Serial Killers

Το βάθος των χαρακτήρων. Σε αυτή τη σεζόν κάνουμε μια συναρπαστική βόλτα στον ψυχισμό των βασικών χαρακτήρων της σειράς (Φρανκ, Κλαιρ, Νταγκ). Η εμβάθυνση στους χαρακτήρες δεν είχε γίνει ποτέ ως τώρα σε τέτοιο βαθμό και ένταση. Μάθαμε για τους δαίμονες που κατοικούν στο κεφάλι του Νταγκ και δεν τον αφήνουν να ορθοποδήσει. Μάθαμε ότι ο Φρανκ δεν είναι μόνο το αδίστακτο αρπακτικό που τελειοποιεί τις μηχανορραφίες του, αλλά ένας άνθρωπος με τρανταχτές αδυναμίες που φροντίζει να τις καμουφλάρει για να μην φανεί αδύναμος. Μάθαμε τα όνειρα και τις προσδοκίες της Κλαιρ, με τα οποία βουβά πορεύεται κάτω απ' τη σκιά του Φρανκ. Η προσθήκη του συγγραφέα που καταλήγει να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του Φρανκ και της Κλαιρ εντείνει τον παραπάνω σκοπό των δημιουργών της σειράς. Να κατανοήσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες που λατρεύουμε ή λατρεύουμε να μισούμε. 

Η προσθήκη του Ρώσου προέδρου Πετρόφ. Αυτό ίσως είναι το κορυφαίο γεγονός της σεζόν. Ο Πετρόφ (καταπληκτικός ο Λαρς Μίκκελσεν στον ρόλο) είναι το αντίπαλο δέος του Φρανκ. Δεν ήρθε απλά για να κάνει τη ζωή του Φρανκ δύσκολη και στο τέλος να ηττηθεί, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα στη σειρά με τον οποιοδήποτε αντιτίθεται στον Φρανκ. Ήρθε για να του δείξει φόρα παρτίδα ότι δεν μασάει. Να του φυτέψει τον φόβο προς το πρόσωπο του και να τον παγιδεύσει. Να φιλήσει την Κλαιρ μπροστά του, απλά γιατί μπορεί να το κάνει. Με λίγα λόγια, η σειρά εισήγαγε έναν χαρακτήρα που έχει ό,τι χρειάζεται για να κάνει τον Φρανκ να φαίνεται «μικρός» μπροστά του. Καιρός ήταν.

Τα επεισόδια – φωτιά. Στη μέχρι τώρα πορεία της η σειρά είχε συγκλονιστικές στιγμές. Τα επεισόδια κινούνταν στον ίδιο ποιοτικό τόνο και κάπου θα γινόταν κάτι που θα σε έκανε να αναφωνήσεις. Φέτος, αυτό αλλάζει. Έχουμε για πρώτη φορά επεισόδια που από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Θυμηθείτε το 6ο επεισόδιο, όπου ο Φρανκ και η Κλαιρ πάνε στη Ρωσία. Μαεστρικά χτισμένο επεισόδιο, σε όλη τη διάρκεια του οποίου υποβόσκει η ένταση. Καθώς οδεύουμε προς το τέλος, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο έκρυθμη, τα γεγονότα πιο ακραία. Βομβαρδίζεσαι από τις εξελίξεις, η κορύφωση έρχεται και το επεισόδιο κλείνει με τον Φρανκ να σου λέει μέσα στη μούρη “What the fuck are you looking at?” Σειρά που παίζει με το μυαλό σου, ξέρει ότι της ανήκεις και στο λέει ξεκάθαρα.

Στο βωμό της κατάδυσης στον ψυχισμό των χαρακτήρων της σειράς, λησμονήθηκαν τα στοιχεία της μηχανορραφίας και της πλεκτάνης. Η σειρά δίνει πάρα πολύ χώρο στο συναισθηματικό στοιχείο και δείχνει να αμελεί αυτό για το οποίο την αγαπήσαμε. Τον Φρανκ δηλαδή να κινεί τα νήματα, να συνομωτεί και να πετυχαίνει τα πανούργα σχέδιά του. Οι στιγμές αυτές έχουν μειωθεί σε σχέση με το παρελθόν της σειράς, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται σταδιακά η ίντριγκα και ο δόλος. Αγαπήσαμε τον Φρανκ, γιατί είναι πανούργος. Ο Φρανκ είναι ένας λύκος. Θέλουμε να τον βλέπουμε να κυνηγάει το θύραμά του, ζυγίζοντας το πότε πρέπει να επιτεθεί και όχι να τσακώνεται στη φωλιά του με τη λύκαινα για το ποιος θα επιτεθεί. 

Το «μια απ' τα ίδια φαινόμενο». Δύο σεζόν τώρα ο Φρανκ παλεύει να αναρριχηθεί, για να γίνει ο απόλυτος άρχοντας που θα παίρνει τις αποφάσεις. Όταν αρχίζει λοιπόν η 3η σεζόν και ο Φρανκ είναι Πρόεδρος, θεωρώ αδιανόητο να ξεκινάει την σταδιοδρομία του από μειονεκτική θέση. Ακόμα δεν έγινε Πρόεδρος και είναι ήδη στριμωγμένος. Οι αποφάσεις του εξαρτώνται από άλλους, τους οποίους πρέπει να πείσει για να ληφθούν. Προφανώς και δεν θεωρώ ότι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αυτοκράτορας που αποφασίζει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Ένας Πρόεδρος οφείλει να ελέγχει και να ελέγχεται. Δεν είναι δυνατόν όμως, να βρίσκει εμπόδια στα πάντα και να είναι από την αφετηρία της σεζόν με την πλάτη στον τοίχο. Με την πλάτη στον τοίχο λοιπόν. Εδώ κολλάει το «μια απ' τα ίδια φαινόμενο» που αναφέρω παραπάνω. Η δομή της σειράς είναι ίδια και απαράλλαχτη τρεις σεζόν τώρα. Ο Φρανκ αντιμετωπίζει κάποια εμπόδια που στο τέλος τα ξεπερνάει. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει αυτό. Έχουμε φτάσει σε σημείο να γνωρίζουμε ότι ακόμα και στο μεγαλύτερο αδιέξοδο, ο Φρανκ θα κάνει τα μαγικά του και θα βρει άλλον δρόμο να επιτύχει τον σκοπό του. Θέλουμε μια αλλαγή. Θέλουμε να τα βρει σκούρα και να είναι πραγματικά αβοήθητος. Θέλουμε ή μάλλον θέλαμε, η 3η σεζόν να κλείσει και ο Πετρόφ να τον έχει κολλήσει στον τοίχο. Το ότι η Κλαιρ έφυγε, δεν μας λέει απολύτως τίποτα. Ξέρουμε ότι είναι θέμα χρόνου στην επόμενη σεζόν να γυρίσει. Χωρίς Κλαιρ δεν υπάρχει Φρανκ και το αντίστροφο. Σειρές μεγαθήρια (“Breaking Bad”, “The Sopranos”) έχουν παίξει το χαρτί του χωρισμού και της επανασύνδεσης ακριβώς επειδή, αν έρθει το οριστικό τέλος στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι η σειρά δεν τσουλάει από εκεί και πέρα. Έμμεσα κατακρίνω και το φινάλε, το οποίο ήταν απ' τα πιο αδιάφορα που έχουμε δει. 

Απουσιάζει η αίσθηση ισορροπίας. Η σεζόν μοιάζει (σε πάρα πολλά σημεία δυστυχώς) να χάνει τη συνοχή της, τον στόχο της, τον ρυθμό της. Άλλα επεισόδια είναι παντελώς αδιάφορα και άλλα φανταστικά. Η περίπτωση του Νταγκ φανερώνει τη σύγχυση που αναφέρω. Τελείωσε η 2η σεζόν και το επόμενο βήμα για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι να έρθει η κάθαρση. Η κάθαρση άργησε 13 επεισόδια και έφτασε στο τέλος αυτής της σεζόν. Δεν μιλάμε για μια διαδικασία που μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ένα επεισόδιο. Αλλά δεν χρειάζεται και μια ολόκληρη σεζόν για να συμβεί αυτό, γιατί έτσι καταλήγουμε με τον Νταγκ να βρίσκεται 13 ώρες στο Καθαρτήριο και τους θεατές να κουράζονται απ' το ξεχύλωμα. Τέλος, αναφέρω ξανά το μεγάλο αρνητικό της σεζόν που σχετίζεται με την ισορροπία της. Η ζυγαριά που είναι φορτωμένη με το συναισθηματικό παράγοντα απ' τη μία και τον πολιτικό απ' την άλλη, γέρνει απ' τη μία πλευρά. Και όχι από εκείνη που θα θέλαμε. 

Για όλα τα παραπάνω θεωρώ την 3η σεζόν του “House of Cards” άνιση. Γεμάτη αριστουργηματικές στιγμές και πλήρως αδιάφορες. Ο θεατής μπλέχτηκε από όλο αυτό, πιθανότητα και οι ίδιοι οι δημιουργοί. Ευελπιστούμε η επόμενη να στρώσει, πράγμα που μπορεί να συμβεί, αν επικεντρωθεί στη στιβαρή δομή της, το σφιχτό πλάνο και το ξεκάθαρο όραμα.