Το ξόρκι του χρόνου
Επτά φωτογράφοι απαθανατίζουν με εξαιρετική μαεστρία τα απομεινάρια του χρόνου και μας παρουσιάζουν πλήθος από εγκαταλελειμμένα κτήρια και αυτοκίνητα. Μέσα από την προσωπική τους ματιά, αναδεικνύουν την ερήμωση και την εγκατάλειψη, τον ξεπεσμό και την υποβάθμιση και προσδίδουν σε αυτά μια αύρα μυστηρίου. Άλλες φορές αποκαλύπτουν τον χώρο που παρουσιάζουν, ίσως γιατί δεν βρίσκεται σε ερημική περιοχή και άλλες φορές προτιμούν να μην αναφέρουν πού βρίσκεται, από σεβασμό σε αυτά, προκειμένου να μην υποστούν βανδαλισμό.
Ο Sven Fennema, επαγγελματίας φωτογράφος από τη Γερμανία, πιστεύει πως «Η πραγματικότητα είναι θέμα οπτικής». Στα πολυάριθμα ταξίδια του, ψάχνει ιδιαίτερους θησαυρούς – ερειπωμένα κτίρια, απογυμνωμένα από τις πρωταρχικές λειτουργίες τους και βρίσκει την κρυμμένη ομορφιά τους κάτω από τη σκόνη, την υγρασία και την ανελέητη παρέμβαση της φύσης. Κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, αιχμαλωτίζει την ομορφιά τους μέσα από τα κατεστραμμένα μοτίβα και την μετατρέπει σε ζωντανή παλλόμενη εικόνα.
Ο Thomas Jorion, αυτοδίδακτος φωτογράφος από τη Γαλλία, φωτογραφίζει αστικά ερείπια και καταδικασμένα στη λήθη κτήρια. Εξερευνά τα οικήματα αυτά υπό το πρίσμα της πλήρους αταξίας κι αποδιοργάνωσης και καλεί τον θεατή να ανακαλύψει τη σχέση που αναπτύσσει το πρόσκαιρο με τα υλικά κατασκευής. Το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι προϊόν έμπνευσης και όχι προετοιμασίας. Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο τόπος, το φως και τα χρώματα. Έλκεται από τις εικόνες που τραβάει και θεωρεί πως είναι ο ερμηνευτής τους. Εμπνέεται κυρίως από τον κινηματογράφο, όπως από τις ταινίες του Ridley Scott και του Katsuhiro Otomo.
Ο Peter Lippmann, γεννημένος στη Νέα Υόρκη και εγκατεστημένος τα τελευταία τριάντα χρόνια στο Παρίσι, έχει ως κύριο θέμα του τη νεκρή φύση. Έχει απασχοληθεί και στον χώρο της διαφήμισης και έχει λάβει πολλά βραβεία για τη δουλειά του. Με τη σειρά του “Paradise Parking” καταγράφει με ποιητική ματιά τη σχέση ανάμεσα στις δημιουργίες του ανθρώπου και τη μητέρα φύση. Η φύση μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επινοητική και συναρπαστική, κάνοντας πειράματα πάνω σε ρετρό αμάξια ‒‒ κλαδιά και φύλλα από αμπέλια τυλίγονται γύρω από αυτά με μια επίδειξη γοητευτικής δύναμης, στοιχειώνοντάς τα με μια παράδοξη ομορφιά.
Ο Dimitri Tolstoy, δισέγγονος του συγγραφέα Leo Tolstoy, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι και κληρονόμησε το πάθος του για τη φωτογραφία από την προγιαγιά του Sophie Tolstoy. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από εξαιρετική ποιότητα και εμμονή στη λεπτομέρεια. Συνηθίζει να συνδυάζει αρκετές εικόνες σε μία, αντιπαραβάλλοντας μακρινές, αλλά εξίσου γνήσιες πραγματικότητες. Στη σειρά του “The Molitor Pool”, φωτογραφίζει την εικονική Art-Deco, δημόσια πισίνα του Παρισιού, χτισμένη το 1929, η οποία αφού έκλεισε οριστικά το 1989, καλύφθηκε από αμέτρητα γκράφιτι, για να γκρεμιστεί τελικά το 2012 προκειμένου να ξαναχτιστεί. Ήταν δηλαδή ο τελευταίος φωτογράφος που την απαθανάτισε και κατάφερε να μας δείξει αυτό που δε μπορούσε να δει κανένας άλλος και να διαφυλάξει την εικόνα της στην αιωνιότητα.
Δύο ενδιαφέροντα trivia για την πισίνα:
• Από τη συγκεκριμένη πισίνα, πήρε το όνομά του ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, Life of Pi του Yann Martel.
• Ο δημιουργός του bikini Louis Réard μας το σύστησε για πρώτη φορά σε αυτή την πισίνα.
Ο Slawomir Kmiecik από την Πολωνία εστιάζει στα εγκαταλελειμμένα κτήρια, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην προοπτική, στην αντανάκλαση του φωτός, τις αντιθέσεις των χρωμάτων, την πρωτοτυπία, την αρμονία και την καθαρότητα στις συνθέσεις του.
Η Patrycja Makowska από την Τσεχία μας αιχμαλωτίζει για ώρες με τις σαγηνευτικές της εικόνες. Οι καθαρές γραμμές, οι έντονες αντιθέσεις, η επιβλητικότητα των υλικών, η επέλαση της φύσης και η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα κυριαρχούν στις φωτογραφίες της και μας σαγηνεύουν αυτόματα.
Ο Matthias Haker, αυτοδίδακτος φωτογράφος από τη Γερμανία, επικεντρώνεται στη δύναμη της φύσης και στις αιθέριες νότες της ατμόσφαιρας του χώρου, που αναβλύζουν μυστήριο και αποπνέουν έντονο συμβολισμό, μαγεία και υποβλητικότητα.
