Auditorium

Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν ο χαλασμός που δημιουργήθηκε με τον τελευταίο τους δίσκο, παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας . 

Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική τους ήταν το 2006 και αυτή η επαφή άρχισε να γίνεται εμμονή με το που πάτησα το πόδι μου για να ζήσω στην Αγγλία. 

Στη φράση «πωπω γκάζια» μπορεί κανείς να αποτυπώσει την πρώτη μου εντύπωση. Καμία υπερβολή. Μόνο το απαραίτητα. Δηλαδή τέσσερα άτομα που μου έφεραν στο νου το ροκ μιας άλλης εποχής, παντρεμένο με κάτι που δεν είχα ακούσει ξανά και δεν μπορούσα να προσδιορίσω. 

Η ιστορία τους ξεκινάει σε ένα προάστιο του Sheffield γύρω στο 2002. Μετά την πρώτη τους συναυλία τον Ιούνιο του 2003 και τη διακίνηση αρκετών demos, που σήμερα είναι γνωστά με τον τίτλο “Beneath the Broad walk” μεταξύ των fans, φτάνουμε στην ευρεία αναγνώρισή τους στη Βόρεια Αγγλία. Λίγο το BBC, λίγο κάποια περιοδικά κι ένας ερασιτέχνης φωτογράφος που αποφάσισε να γυρίσει το κλιπ για το “Fake tales of San Francisco” μας έφεραν στην κυκλοφορία του πρώτου single“Five minutes with the Arctic Monkeys” το 2005 και μάλιστα σε δικό τους label ονόματι “Bang Bang”. Το 2006 κυκλοφορεί ο πρώτος τους δίσκος, με τίτλο “What ever people say Iam, That’s what I’m not”, ο οποίος γίνεται το debut album με τις γρηγορότερες πωλήσεις στην ιστορία των βρετανικών charts. Η συνέχεια της πορείας τους είναι λίγο πολύ γνωστή. Τέσσερα ακόμη albums, κάποια singles και soldout συναυλίες. Προσωπική αγαπημένη μου στιγμή το 2007, όταν και είχα την τύχη να τους δω ως headliners του Glastonbury. Εντυπωσιάστηκα από την απλότητά τους πάνω στην σκηνή, αλλά κυρίως από τον ήχο τους. Λίγες μπάντες μπορούν να καταφέρουν το αποτέλεσμα του cd στα live τους, ειδικά στους μουσικά χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Ποιό είναι όμως αυτό το συστατικό που τους κάνει ξεχωριστούς και για μερικούς από εμάς αγαπημένους; 

Η αλήθεια είναι ότι θα τους κατατάσσαμε στην κατηγορία του Indie Rock σε γενικές γραμμές, αν και κάθε ένα από τα albums τους είναι μια διαφορετική rock εκδοχή και μάλλον αυτό είναι το ένα από τα συστατικά της επιτυχίας τους.

Το άλλο συστατικό, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, είναι η πινελιά που δίνει ο front man Alex Turner. Ποια είναι αυτή; Πάνω απ’ όλα οι στίχοι του, που σε κάθε έναν από τους δίσκους τους περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό θέμα. Πάντα με ίντριγκα άλλα και ευθύτητα, μερικές φορές και με χιούμορ. Για παράδειγμα, στον πρώτο δίσκο τους συναντάμε πάμπολλες αναφορές γύρω από το αγγλικό nightlife και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που κινούνται στα clubs και τα λοιπά στέκια. Πέραν των στίχων, όμως, υπάρχει η ακόμα πιο χαρακτηριστική “Sheffield/Yorkshire” προφορά του, η οποία, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, ανεβάζει ευχάριστα όλο το ύφος των κομματιών τους. 

Πριν κλείσω το άρθρο αυτό, θα ήθελα να σταθώ λίγο στον τελευταίο δίσκο “AM”, ο οποίος έχει δημιουργήσει πληθώρα σχολίων, αντιδράσεων και διαφωνιών. 

Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος αυτός τράβηξε το ενδιαφέρον ακροατών που δεν είχαν κάποια επαφή με το είδος. Τα κομμάτια “R U Mine” και “Do I Wanna Know” έκαναν πάταγο. Μπορείς να τα ακούσεις από καφετέριες και μπαράκια, μέχρι και να τα δεις σε κοινοποιήσεις στο facebook κάτω από σκυλάδικα! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι; Φυσικά, όπως σε κάθε επιτυχία υπάρχει η μερίδα των παλιών fans που θεωρεί ότι, επειδή η αγαπημένη τους μπάντα ακούγεται πλέον ευρύτερα, ξεπουλήθηκε, «χάλασε» και άλλα τέτοια. Φυσικά και αυτό δεν ισχύει, ειδικά όταν μια μπάντα, έτσι κι αλλιώς, σχεδόν σε κάθε της δίσκο άλλαζε και από κάτι. Άλλωστε, ο ίδιος ο Turner δήλωσε ότι αυτός ο δίσκος έχεις πολλές επιρροές από Dr. Dre, Outkast και Aaliyah μέχρι και Black Sabbath. Λογικό λοιπόν να ακούγεται και από μεγαλύτερη μερίδα κόσμου. Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου που μπορώ πλέον να ακούσω μία από τις αγαπημένες μου μπάντες όπου κι αν είμαι, και θεωρώ το “AM” δισκάρα. Αυτά από εμένα και φυσικά, όπως συνηθίζεται, παρακάτω θα βρεις κάποια από τα κομμάτια τους, που αν δεν έχεις ακούσει θα άξιζε να τους δώσεις μία ευκαιρία, καθώς και ολόκληρο το live που με στιγμάτισε.