επιστροφή».
(Η απάντηση του κουίζ στο τέλος του κειμένου) Κινηματογραφικές ιστορίες για την τρίτη ηλικία Η Σουαζιλάνδη έχει το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής στον κόσμο, μόλις 32,23 έτη. Ευτυχώς ο αντίστοιχος δείκτης για την Ελλάδα είναι 79,38 έτη. Στη χώρα μας οι τριαντάρηδες θεωρούνται σχεδόν έφηβοι!
Ορόσημα στον κόσμο του κινηματογράφου την περίοδο μεταξύ 23 με 29 Δεκεμβρίου περασμένων ετών…
Έστω, Χριστούγεννα μπροστά σε κάποια οθόνη, δίχως Άγιους Βασίληδες και χωρίς οκτάχρονους, μόνους στο σπίτι.
Τα δημοσιεύματα τη χαρακτηρίζουν ως την «μεγαλύτερη και καλύτερη εν ζωή χορεύτρια», ως «προστατευόμενη του Νουρέγιεφ», μιας και υπήρξε μαθήτρια του, ως την «μεγάλη σύγχρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής». Ο λόγος για τη Sylvie Guillem φυσικά, τη Γαλλίδα χορεύτρια της Όπερας του Παρισιού και του Βασιλικού Μπαλέτου της Covent Garden, η οποία έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου, χορεύοντας μετά από πολλά χρόνια πάνω στις πουέντ της.
Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Καλός καιρός, τραπεζάκια έξω και μπύρες. Περιμένουμε τον Πέτρο Αυλίδη, να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Σοφέρ». Ένα βιβλίο, στη βάση του αυτοβιογραφικό, καθώς εξιστορεί τα χρόνια που έζησε ως φοιτητής αρχικά και αργότερα ως ψυχίατρος στο Βερολίνο. Το Βερολίνο των 80s με τη μαγεία των άπειρων καλλιτεχνών και της προσδοκίας. Ήρθε. Συστάσεις. Η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στον ενικό και παραγγέλνουμε μια τριάδα μπύρες ακόμη. Ο Πέτρος είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που σε κερδίζουν τόσο με τις απόψεις τους, όσο και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα λένε. Ουσία και στυλ.«Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μαν. Και για Στιλ. Σκληρά ναρκωτικά.»Ανοίγει το κασετόφωνο. Ξεκινάμε:
Κάνοντας ήσυχος τη νυκτερινή σου βόλτα, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι συμμέτοχος σε ένα παράξενο θρίλερ. Δίπλα σου ζωντανεύουν γκροτέσκες παραστάσεις μηχανικών τεράτων, που επιτίθενται σε τομάρια ζώων. Τα φαντάζεσαι άραγε όλα αυτά; Πως θα σου φαινόταν, αν όντως το θρίλερ μεταφερόταν από την οθόνη ή το θέατρο στο σκηνικό της πόλης; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο J.Curtis, σχεδιάζοντας την εικόνα μιας «Μυθικής Κρετώδους Παράστασης» στους χώρους του νυχτερινού Λονδίνου.