Art Outside the Core

Τα παιδιά έπιαναν τα όργανα και ξεκινούσαν να τραγουδούν, είτε σε παρέες μεταξύ τους είτε με τους καθηγητές τους. Αλλού άκουγες ντουέτα για κιθάρα και βιολί, αλλού παραδοσιακά σύνολα με ούτι, νέι και κανονάκι, αλλού ευρωπαϊκά με χάλκινα πνευστά και κρουστά, αλλού χορωδίες κι αλλού ολόκληρα κονσέρτα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Πρότυπο Μουσικό Γυμνάσιο (έπειτα και Λύκειο) της Παλλήνης.

Και τί το διαφορετικό είχε;

Πρώτα-πρώτα τα ωράρια. Το Πειραματικό Σχολείο της Παλλήνης περιελάμβανε όλα τα μαθήματα Γενικής Παιδείας, όπως όλα τα υπόλοιπα δημόσια, συνοικιακά σχολεία. Ως Μουσικό, όμως, είχε επιπλέον ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας, με μαθήματα παραδοσιακής, ευρωπαϊκής και βυζαντινής μουσικής, ατομικά μαθήματα μουσικής σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, καθώς και τα τρίωρα Μουσικά Σύνολα, κατά τα οποία όλοι οι μαθητές -Γυμνασίου και Λυκείου- χωρίζονταν σε 15 ομάδες, διακριτές ανάλογα με το περιεχόμενο του μουσικού-καλλιτεχνικού αντικειμένου που τους ενδιέφερε. Έτσι, υπήρχε το Σύνολο Παραδοσιακής Μουσικής, το σύνολο της Jazz, της Μουσικής Τεχνολογίας, της Ευρωπαϊκής Χορωδίας, του Θεάτρου, των Παραδοσιακών Χορών και πολλών-πολλών ακόμη, παρέχοντας μεγάλη ποικιλία επιλογής σε όλους τους μαθητές και την ευκαιρία να συμπράξουν καλλιτεχνικά μεταξύ τους, όχι με ηλικιακό κριτήριο, αλλά καθαρά με βάση το αντικείμενο του ενδιαφέροντός τους.

Κατά συνέπεια, τα ωράρια ξεπερνούσαν κατά πολύ το συνηθισμένο -για τα δημόσια σχολεία- πεντάωρο, φτάνοντας τις οχτώ ώρες τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά και τις εννέα, δύο φορές εβδομαδιαίως, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι μαθητές να επιστρέφουν απόγευμα ή ακόμα και βράδυ στα σπίτια τους για να συνεχίσουν με τις υπόλοιπες εξωσχολικές δραστηριότητες: φροντιστήρια, ωδεία κλπ. Γι’ αυτόν τον λόγο, το σχολείο φρόντιζε να τους εξασφαλίζει δωρεάν σίτιση με πλήρες γεύμα κατά τη διάρκεια της ημέρας -με ένα «χορταστικό» εικοσάλεπτο διάλειμμα- όπως και δωρεάν μεταφορά με πούλμαν από και προς τα σπίτια τους, νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, αντίστοιχα. Όπως φαντάζεστε, η κάθε διαδρομή -κυρίως της επιστροφής- θύμιζε εκδρομή, με τα παιδιά να τραγουδούν και να παίζουν μουσική, όλα μαζί καθ’ οδόν!

Για τα παιδιά, όμως, όλο αυτό ήταν μια άκρως παραγωγική, δημιουργική και εποικοδομητική κούραση. Σίγουρα, τα ωράρια ήταν πολύ εξαντλητικά˙ η αγάπη τους όμως για τη μουσική που τους προσέφερε σε καθημερινές, γενναιόδωρες δόσεις το Μουσικό Σχολείο, τους αντάμειβε και με το παραπάνω! Έτσι, πολύ συχνά διοργάνωναν εκδηλώσεις -χριστουγεννιάτικες, πασχαλινές, για την Τσικνοπέμπτη (όπου έψηναν και διασκέδαζαν στο σχολείο μαζί με τους καθηγητές)-, ειδικές θεματικές βραδιές (μια πρόσφατη με καλεσμένο τον Διονύση Σαββόπουλο), πολλές συναυλίες και παραστάσεις εντός και εκτός σχολείου, σε εκδηλώσεις δήμων, στο Μέγαρο Μουσικής, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, σε δημαρχεία, στη Βουλή, αλλά και σε πεζόδρομους στο κέντρο της Αθήνας, σε πλατείες, στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (αίθουσα AULA), σε βιβλιοπωλεία ή σε καφέ, ακόμη και σε τηλεοπτικές εκπομπές και αφιερώματα, τα παιδιά του Μουσικού έχουν αφήσει κατά καιρούς και διαχρονικά το στίγμα τους.

Κορύφωση όλων των ετήσιων εκδηλώσεων του Μουσικού, δε, θεωρείται η καθιερωμένη καλοκαιρινή εκδήλωση-αποφοίτηση όπου συμμετέχουν όλοι οι μαθητές, μέσα από μικρά και μεγαλύτερα σύνολα, ευρωπαϊκά και παραδοσιακά, χορωδίεςκαι μουσικούς αυτοσχεδιασμούς, ενώ το πρόγραμμα κλείνει η Γ’ Λυκείου, με δικό της ρεπερτόριο και σκετς που ετοιμάζει για να αποχαιρετήσει το Μουσικό Σχολείο. Την πρώτη, μάλιστα, χρονιά λειτουργίας του Μουσικού, η εκδήλωση της αποφοίτησης διήρκησε μία ολόκληρη εβδομάδα, με τους μαθητές (και τους καθηγητές) να είναι όλοι κατασυγκινημένοι και να μην μπορούν να το αποχωριστούν, γνωρίζοντας και εκτιμώντας την αξία και τη σημασία του σε προσωπικό αλλά και αντικειμενικό επίπεδο˙ (ανα)γνωρίζοντας τί τους έχει προσφέρει και πόσο έχει συμβάλλει τόσο στη μουσική τους εκπαίδευση, όσο και στην πορεία και εξέλιξή τους ως προσωπικότητες, από την εφηβεία ως την ενηλικίωση.

Το Μουσικό είναι οι άνθρωποι που συνδέονται με αυτό. Είναι οι δάσκαλοι, είναι οι -εξαιρετικές πλέον-υποδομές του (στις μόνιμες πια εγκαταστάσεις, στην τοποθεσία Μάριζα της Παλλήνης), είναι κυρίως τα παιδιά του. Σε κάθε ορχήστρα, μικρή ή μεγάλη, σε κάθε είδους συγκρότημα, όπου υπάρχουν μουσικοί και, ασφαλώς, στο ίδιο πλέον το Μουσικό, σίγουρα θα εντοπίσετε από έναν τουλάχιστον απόφοιτο του Πειραματικoύ Μουσικού Σχολείου να παίζει, να συμμετέχει, να διασκεδάζει, να διδάσκει.

Το Μουσικό φέρει μια ξεχωριστή και μοναδική ταυτότητα στο είδος του, τόσο για τους μαθητές όσο και για τους δασκάλους του. Δίνει τη δυνατότητα σε παιδιά με ιδιαίτερη κλίση στη μουσική να αναπτύξουν το ταλέντο τους και να το καλλιεργήσουν, ώστε μια μέρα να ασχοληθούν με αυτό (ή με κάτι παρεμφερές) επαγγελματικά. Ζουν μέσα από τη μουσική, αφού είναι ο τρόπος έκφρασής τους, συμπορευόμενοι με τους καθηγητές τους που μοιράζονται την ίδια αγάπη («τρέλα» θα λέγαμε καλύτερα!). Επικοινωνούν μέσα από τη μουσική, είναι το εργαλείο τους αλλά και το μεράκι τους. Κατά συνέπεια, εξασκούν και αναπτύσσουν τη φαντασία τους, τη δημιουργικότητά τους και μ’ αυτόν τον τρόπο συνδέονται και κοινωνικοποιούνται μεταξύ τους. Παράλληλα, οι μαθητές μεταδίδουν το μουσικό ενδιαφέρον τους και στους κοινωνικούς τους κύκλους (γονείς, φίλους, γείτονες, συγγενείς) – τί κι αν προέρχονται από τυχόν διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, μεταδίδουν το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον τους ακόμα και σε μεγαλύτερους κύκλους πέρα και έξω από το Μουσικό Σχολείο, προτείνοντας εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης αλλά και στάση ζωής, ενάντια στην ψηφιοποιημένη και απρόσωπη πλέον πλευρά της κοινωνίας.

Το πόσο αξιόλογο και φέρουσας σημασίας αποτελεί για τους μαθητές το Μουσικό Σχολείο της Παλλήνης, το αποδεικνύει έμπρακτα και η Χορωδία των Αποφοίτων του Π.Μ.Γ.Λ.Π., αποτελούμενη από μέλη–απόφοιτους (των τελευταίων κυρίως ετών). Απόφοιτος είναι και η ίδια η μαέστρος, Φαίδρα Γιαννέλου, βραβευμένη και κορυφαία στο είδος της. Με αυτόν τον τρόπο, οι μαθητές, τα παιδιά του Μουσικού, δείχνουν την αγάπη και την αφοσίωσή τους στο Μουσικό Σχολείο, αφιερώνοντας χρόνο από τις σπουδές ή τις εργασίες τους, ως ενήλικες πλέον, σε έναν χώρο που διαμόρφωσε την προσωπικότητά τους και καλλιέργησε και ανέπτυξε την κλίση τους˙σε ένα περιβάλλον που, όπως αποδεικνύεται, αγαπούν ιδιαίτερα και δεν ξεχνούν ποτέ.

Και ασφαλώς, σε αυτό το κομμάτι τον πρώτο λόγο -πέρα από το ταλέντο- παίζουν οι καθηγητές, ως καθοδηγητές για τα παιδιά, που οφείλουν να διδάσκουν, να συμβουλεύουν, να παροτρύνουν, κυρίως δε να εμπνέουν. Οι καθηγητές θα σκιαγραφήσουν την πρώτη εικόνα του υπέροχου κόσμου της μουσικής για τα παιδιά και στη συνέχεια θα τα βοηθήσουν ώστε την εικόνα αυτή να την εξελίξουν, υποστηρίζοντάς τα να γίνουν με τη σειρά τους άρρηκτο κομμάτι της, από την ιδιότητα του μαθητή σε αυτήν του επαγγελματία μουσικού, και να αποτελέσει η μουσική γι’ αυτά τρόπο έκφρασης και στάση ζωής.

Το Μουσικό δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους μαθητές, τους διευθυντές και τους δασκάλους του: τον κύριο Κωνσταντίνο Παπαγεωργίου και τον κύριο Ανδρέα Ρήγα, -για να αναφέρουμε κάποιους πολύ ενδεικτικά- και τόσους ακόμα αναρίθμητους και αξιόλογους εκπαιδευτικούς, μα πάνω από όλα ανθρώπους, που έχουν περάσει από το Μουσικό Σχολείο κατά καιρούς και που για ευνόητους λόγους δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε όλους, χωρίς όμως να μειώνεται στο ελάχιστο η αξία τους. Τους ανθρώπους που βρίσκονται πάντα στο πλευρό των παιδιών για να τα βοηθούν σε κάθε τους βήμα και να καμαρώνουν για αυτά, να μοιράζονται τις χαρές τους και να τα βοηθούν να ξεπεράσουν τυχόν δυσκολίες τους. Άνθρωποι, σαν την κυρία Αντωνία και τον Δημήτρη Αντωνιάδη, που σε κομβικά σημεία και καίριους ρόλους, στηρίζουν τα παιδιά σε όλες τους τις στιγμές: από τις εισαγωγικές τους εξετάσεις στο σχολείο, στις εκδρομές, στα διαλείμματα, κυρίως στις Πανελλήνιες εξετάσεις -το πιο ψυχοφθόρο διάστημα για τους μαθητές γενικά- μέχρι και στην αποφοίτησή τους (αλλά και αργότερα,όταν τα παιδιά είναι πλέον απόφοιτοι), συμβάλλοντας ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά στο πλάι τους, συνεισφέροντας ακόμη κι από τους ίδιους τους μισθούς τους. Αποτελούν, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας του Μουσικού Σχολείου που κάθε χρονιά μεγαλώνει και περισσότερο, προσφέροντας στην κοινωνία μουσικούς, καλλιτέχνες και γενικά ανθρώπους με μεγάλη αγάπη, εκτίμηση και αφοσίωση σε αυτό που αγαπούν περισσότερο: τη Μουσική.

Έτσι, λοιπόν, το Πειραματικό Μουσικό Σχολείο της Παλλήνης συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια μουσικής και δημιουργικότητας, έχοντας αμέτρητες συναυλίες και εντυπωσιακές παραστάσεις στο ενεργητικό του και πολλούς και εξαίρετους μουσικούς που τιμούν το σχολείο τους και διδάσκουν τους επόμενους, νέους και μελλοντικούς μουσικούς, μεταλαμπαδεύοντάς τους την ίδια εκείνη αγάπη, την ίδια εκείνη αφοσίωση και κυρίως την ίδια εκείνη «τρέλα» που τους διακατείχε κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του Μουσικού Σχολείου. Οπότε, με αφορμή και τη συμπλήρωση των 30 ετών, το γιορτάζει με ένα reunion των παλαιών αποφοίτων και κυρίως των πρώτων εκείνων αποφοίτων του, σε μία μουσική -αν μη τι άλλο- εκδήλωση στον χώρο του Σχολείου, την 1η Δεκεμβρίου.

Εμείς, ευχόμαστε στο Μουσικό Σχολείο να τα χιλιάσει˙ να διαθέτει πάντα αξιόλογους δασκάλους και καθηγητές, έμπειρους εκπαιδευτικούς γεμάτους ενέργεια, όρεξη, διάθεση και όνειρα για τους μαθητές τους, ευρισκόμενους πάντα στο πλευρό τους ως εμπνευστές και καθοδηγητές τους και να βγάζει για πολλά, πολλά χρόνια ακόμη λαμπρούς μουσικούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες που θα αποδεικνύουν περίτρανα το μέλλον της Ελλάδας στον χώρο της μουσικής.