Υπάρχει, μήπως, κάπου στο σύμπαν, κάποιος αλγόριθμος που κάθε λίγα χρόνια μας χαρίζει κι έναν καλλιτέχνη που έχει πραγματικά τη δυνατότητα, την αφοσίωση και το όραμα να εκφράσει έναν ολόκληρο ξεχωριστό κόσμο που κρύβει μέσα του; Αν ναι, τότε πριν από ακριβώς 46 χρόνια μας έδωσε τον Christopher Nolan. Με μόλις 9 ταινίες μεγάλου μήκους στο ενεργητικό του, ο Nolan έχει ήδη αποδείξει πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της γενιάς του (και όχι μόνο κατά τη γνώμη μου). Η ικανότητα του να ακροβατεί ανάμεσα σε indie και blockbuster τεχνοτροπίες και ιστορίες είναι εξαιρετικά σπάνια.
Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Μεγάλωσα στα 90s και όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία “Independence Day” ήμουν 7 χρονών. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, πως μέχρι σήμερα την έχω δει σχεδόν δέκα φορές. Μία ταινία σταθμός για εκείνη την δεκαετία, προσδιόρισε στο μυαλό μου και άλλων θεατών που ήταν τότε παιδιά, το είδος του sci-fi και, ακόμη περισσότερο, τα επικά μεγέθη που μπορεί να αγγίξει μία αφήγηση με τη βοήθεια των οπτικών εφέ. Ξεπερνώντας την άκρατη αμερικανιά που έρεε άφθονη καθόλη τη διάρκεια του φιλμ, επρόκειτο για μία στιβαρή και εντυπωσιακή ταινία με καθηλωτική δράση, πρωτοποριακή τεχνοτροπία, διαλόγους που συγκινούσαν (ή προκαλούσαν απέχθεια) και με χαρακτήρες που εξελίσσονταν.
Ένα δυνατό budget κι ένα ακόμη δυνατότερο cast έχει αποδειχθεί πως δεν αποτελούν το μυστικό της επιτυχίας. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί, όμως, πως μπορούν να αποτελέσουν μία καλή βάση για να χτιστεί ένα στιβαρό εποικοδόμημα, παρόλο που αυτό δεν συνέβη στο “Now You See Me 2”.