Ο Νίκος Καλλιανιώτης είναι φωτογράφος και καθηγητής φωτογραφίας. Γεννήθηκε και έζησε στην Ελλάδα μέχρι τα νεανικά του χρόνια, ενώ στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α., αρχικά στη Νέα Υόρκη και αργότερα στην Πενσυλβάνια. Ξεκίνησε την καριέρα του με τη φωτοειδησεογραφία. Συνεργάστηκε ως ανεξάρτητος φωτογράφος με το The Times Leader, το Wilkes-Barre της Πενσυλβάνια και, στη συνέχεια, εργάστηκε ως φωτογράφος προσωπικού στο Coshocton Tribune στο Coshocton του Οχάιο και το Watertown Daily Times στο Watertown της Νέας Υόρκης. Σήμερα, είναι Επίκουρος Καθηγητής Φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο Marywood του Scranton, PA και Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Drexel της Φιλαδέλφεια. Eίναι μέλος του Oramaphotos.gr καθώς και φωτογράφος στο The New York Times.
Artcore
Έχουμε ξεπεράσει εκείνη την ηλικία που θέλαμε να ζήσουμε σε κάποια άλλη δεκαετία για να ταυτιστούμε με μία μπάντα που έγινε μεγάλο όνομα. Σήμερα, υπάρχουν πολλές νέες μπάντες με όρεξη, φρέσκο ήχο και υπέροχες ιδέες, που η μουσική τους σε ακολουθεί στην καθημερινότητά σου, όταν οι νότες τους παίζουν στο μυαλό σου καθώς περπατάς. Με αυτές τις μπάντες έχει μεγαλύτερη αξία να ταυτιζόμαστε και να χαιρόμαστε γι’ αυτές. Μία τέτοια μπάντα είναι οι we.own.the.sky, και ο Κώστας, ο ένας εκ των τριών κιθαριστών, έχει όλη τη διάθεση να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
Ο Μιχάλης Σπανός, μέλος της ομάδας parenthesis και ένας εκ των οργανωτών του In-Edit Festival, του μεγαλύτερου φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ, μιλάει στο Artcore Magazine για το φεστιβάλ που έγινε θεσμός σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και παντρεύει δύο μεγάλες αγάπες, Μουσική και Κινηματογράφο, καθώς και για άλλα μελλοντικά σχέδια για τους λάτρεις του σινεμά… και όχι μόνο!
Παράθεση: «Το spectrum είναι το φάσμα των χρωμάτων. Για εμάς, το spectrum είναι το φάσμα του φύλου και της σεξουαλικότητας των ανθρώπων και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχει μόνο το πρότυπο του άντρα που πρέπει να ντύνεται «αντρικά», να συμπεριφέρεται «αντρικά» κ.ο.κ. και το αντίστοιχο για τη γυναίκα, αλλά υπάρχει ποικιλομορφία όσον αφορά τον τρόπο που ο καθένας θέλει να εκφράζει το φύλο του».
Ο Γιάννης Σιμητόπουλος είναι ο νικητής του τρίτου διαγωνισμού φωτογραφίας του Artcore Magazine με θέμα “Borders”. Ήταν η δεύτερη φορά που συμμετείχε σε διαγωνισμό του Artcore. Φέτος όμως ήταν η χρονιά του, καθώς ο κριτής του διαγωνισμού Γιάννης Γιαννακόπουλος επέλεξε τη φωτογραφία του ως την καλύτερη του διαγωνισμού.
Στο βιβλίο «Γράμματα από την Αμερική», ένα είδος ημερολογιακής γραφής, ο Μάνος Ματσαγγάνης, οικονομικός επιστήμονας, εξιστορεί τις εντυπώσεις του από το διάστημα που έζησε στην Αμερική, ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright, σε δύο από τα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου (Harvard και Berkeley). Έτσι, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της έντονης και πλούσιας πανεπιστημιακής δραστηριότητας –ημερίδες, σεμινάρια, επίσημα γεύματα με σημαίνοντα πρόσωπα της διεθνούς πολιτικής και ερευνητικής κοινότητας- στην άλλη άκρη του πλανήτη και των συζητήσεων που επικεντρώνονται αναπόφευκτα στο μέλλον της Ευρώπης και την οικονομική κρίση. Παράλληλα, όμως, μέσα από τις σελίδες διακρίνεται ένας απλός, προσιτός, με χιούμορ άνθρωπος, ένας ταξιδευτής, που, γοητευμένος από το καινούργιο, πολυπολιτισμικό περιβάλλον, μοιράζεται τα συναισθήματά του και σκιαγραφεί με γλαφυρότητα σκηνές της αμερικανικής σύγχρονης καθημερινότητας σε ανατολική και δυτική ακτή.
Η Αιμιλία Παναγιώτου σπούδασε φωτογραφία στο ΤΕΙ Αθηνών. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά ΒΗΜΑgazino, BHMA DECO, SOUL, LIFO κα. Έχει εκθέσει ατομικά ενώ έχει συμμετάσχει και σε ομαδικές εκθέσεις, όπως το Athens Video Art festival. Είναι δημιουργός της ΟΚΤΟ, της μοναδικής photogallery, που λειτουργεί και ως studio στη Θεσσαλονίκη.
Τελικά, ένα από τα πιο όμορφα πράγματα μέσα στη φορτωμένη καθημερινότητα είναι μια κουβέντα γύρω από τη μουσική. Δεν έχει σημασία το είδος της μουσικής ή αν πουλάει εκατομμύρια. Σημασία έχει να σε συνοδεύει, και να μην θέλεις να την απαρνηθείς ούτε για μια στιγμή. Αυτό αποτελεί την ιδανική αφορμή για μια πολύ ευχάριστη συζήτηση με τον Θανάση Χριστοδούλου aka Lumiere, ο οποίος με τον καινούργιο του δίσκο δείχνει πως μπορεί να «διευθύνει τις συνθέσεις του» με τρόπο που η μουσική του δεν θα τελειώσει ποτέ.
Ήρθα σε επαφή, για πρώτη φορά, με το έργο του Γιάννη Καλπούζου διαβάζοντας το «Ιμαρέτ», όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2008. Από τότε, το σύστηνα συνέχεια σε φίλους και γνωστούς και φέτος, αφού διάβασα το «Άγιοι και Δαίμονες», νεότερο έργο του κ. Καλπούζου, αποφάσισα να ξαναπιάσω το «Ιμαρέτ» στα χέρια μου για να θυμηθώ τους λόγους που το ξεχώρισα. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι πέραν από την παραστατική χρήση της γλώσσας, ανεξάρτητα από το μυθιστορηματικό ταξίδι στην Ελλάδα του 19ου αι. και την ηδονοβλεπτική ματιά στην καθημερινότητα ενός Έλληνα και ενός Τούρκου που σε ένα γύρισμα της μοίρας γίνονται ομογάλακτοι και οι ζωές τους διαγράφονται παράλληλα, ο κυρίαρχος και μάλλον απλοϊκός λόγος που ξεχώρισα το βιβλίο είναι η μυθιστορηματική προσωπικότητα του παππού Ισμαήλ.
Ένα κορίτσι που μπορεί ταυτόχρονα να χαμογελά, να ζωγραφίζει, να ονειρεύεται και να αισθάνεται, δεν θα μπορούσε να είναι παρά ένα παθιασμένο παιδί, παγιδευμένο στο σώμα ενός ενήλικα. Ένα κορίτσι που αποτυπώνει νοσταλγικά τα παιδικά της χρόνια στους πίνακες μιας ολοζώντανης από χρώματα εξοχής. Στους πίνακές της, που είναι τόσο αυθεντικοί όσο είναι και οι σκέψεις της. Παρακάτω θα διαβάσετε την απολαυστική μας συζήτηση με την καλλιτέχνιδα που υπογράφει τα έργα ως The Girl Can Smile.