Ακριβά μου υαλικά: Σημείωμα για την έκδοση της Αιώρας σε μετάφραση Θεοδώρας Πασαχίδου και Άρη Λασκαράτου, «Ιστορίες από έναν τόπο και έναν χρόνο μαγικό» του Λευκάδιου Χερν.
Πόσες φορές έχετε πει ή ακούσει τη φράση «Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω»; Τι θα γινόταν εάν μπορούσατε όντως να το κάνετε; Εάν σας δινόταν η ευκαιρία να αποτρέψετε μία τραγωδία από το να συμβεί;
Το αχαλίνωτο του φωτός: Ένα σημείωμα για το βιβλίο «Η ελληνική γραμμή» του Περικλή Γιαννόπουλου που πρωτοκυκλοφόρησε στα 1903 από το περιοδικό Ανατολή εκείνου του καιρού και σήμερα συγκαταλέγεται στα μεγάλα βιβλία.
Οι μουσικές της ζωής μας: Σημείωμα για την έκδοση «Ennio Morricone αναζητώντας εκείνον τον ήχο,η μουσική μου, η ζωή μου. Συζητήσεις με τον Alesandro De Rosa» σε μετάφραση Άννας Νούση και τις εκδόσεις Μετρονόμος.
Μια τέχνη απλή : «Ζώντας με τους νεκρούς μας, Μικρή πραγματεία παρηγοριάς» της Ντολφίν Ορβιγιέρ σε μετάφραση Ιωάννας Παπαγιάννη από τις εκδόσεις Αρμός.
Η τέχνη ενίοτε αποκτά χαρακτήρα μέσω πολιτικής και κοινωνικής κριτικής. Δεν θα μπορούσε να απαντήσει κανείς αβασάνιστα αν αυτό είναι ορθό ή όχι. Ίσως γιατί στη δημιουργία δεν ορίζεται σωστό και λάθος. Δεν μπαίνουν σε κουτάκια οι σκέψεις και τα συναισθήματα του δημιουργού. Γιατί τότε δεν θα ήταν ελευθερία, άρα δεν θα ήταν τέχνη. Και τι πιο αυθεντικό, άλλωστε, από τα συναισθήματα οργής, αδικίας, αηδίας για την κοινωνία και για όσους βρίσκονται στο πηδάλιο.
